Η οθόνη που προβάλλει τις ανώνυμες εξομολογήσεις του κόσμου

Αυτές τις ημέρες, αυτοί που χρησιμοποιούν τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μπράιτον της Αγγλίας θα συναντήσουν μία γιγαντοοθόνη αλλιώτικη από τις άλλες. Εκεί, ανάμεσα σε διαφημίσεις για ασφάλειες αυτοκινήτου μπορεί να δει κανείς μηνύματα, όχι διαφημιστικά, αλλά προσωπικά: εξομολογήσεις ανθρώπων που βρίσκονται επίσης στον σταθμό και οι οποίοι υπό την κάλυψη της ανωνυμίας επέλεξαν να μοιραστούν κάτι από την ιδιωτική τους ζωή που τους απασχολεί. Πρόκειται για ένα installation που εγκαταστάθηκε στον σταθμό και θα παραμείνει εκεί από τις 21 έως τις 27 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του Brighton Digital Festival.

Η πρωτοβουλία ονομάζεται The Waiting Wall («Το Τείχος της Αναμονής») και δημιουργήθηκε από τον μουσικό και software developer Άλαν Ντόναχιου και τον συνεργάτη του Στίβεν Πάρκερ και εντάσσεται στο ευρύτερο πρότζεκτ τους Free the trees, το οποίο έχει στόχο να διηγηθεί ιστορίες με τη χρήση ψηφιακών μέσων. Έμπνευση των δημιουργών αποτέλεσε το βιβλίο του Αλέν ντε Μποτόν που κυκλοφόρησε το 2012 και είχε τίτλο «Θρησκεία για άθεους». Μία ιδέα του βιβλίου ήταν ότι θα μπορούσαμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας δημοσίως, σε διαφημιστικούς πίνακες στις πόλεις μας. Κάτι σαν μία ψηφιακή εκδοχή του Τείχους των Δακρύων (ένα από τα ιερότερα μνημεία του Ιουδαϊσμού, όπου οι πιστοί αφήνουν τις προσευχές τους σε χαρτί). Σύμφωνα με τον ντε Μποτόν, ένα τέτοιο Τείχος που θα εκπέμπει τις σκέψεις που μας απασχολούν θα μας υπενθυμίζει ότι «κανένας από εμάς δεν είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει βάσανα και θλίψη».

Η απήχηση του Waiting Wall είναι ήδη αρκετά μεγάλη, καθώς σύμφωνα με τους δημιουργούς μέχρι χθες, Τετάρτη, παρελήφθησαν προς προβολή πέντε χιλιάδες μηνύματα. Για όσους δεν μπορούν να περάσουν από τον σταθμό του Μπράιτον, μπορούν να διαβάσουν τα μηνύματα στο site www.thewaitingwall.com. Πολλοί μιλούν για το πόσο μεγάλη εντύπωση τους έχει κάνει. Για παράδειγμα, η Νουάλα Μορς γράφει στο Twitter ότι «κοιτούσε την online εκδοχή του Waiting Wall για μισή ώρα». Πολλά από τα μηνύματα, άλλωστε, που προβάλλονται θα μπορούσαν να αφορούν και εσάς τους ίδιους.

Σιγά-σιγά η πρωτοβουλία εξελίσσεται σε ένα μικρό κοινωνικό πείραμα: τι θα μοιραζόσουν με εκατοντάδες αγνώστους εάν είχες την ευκαιρία να μιλήσεις χωρίς να ξέρουν ποιος είσαι; Πολλά από τα μηνύματα έχουν μία μελαγχολική διάσταση, καθώς μιλούν για μοναξιά, για αποτυχημένες επιλογές, για το άγχος που προκαλεί η δουλειά και η οικογένεια, για την αποτυχία και για άλλα. «Μας λένε συνεχώς ότι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι όλη την ώρα», σχολιάζει ο Άλαν στον Τζουλς Στόουν του Guardian. «Όλοι μας έχουμε ελαττώματα, κάνουμε φριχτά λάθη και στοιχειωνόμαστε από πράγματα όπως μία χαμένη αγάπη ή μία προσωπική αποτυχία. Το να αναγνωρίσεις ότι έχεις προβλήματα που αξίζει να μοιραστείς αποτελεί ακόμα ένα μεγάλο ταμπού στην κοινωνία μας».



Σκέψου, για παράδειγμα, να είσαι στον σταθμό και διαβάζεις το εξής μήνυμα στην οθόνη: «Μισώ τη ζωή μου και τη δουλειά μου και αναρωτιέμαι εάν πρέπει να εξαφανιστώ και να ξεκινήσω από την αρχή». Και αυτό το μήνυμα να το έχει στείλει αυτός που κάθεται ακριβώς δίπλα σου - κάτι που δεν θα μάθεις ποτέ. Ή μπορείς να αναρωτηθείς ποιος μέσα στον σταθμό έγραψε: «Δεν ξέρω εάν είμαι ευτυχισμένος/η. Νιώθω ολοένα και περισσότερο χαμένος/η, αλλά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για αυτό»…

Παρά τις όποιες απόπειρες σπαμ (κάτι που ανάγκασε τους δημιουργούς να περνούν τα μηνύματα από φιλτράρισμα, αν και στη αρχή ήθελαν να προβάλλουν αυτόματα τα μηνύματα στην οθόνη, μόλις αποστέλλονταν), το εγχείρημα αγκαλιάστηκε από τον κόσμο. Έτσι, οι δημιουργοί σκοπεύουν πια να το επαναλάβουν σε μεγαλύτερη κλίμακα και με μεγαλύτερη διάρκεια. «Θέλουμε να το κάνουμε μεγαλύτερο και καλύτερο του χρόνου», καταλήγει ο Άλαν. «Το υπέρτατο όνειρό μας είναι να έχουμε μία live streaming εκδοχή του στην Times Square [Νέα Υόρκη]. Ποιος ξέρει…».