Νεοπτολέμου μύησις

Το πρόγραμμα «Από τη σιωπή της προθήκης στο θεατρικό λόγο» που διοργανώνεται από κοινού από το Μουσείο Μπενάκη και το Εθνικό Θέατρο (στα κτήρια του πρώτου) συνεχίζεται μέχρι και τα τέλη Μαΐου.

Πιο συγκεκριμένα, στο Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού (Κουμπάρη 1) στις 25 Απριλίου αλλά και στις 2, 9, 16, 23 Μαΐου 2018 (με ώρα έναρξης: 20:30) παρουσιάζεται η παράσταση Νεοπτολέμου μύησις.

Στο site του Μουσείου διαβάζουμε: «Στο Φιλοκτήτη του Σοφοκλή παρακολουθούμε τη διαδικασία της εφηβικής μύησης του Νεοπτόλεμου.

Ο Οδυσσέας, ως δάσκαλος των νεοφύτων, καθοδηγεί στον πρώτο του άθλο τον νεαρό, ο οποίος θα ενηλικιωθεί, αφού πρώτα κυνηγήσει με δόλιους τρόπους το αγρίμι που ονομάζεται Φιλοκτήτης.

Η παράσταση σχολιάζει τη σκηνή που κοσμεί ένα αττικό ερυθρόμορφο αγγείο του 5ου αιώνα π.Χ. Εδώ εικονίζεται o έφηβος τη στιγμή που αναχωρεί για τον πόλεμο. Πρόκειται άραγε για τη ρεαλιστική απόδοση ενός καθημερινού στιγμιότυπου; Ή μήπως για υπαινικτική αναφορά στο θεσμό της εφηβείας, μυητικής διαδικασίας με καθοριστική σημασία πριν από την ενηλικίωση των Αθηναίων πολιτών;»

Την σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης έχει ο Στρατής Πανούριος, ενώ την ενδυματολογική επιμέλεια η Μάιρα Βαζαίου. Παίζουν: Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος.

Το αντικείμενο του Μουσείου θα παρουσιάσει η Ειρήνη Παπαγεωργίου, Eπιμελήτρια Προϊστορικής, Αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής Συλλογής.

Η κοινή πρωτοβουλία του Μουσείου Μπενάκη με το Εθνικό Θέατρο βρήκε ανταπόκριση στο κοινό. Η πρωτοβουλία τους είχε ως βάση το εξής: «Κείμενα, δραματοποιημένα από ηθοποιούς, φωτίζουν πτυχές της ιστορίας που τα ίδια τα αντικείμενα αφηγούνται, έτσι ώστε συντελεστές και θεατές να συμμετέχουν σε μια εντελώς διαφορετική μουσειακή περιήγηση.

Αποσπασμένα από την αρχική τους συνάφεια, τα μουσειακά εκθέματα χρειάζονται συνήθως πρόσθετα βοηθητικά μέσα προκειμένου να μεταδώσουν στον επισκέπτη το σύνθετο πλέγμα των πληροφοριών που μεταφέρουν. Κάθε εικόνα εμπεριέχει μια αφήγηση με πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Κείμενα, όχι κατ’ ανάγκη θεατρικά, γραμμένα κοντά στον χρονολογικό ορίζοντα των αντικειμένων, αναδεικνύουν όψεις που δεν γίνονται αμέσως αντιληπτές και αποκαλύπτουν το συναισθηματικό φορτίο που θα συνόδευε τη χρήση τους, ή και την ίδια τη δημιουργία τους».