Αστικά φαντάσματα

Με αφορμή την πρωτοβουλία ομάδας καλλιτεχνών του θεάτρου, εικαστικών και θεωρητικών, να ενεργοποιήσουν το κλειστό ιστορικό αναψυκτήριο Green Park του Πεδίου του Αρεως για ένα δεκαήμερο, βρέθηκα πάλι εκεί μετά από πολλά χρόνια. Ας μου επιτραπεί να μην αναπτύξω εδώ τις δράσεις της ομάδας που ήδη έχουν δημοσιευτεί στο ίντερνετ και οι οποίες εύχομαι να δώσουν την ευκαιρία σε αρμόδιους φορείς -αν και εφ όσον είναι δυνατόν- να επέμβουν αργότερα, ώστε να αναπαλαιωθεί και διασωθεί το θαυμάσιο αυτό κτίριο από το οποίο παρέλασε σχεδόν σύσσωμο το πάνθεον της ελληνικής showbiz από το 1935 όταν άνοιξε μέχρι και τη δεκαετία του ’70. Θα εστιάσω στη θλιβερή διαπίστωση ότι αφήνουμε την ιστορία της πόλης μας να ξεγλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας σαν την άμμο.



Οταν ζούσα στη γειτονιά, το 2006, μόλις μερικά μέτρα μακριά λειτουργούσε (έκλεισε το 2008) και πολλές φορές είχα καθίσει για καφέ ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ακόμα παλαιότερα, στα μέσα των 90's είχα βρεθεί στην υπέροχη κυκλική σάλα του -ένα από τα ωραιότερα dance hall της Αθήνας, αν όχι το μοναδικό- για τα αξέχαστα after hour parties που διοργανώνονταν στο απόγειο της clubbing σκηνής.

Μια ματιά στην κατάσταση που έχει περιέλθει σήμερα, μετά από χρόνια εγκατάλειψης και βανδαλισμών, σου σπάει την καρδιά. Δεν πρόκειται να το συγκρίνω με το μεγαλείο του στις δεκαετίες '60 και '70 όταν πηγαίναμε οικογενειακώς. Είναι ανώφελο και οδυνηρό. Μιλάμε για μια τραγική εικόνα που δεν δικαιολογείται. Ομως πάρα πολλά αδικαιολόγητα στοιχειώνουν αυτή την πρωτεύουσα που λες και έχει βαλθεί να ξεριζώσει από πάνω της κάθε ίχνος όμορφης ανάμνησης από έναν πολιτισμό που έχει ισοπεδωθεί, ξεκληριστεί, αφανιστεί.



Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένα τόσο όμορφο κτίριο, μια επιχείρηση που διασκέδασε τόσες και τόσες γενιές κόσμου έπρεπε να κλείσει, γιατί οι Αθηναίοι δεν σχημάτιζαν ουρές για να πιουν εκεί ένα καφέ, ένα ποτό ή να φάνε ένα γλυκό. Ενα σημείο υψηλού πολιτισμού της πόλης έπεσε -κι αυτό- στον βωμό μιας τεράστιας κενότητας που έφερε μαζί του ο νεοπλουτισμός και η λυσσαλέα δίψα των νεοελλήλων για κάθε τι «καινούργιο». Κτηνωδία, κατά την ταπεινή άποψή μου. Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω εκείνη τη «δίψα» που, δυστυχώς, ακόμα δεν έχει κορεστεί.



Πέρασα την πλαϊνή είσοδο και μπήκα στην άδεια σάλα που με σφραγισμένα τα μεγάλα της παράθυρα φωτιζόταν μόνο από 2-3 λάμπες, αρκετές ωστόσο για να αποκαλύψουν την αβάσταχτη σκληρότητα με την οποία έχουν φερθεί άνθρωποι και χρόνος στο Green Park. «Κρίμα» είναι μια λέξη που δεν φτάνει, δεν περιγράφει τα συναισθήματα που ένιωσα έχοντας βρεθεί εκεί σε διάφορες στιγμές του παρελθόντος. Οσοι νεότεροι μπουν για πρώτη φορά στον χώρο απλά δεν μπορούν να φανταστούν τη χαμένη ομορφιά του που κάποτε σε άφηνε άφωνο. Μια ομορφιά που για να τη δεις ζωντανή πρέπει να ταξιδέψεις στη Νέα Υόρκη, στο Miami Beach ή σε κάποια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Μια ομορφιά μέσα από την οποία νόμιζες ότι θα ξεπηδήσουν ο Φρεντ Αστέρ και η Τζίντζερ Ρότζερς χορεύοντας. Αφήνω τις φωτογραφίες να πουν τα υπόλοιπα με την ευχή αυτός ο καννιβαλισμός κάποτε να σταματήσει ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον ανάλογα αστικά φαντάσματα.