Σε ρυθμό ροκ εν ρολ

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου ζει τον φετινό χειμώνα έναν ακόμα δημιουργικό πυρετό έχοντας κάνει το θέατρο Πόρτα το δεύτερο σπίτι του. Τα πρωινά πρωταγωνιστεί στο «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν» στη Μικρή Πόρτα, ενώ τα βράδια μας συστήνεται ως… Μπέμπης στη αιχμηρή, μαύρη κωμωδία “Mojo” του Τζεζ Μπάτεργουερθ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου

, που έρχεται να ολοκληρώσει τον κύκλο της φετινής θεματικής του Πόρτα «Κακά αγόρια σε έργα με περίεργα ονόματα».

«Ήταν μία εποχή στο Λονδίνο τότε, που υπήρχε μία αίσθηση ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν. Εύκολα και γρήγορα. Ήταν η εποχή του ‘’ή όλα ή τίποτα’’, του ‘’ή τώρα ή ποτέ’’», μου λέει ο Γιώργος γυρνώντας με στα τέλη της δεκαετίας του ’50 στο Σόχο του Λονδίνου, όπου το ροκ-εντ-ρολ κυριαρχεί παρέα με τον υπόκοσμο, το έγκλημα και τα ναρκωτικά. Αυτό είναι το σύμπαν του “Mojo”, που θέλει τον Τζων Σίλβερ, ένα ανερχόμενο είδωλο της ροκ-εντ-ρολ να γίνεται μήλον της έριδος ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του κλαμπ που τραγουδάει και ενός αρχινονού της νύχτας. Μέχρι που μια μέρα ο πρώτος βρίσκεται τεμαχισμένος, ενώ ο Τζων Σίλβερ εξαφανίζεται μυστηριωδώς.

«Κι ο Μπέμπης ποιος είναι;» ρωτάω τον Γιώργο για τον δικό του ήρωα. «Είναι ο γιος του ιδιοκτήτη του κλαμπ. Είναι ένας άνθρωπος με αρκετά σκοτάδια, γιατί όταν ήταν μικρός ο μπαμπάς του τον κακοποιούσε σεξουαλικά. Η συμπεριφορά του μέσα στο έργο είναι αλλοπρόσαλλη κι αυτό οδηγεί και την πλοκή σε μία απρόσμενα βίαιη τροπή», μου απαντά.
Θυμίζοντας κάτι από το κινηματογραφικό “Snatch” και με επιρροές από το ταραντινικό σινεμά το “Mojo” είναι μια μαύρη κωμωδία με ιδιαίτερη σκληρή γλώσσα και κυριολεκτικά καταιγιστικό ρυθμό. «Οι ήρωες μιλάνε φοβερά ρεαλιστικά και ταυτόχρονα σουρεαλιστικά. Είναι όπως στις ταινίες του Ταραντίνο, που βλέπεις δύο γκάνγκστερ να πηγαίνουν να σκοτώσουν κάποιον και στη διαδρομή μιλάνε για cheeseburgers! Πολύ σωστά το έχουν χαρακτηρίσουν σαν ένα έργο, που μπλέκει τον Πίντερ με τον Ταραντίνο», παρατηρεί ο Γιώργος.



«Ο Πίντερ πού κολλάει;» αναρωτιέμαι. «Ο Μπάτεργουερθ ήταν ο προστατευόμενος του Πίντερ. Έχει επηρεαστεί πάρα πολύ από αυτόν. Και υπάρχει και πολύ έντονο στο έργο το στοιχείο της υπόγειας απειλής, όπως και σε όλα τα έργα του Πίντερ. Αυτό είναι που οδηγεί και όλους τους ήρωες να φτάσουν στα άκρα», μου εξηγεί θυμίζοντας μου ότι το “Mojo” έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στο Royal Court Theater, το θέατρο του Πίντερ στο Λονδίνο.

Πέρα από τον Πίντερ και τον Ταραντίνο όμως ο Γιώργος δηλώνει και λάτρης του ροκ-εντ-ρολ. «Μου αρέσει πάρα πολύ. Θα ήθελα πολύ να ζω σε εκείνη την εποχή. Μου αρέσει και η μουσική και ο χορός και η μόδα των late ’50s. Στην παράσταση ο Μπέμπης τραγουδάει και ροκ-εντ-ρολ κομμάτια, οπότε πέρα από τη μελέτη που έκανα για τον ρόλο μπήκα και στη διαδικασία να ακούω τραγούδια της εποχής, όπως Chuck Berry, Jerry Lee Lewis… Την αγαπώ πολύ αυτή τη μουσική», μου εξομολογείται.

«Εσύ έχεις υπάρξει κακό παιδί;» τον ρωτάω κι εκείνος χαμογελά. «Η αλήθεια είναι ότι έχω υπάρξει. Έχω δουλέψει σε αυτόν τον κόσμο. Έχω δουλέψει στη νύχτα και έχω βρεθεί ενώπιον καταστάσεων, που θα τις έλεγες έντονες», παραδέχεται τονίζοντας όμως ότι από τη στιγμή που άρχισε να ασχολείται με το θέατρο υιοθέτησε μια άλλη στάση ζωής. «Παρότι πέρασα στη ζωή μου κάποιες κόκκινες γραμμές, ήμουν τυχερός γιατί υπήρξαν άνθρωποι που μου έδωσαν τα ‘’συγχωροχάρτια’’ εκείνα που χρειαζόμουν για να επανέλθω».



Πέρα από το θέατρο, μία μεγάλη του αγάπη είναι και η μουσική. Και μπορεί να μην το ξέρουν πολλοί, αλλά ο Γιώργος έχει τη δική του μπάντα, τους Polkar. «Την έφτιαξα πριν από δύο χρόνια περίπου στη Θεσσαλονίκη. Παίζουμε indie και folk μουσική με ελληνικό και ξένο στίχο. Ουσιαστικά είναι σαν ένα side project αυτό για μένα. Με ξεκουράζει από τα θεατρικά και ταυτόχρονα με ανανεώνει σε ένα προσωπικό επίπεδο», μου λέει και συνεχίζει: «Νομίζω η μουσική υπήρχε από παλιά στη ζωή μου κι αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά με αυτή, γιατί ήθελα να πειραματιστώ με κάτι που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου εδώ και χρόνια, να μπλέξουμε έναν indie ήχο – πιο ξένο, πιο εναλλακτικό – με τις παραδοσιακές, επτανησιακές καντάδες. Αλλά το κάνουμε χαλαρά όλο αυτό… Είμαστε και Σαλονικείς, οπότε δεν βιαζόμαστε!»

Ως… Σαλονικιός πειραματίστηκε παρέα με τον Σίμο Κακκάλα και πάνω στα ‘’σκυλάδικα’’ σε ένα εκρηκτικό live που κάνανε στο Πόρτα τον Φλεβάρη μετατρέποντας το θέατρο σε μπουζούκι! «Ήταν ένα πείραμα να παντρέψουμε γνωστά σκυλάδικα τραγούδια με όργανα διαφορετικά από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Είχαμε γιουκαλίλι, ακορντεόν και δύο καζού. Δεν τα διακωμωδήσαμε καθόλου. Φυσικά όλο αυτό λειτούργησε ταυτόχρονα κι ένα σχόλιο σε σχέση με την εποχή μας», μου εξηγεί κι εγώ ελπίζω πραγματικά να το επαναλάβουν, γιατί δεν μπόρεσα να το δω.

«Έχω πάντως την αίσθηση ότι δουλεύεις ασταμάτητα. Δεν θεωρείς ότι είναι χρήσιμες και οι παύσεις;» τον ρωτάω. «Φυσικά. Το πιστεύω απόλυτα. Το καλοκαίρι έκανα ένα πολύ ωραίο break. Για τρεις μήνες έκανα διακοπές. Πήγα με την κοπέλα μου στη Νότια Γαλλία. Κάναμε ένα road trip στους αμπελώνες εκεί, πήγαμε σε chateau στην Προβηγκία, δοκιμάσαμε κρασιά, βρεθήκαμε στις Άλπεις ψάχνοντας ένα τυρί από μία φάρμα, γύρισα δέκα κιλά πιο βαρύς και έπρεπε να τα χάσω για τον ρόλο…» μου λέει και μας πιάνουν τα γέλια. «Βέβαια όλο αυτό ήρθε μετά από έναν πολύ βαρύ χειμώνα. Κάπως έτσι μου αρέσει. Θέλω τα πράγματα στο κόκκινο και μετά μία παύση».



Στο τέλος της κουβέντας μας του θυμίζω μία φράση που έχει πει σε παλιότερη συνέντευξή του. «Αυτό που ελπίζει ένας νέος άνθρωπος σήμερα είναι να αντισταθεί στην περιφερόμενη μετα-νεοελληνική βλακεία». Εξαιρετικά εύστοχο. Αλλά θέλω παραδείγματα… «Όπως;» τον ρωτάω. «Όπως οι περισσότερες πρωινές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Ή που θα ακούσεις παλαιοσυστημικούς δημοσιογράφους, οι οποίοι απροκάλυπτα παίρνουν πολιτική θέση εκτός εποχής ή κάτι ντουέτα, που υποτίθεται κάνουν λίγο χαβαλέ, λίγο σάτιρα με μία επίφαση ανετίλας και κρυόκωλα αστεία για να γελάσει άραγε ποιος… Όλη αυτή η βλακεία προσωπικά αισθάνομαι να με χτυπάει κάθε πρωί όταν ξυπνάω να έρθω στο θέατρο», μου εξηγεί.

Ο ίδιος αισθάνεται ότι παρότι έχουμε γυρίσει σελίδα υπάρχει ακόμα μία πολύ έντονη αίσθηση σήψης. «Είναι σαν να έχει πεθάνει κάτι παλιό, αλλά έχει μείνει ακόμα η μυρωδιά του σάπιου. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό σταδιακά θα φύγει. Το πρόβλημα είναι ότι μέσα από τα media συνεχίζεται να πλασάρεται η βλακεία, η φτήνια και ο σεξισμός. Τα θηλυκά πρότυπα, που υπάρχουν σε πολλές εκπομπές, είναι άκρως σεξιστικά. Απορώ πώς το ανέχονται οι γυναίκες. Το επόμενο βήμα είναι να φέρουν στα πάνελ πλαστικές κούκλες αλά sex dolls. Βλέπεις πραγματικά όρθια τούβλα. Δεν είναι ανάγκη να βλέπεις παντού τους φωστήρες, αλλά ας τους δεις και κάπου» σχολιάζει και δηλώνει αηδιασμένος με το γεγονός ότι αυτή η βλακεία προτυποποιείται. «Τα κοριτσάκια, που έρχονται να δουν το πρωί την παιδική παράσταση, θέλουν να γίνουν σαν κι αυτές, που οι μισές μπορεί να είναι και βίζιτες πολυτελείας! Σου λένε ότι πρέπει να γίνεις εξυπνάκιας, χαζογκόμενα και στην ουσία βλάκας. Απλά έχω μία ελπίδα ότι αυτό αρχίζει να αλλάζει».