Χάρης Θεοχάρης

Αν αναρωτιόμαστε τι σημασία μπορεί να έχει σήμερα αυτή η ρήση, τότε δεν βλέπουμε ότι ο δημόσιος διάλογος συνεχώς ανακυκλώνει ψευτοδιλήμματα για  “ευρώ ή  δραχμή”, μνημόνιο ή αντιμνημόνιο,ή αναλώνεται σε ηθικολογίες για την εντιμότητα της αριστεράς ή της δεξιάς αντί να λύνει το πραγματικό πρόβλημα.

Το πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως πολιτικό!

Στην χώρα μας η ελίτ δεν έπαιξε τον ρόλο που της αναλογεί ώστε να έχουμε ένα σύγχρονο υγιές μοντέλο ανάπτυξης  στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Το αποτέλεσμα είναι ένα δυσλειτουργικό πολιτικό σύστημα  υπόδουλο του λαϊκισμού και  του πελατειακού κράτους.

Υπό μία έννοια η πολιτική είναι η τέχνη αντίστασης στο λαϊκισμό. Ο πολιτικός έχει βαθμούς ελευθερίας άσκησης της πολιτικής του στο πλαίσιο της ιδεολογίας που πρεσβεύει, βαθμούς ελευθερίας που μειώνονται από τις «ανεδαφικές λαϊκιστικές υποσχέσεις» που αναγκάζεται να παρέχει ώστε να καταλάβει την εξουσία. Αυτές «στοιχειώνουν» τη διακυβέρνησή του και τελικά οδηγούν στην πτώση του.

Το “λεφτά υπάρχουν”, τα Ζάππεια αλλά και το σκίσιμο των μνημονίων συμβολίζουν τη διαδικασία αυτή. Οι αρχηγοί αξιωματικής αντιπολίτευσης κυνήγησαν και έριξαν τους εαυτούς τους ως πρωθυπουργούς!

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το δίλημμα για “ ευρώ ή τη δραχμή” είναι επίπλαστο. Οι ψεύτικες υποσχέσεις δε θα εκλείψουν αυτομάτως αν αλλάξουμε νόμισμα. Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για τη διαιώνιση του πελατειακού κράτους με ψηφοφόρους - ομήρους, χωρίς  λύσεις για τα ουσιαστικά προβλήματά τους. Είναι ευχαριστημένο όταν μπορεί να ανταλλάσσει τις υποσχέσεις και τα ρουσφέτια με ψήφους.

Το δημόσιο ως κομματικό εργαλείο, ως δανειζόμενος στη θέση του ιδιωτικού τομέα, ως αγωγός διαφθοράς και συναλλαγής, πρέπει να εκλείψει. Αυτό δε θα γίνει με την δραχμή ευκολότερα από ότι με το ευρώ.

Η χώρα χρειάζεται μία μεγάλη Μεταρρύθμιση: Την αποκομματικοποίηση του δημοσίου τομέα. Οι επιμέρους υποσχέσεις, οι ιδεολογικές ψευτοδιαφορές είναι εκεί για να κρύψουν πως κανένα κόμμα εξουσίας δεν επαγγέλλεται το αυτονόητο: Το κράτος δεν είναι εργαλείο των κομμάτων αλλά υπηρέτης του λαού.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να εκσυγχρονίσουμε το σύστημα δικαιοσύνης  ώστε να απονέμει δίκαιες και γρήγορες αποφάσεις.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να ιδιωτικοποιούμε ή να προμηθευόμαστε χωρίς διαφθορά.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να κυνηγάμε τη φοροδιαφυγή όσο «ψηλά» και αν βρίσκεται.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να έχουμε διαφάνεια σε διαδικασίες, διαγωνισμούς ή επιλογές σε θέσεις ευθύνης στο δημόσιο.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να περιορίσουμε τις σπατάλες και την κλοπή των δημοσίων πόρων.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να έχουμε ορθολογική αξιολόγηση στο δημόσιο.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να επιλύσουμε το πρόβλημα των αυθαιρέτων και της καταπάτησης των δασών ή του αιγιαλού.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ  να μην διορίζουμε με κομματικά κριτήρια.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να βάλουμε τάξη στην χώρα μας. Ο μόνος ορισμός του πατριωτισμού που θα έπρεπε να μας συγκινεί.

Δεν μας εμποδίζει το ευρώ να σταματήσουμε να μετατρέπουμε τα εσωκομματικά προβλήματα σε προβλήματα της χώρας.

Μας εμποδίζει το πολιτικό σύστημα που φέρεται στους ψηφοφόρους σαν μικρά παιδιά, τάζοντάς τους λαγούς με πετραχήλια.

Μας εμποδίζει η έλλειψη τόλμης αλλά και φαντασίας στη διοίκηση. 

Μας εμποδίζει η έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και η έλλειψη σεβασμού του κράτους στον πολίτη.

Μας εμποδίζει η έλλειψη οράματος.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, το χαμένο όραμα δεν μπορεί να είναι «να μας σβήσουν το χρέος», ή να «γλυτώσουμε για έναν χρόνο την περικοπή συντάξεων».

Σήμερα πρέπει να δουλέψουμε όλοι για να σταθεί η χώρα στα πόδια της με αξιοπρέπεια, για να γίνει τόπος προκοπής των παιδιών μας, για να βάλουμε τάξη με δικαιοσύνη, για να μην έχουμε ανάγκη τα δανεικά κανενός.

Οι δυνάμεις και ο πλούτος των Ελλήνων δεν έφυγαν, είναι ακόμη εδώ, έστω και τραυματισμένα. Περιμένουν ένα σήμα από ένα ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα που πρέπει να σαρωθεί αλλά και να αναμορφωθεί πρώτα το ίδιο πριν ηθικολογεί για την αναμόρφωση των άλλων.

Γιατί το πρόβλημα της χώρας μας είναι πρωτίστως πολιτικό!