Η τελευταία υπόκλιση της Συλβί Γκιλλέμ

Η στιγμή η οποία ένας καλλιτέχνης αποφασίζει να κατέβει οριστικά από τη σκηνή είναι ιερή. Για εκείνον αλλά και το κοινό του. Και όταν μάλιστα ο καλλιτέχνης ανήκει στα ιερά τέρατα του χορού τα πράγματα σοβαρεύουν. Η Συλβί Γκιλλέμ είναι 50 ετών. Και επέλεξε αυτή ακριβώς την κομβική στιγμή της ζωής της για να κρεμάσει τις πουέντ της. Όχι γιατί δεν μπορεί να χορέψει, όχι γιατί την εγκατέλειψαν οι δυνάμεις της ή γιατί της λείπει το πάθος. Η Γκιλλέμ αποφάσισε να σταματήσει τώρα γιατί θέλει να τη θυμόμαστε πάντα στην κορυφή. Γιατί θέλει να τη θυμόμαστε όπως ακριβώς ήταν χθες το βράδυ στο Ηρώδειο. Άψογη.

Το πρόγραμμα “life in progress” με το οποίο επέλεξε να κλείσει την καριέρα της δεν έχει ιδιαίτερους εντυπωσιασμούς και υπερβολές. Αποτελείται από δύο καινούργιες χορογραφίες, του Akram Khan και του Russell Maliphant και από δύο παλιές, αγαπημένες δουλειές της. Το techne με το οποίο άνοιξε η βραδιά άφησε τη χορεύτρια να μας δείξει αυτό για το οποίο την θαυμάζαμε πάντα. Αυτή την πλαστικότητα του σώματός της, αυτή την αξεπέραστη ικανότητα της να γίνεται ένα με τη φύση, να μεταμορφώνεται πότε σε ύαινα, πότε σε αετό και πότε σε λιοντάρι. Να γίνεται ένα υβρίδιο και να αλλάζει τους κανόνες του χορού, όπως ακριβώς έκανε και ο Νουρέγιεφ αρκετά χρόνια πριν. Με ζωντανή μουσική στη σκηνή και μόνο ένα μεταλλικό δένδρο στο κέντρο της σκηνής η Γκιλλέμ σε έκανε να ξεχάσεις ότι πρόκειται για άνθρωπο και ότι όλο αυτό είναι απλώς μια ακόμα performance. Η δύναμη της φύσης, η σχέση των ειδών μεταξύ τους και φυσικά το μεγαλείο του ανθρώπινου σώματος που γίνεται πηλός και αλλάζει μορφές έκαναν το κοινό να ενθουσιαστεί ήδη από το ξεκίνημα.

Η βραδιά συνεχίστηκε με τον Brigel Gjoka και τον Riley Watts να ερμηνεύουν Duo, να κοντράρονται στη σκηνή, να μιμούνται ο ένας τον άλλον και στο τέλος να συγχρονίζονται σε ένα ανάλαφρο ντουέτο που εντυπωσίασε το κατάμεστο Ηρώδειο που ωστόσο ανυπομονούσε για να δει τη μεγάλη ντίβα και πάλι. Σειρά για το Here & after, του Russell Maliphant με την Emanuela Montanari να δείχνει τις εξαιρετικές της ικανότητες και με μια εκπληκτική arabesque να υπογραμμίζει τη σχέση της με την Γκιλλέμ.

Με ένα πανέμορφο, ιδιότυπο Bye, του Mats Ek, το οποίο είχαμε απολαύσει στο Ηρώδειο και το 2011 διάλεξε η διάσημη χορεύτρια να κλείσει το πρόγραμμα της. Σε μουσική Beethoven, η σονάτα για πιάνο μας θύμισε όλα όσα αγαπήσαμε σε εκείνη. Το χιούμορ, τα πανέμορφα πόδια, τα δάχτυλα που κεντούν, τα εκπληκτικά κουντεπιέ, το πάθος και φυσικά τη γνώση τόσο του σώματος όσο και της μουσικής.

Η Γκιλλέμ απόψε τα έκανε όλα να μοιάζουν εύκολα. Με τον ίδιο τρόπο που πέταγε πάνω στη σκηνή, έβαλε και πάλι τα παπούτσια της, φόρεσε τη ζακέτα της και χάθηκε μέσα στο εικονικό πλήθος που την παρακολουθούσε μέσα από ένα παράθυρο επί σκηνής. Μπορεί το τέλος να μην ήταν όσο φαντασμαγορικό θα περίμενε κανείς, αλλά ήταν αυτό που διάλεξε εκείνη. Και μετά όταν για δέκα λεπτά οι θεατές την αποθέωναν όρθιοι όλοι σκεφτόμασταν ότι μπορεί και να έκανε λάθος. Και όσο και να εκτιμούμε τη συνέπεια σε ένα καλλιτέχνη σε αυτή την περίπτωση θα νιώθαμε ευλογία αν μας χάριζε στο μέλλον ακόμα έναν -τελευταίο- χορό.