Η Ελένη – εγκαταλελειμμένη από τον σύζυγο της -παίρνει την απόφαση να κατέβει με τα παιδιά της στην Αθήνα σε ένα συγγενικό της σπίτι και να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Το τι θα συμβεί μας το αποκαλύπτουν στο μυθιστόρημα τους οι δύο συγγραφείς του: Η Εύα Μαθιουδάκη και ο Κωστής Σχιζάκης.
Η Εύα Μαθιουδάκη ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια επιτελική ομάδα μιας ελληνικής τράπεζας. Ο Κωστής Σχιζάκης ζει και εργάζεται ως αρχιτέκτονας στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου γεννήθηκε όπως και η Εύα. Οι δύο τους, συνυπογράφουν ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Καστανιώτης. Τίτλος, Ο Φταίχτης. Ένα βιβλίο -σχεδόν ασπρόμαυρης τεχνικής σαν τις παλιές νεορεαλιστικές ταινίες των Ιταλών αλλά και την «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το βιβλίο θα μπορούσε να είχε ως υπότιτλο: «Μια ελληνική ιστορία». Και αυτό γιατί στις 272 σελίδες του μυθιστορήματος καταγράφεται με τρόπο σχεδόν κινηματογραφικού ντοκουμέντου μια από τις αναρίθμητες εν τέλει ιστορίες των ελληνικών οικογενειών που ξεκίνησαν ένα ταξίδι μετανάστευσης που εμπεριείχε από αυτογνωσία μέχρι περιπέτεια αλλά και καταστροφή!
Διαβάζω σε ενημερωτικό σημείωμα των εκδοτών: «Ο Παναγιώτης με τα αδέρφια του και τη μητέρα του Ελένη κατεβαίνουν το 1969 από την Ευρυτανία και εγκαθίστανται στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα της αντιπαροχής, των μικρών και των μεγάλων «κόλπων» προσπαθούν να ξαναγράψουν τη ζωή τους από την αρχή. Μια φωτογραφική σχεδόν περιήγηση στη δεκαετία του ’70, στην κοινωνία που με ανασφαλή βήματα οδεύει προς την ευημερία. Πλήθος ηρώων στους αθηναϊκούς δρόμους και στις γειτονιές, κι ανάμεσά τους ένας ευάλωτος νέος που πορεύεται στα σκοτεινά, με μόνη τη λαχτάρα του για τις μηχανές. Αναμορφωτήριο, στρατός, ψυχιατρείο. Το δράμα κορυφώνεται παραμονές Πρωτοχρονιάς του 1982. Ποιος να ’ναι, άραγε, ο φταίχτης;».
Από το ίδιο σημείωμα συγκράτησα και το εξής: « ο μυθιστόρημα δύο συγγραφέων. Ένα βιβλίο που αποκαθηλώνει πρότυπα και μύθους παρασύροντας τον αναγνώστη σε ατραπούς όπου το πάθος, η αμφισβήτηση και ο ερωτισμός κλιμακώνουν την αγωνία του μέχρι το τέλος». Για να είμαι ειλικρινής, στις σελίδες του βιβλίου δεν βρήκα μόνο τον ασπρόμαυρο νεορεαλισμό αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο Αλέξης Δαμιανός του «Μέχρι το πλοίο» και την «Ευδοκία». Και οι δύο συγγραφείς γνωρίζουν την εποχή – τα χρώματα και τις μυρωδιές της, τις εικόνες της και μαζί του, την κιτς ατμόσφαιρα της «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και τον αναδυόμενο καταναλωτισμό στο πλαίσιο μιας χώρας στο … γύψο.
Κλείνω με τα βιογραφικά τους στοιχεία: Η Εύα M. Μαθιουδάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στην Αθήνα και στο Αμβούργο. Εργάζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Τον Δεκέμβριο του 2014 κυκλοφόρησε η πρώτη της νουβέλα Αυτός ο ένας, ο Αρίστος και το 2017 η συλλογή διηγημάτων Μικρά πείσματα. Άρθρα της για την ελληνική χλωρίδα δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα. Ο Κωστής Σχιζάκης είναι αρχιτέκτονας μηχανικός. Γεννήθηκε και ζει στο Ηράκλειο. Ίδρυσε το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, με το οποίο ασχολείται καθημερινά από το 2006. Το 1988 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο Τα παρά προσδοκίαν. Διηγήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Παλίμψηστο της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης.
