Πειράζει που γουστάρω – ακόμα – τρελά την χώρα μου;

...Αλλο τόσο βέβαια μισώ τις εθνικοπατριωτικές κορόνες αλλά αυτό δεν αλλάζει την εμμονή που έχω για την Ελλάδα –και που νομίζω ότι τη μοιράζομαι με πολύ περισσότερους απ’όσους το παραδέχονται δημοσίως.  

Ναι, είναι in να γκρινιάζεις για τη σχιζοφρένεια που μαστίζει την ψωροκώσταινα και  άλλο τόσο μυοχαλαρωτικό να βρίσκεις παντού σκελετούς –στις ντουλάπες  των άλλων. Το πρόβλημα το έχω με τους ένοικους της χώρας μου/μας.  Αυτούς που θέλουν να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα, που παίρνουν σκυλάκια για τα παιδιά τους και τα αμολάνε στους δρόμους επειδή δεν ξέρουν τί να τα κάνουν τα Σ/Κ, αυτούς που κατέβηκαν στην παρέλαση επειδή θέλουν να διαμαρτυρηθούν για το κομμένο επίδομα, αυτούς που πετούν πρώτοι τις πέτρες σε αυτούς που θυμίζουν τα δικά τους αμαρτήματα, αυτούς που διεκδικούν πίνοντας φραπέδες στην υγειά του κράτους, αυτούς που κουραδιάζουν σε καναπέδες σκίζοντας τις ρόμπες τους...

Βαριέμαι να μιλήσω για υπεύθυνους/ανεύθυνους πολιτικούς, για νόμους που δεν εφαρμόζονται, για τσάμπα-μάγκες αντιπολιτευόμενους, για κουτσομπολιά τηλεοπτικών ανθυπο-αστέρων, για τους Καρατζαφέρηδες που μας  προέκυψαν πιο Τσε και από  τον Γκεβάρα...Και κυρίως για τους Τσίπρες της γενιάς μου που  είναι πιο ξύλινοι και από τον Πινόκιο –κρίμα γιατί μας αρέσει ο Πινόκιο.  

Οπως επίσης βαριέμαι θανάσιμα το «δελτίο μιζέριας»  μεταξύ φίλων/γνωστών/συναδέλφων περί κουρέματος και άλλων τόσο άγνωστων λέξεων που ξαφνικά έγιναν πιο  οικείες και από το μιζανπλί. Γουστάρω, όμως, τρελά να σκέφτομαι τα θετικά μιας χώρας που έχουμε βαλθεί να κάνουμε Γάζα –ζωσμένοι με εκρηκτικά για να στείλουμε στην κόλαση ό,τι έμεινε όρθιο από την μάστιγα της καφρίλας.  

Σόρι που θα χαλάσω την κανιβαλιστική διάθεση καταστροφολογίας αλλά υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που έχουν όρεξη για ζωή. Δηλαδή για δημιουργία, χαρά και εργασία...Ναι, άγνωστες λέξεις σήμερα αλλά νομίζω ότι εκεί βρίσκεται το αντικλείδι στην κόμπλα μιας κρίσης που όλοι οι ειδήμονες την τοποθετούν σε προοπτική δεκαετίας. Οκ. Ας πούμε ότι έτσι είναι. Αρα τί κάνουμε ζώντας στην Ελλάδα; Παράγουμε, ο καθένας στο τομέα του, ακόμα και αμισθί –που λέει ο λόγος/για να μην μπαίνουν περίεργες ιδέες σε πονηρά μυαλά.  

Εννοώ ότι η  Ελλάδα έχει τρελές ευκαιρίες –και τί καλύτερο σε μία χώρα τρελών κατοίκων. Ναι, όλα θα συρρικνωθούν, κλάδοι θα εξαφανιστούν, ταλαντούχοι άνθρωποι θα φύγουν, θα πέσει πείνα κτλ. Μόνο που και η Ευρώπη αλλάζει, ο πλανήτης ολόκληρος βρίσκεται σε μια δίνη σαρωτικών αλλαγών, όλα τίθενται επί τάπητος και σύντομα τίποτα δε θα θυμίζει ό,τι ξέραμε. Το Vanity Fair είχε ένα φοβερό ρεπορτάζ για το νέο σκηνικό που διαμορφώνεται στην Καλιφόρνια, με τις τεράστιες δημόσιες δαπάνες, τα χρέη και την ασύνετη διαχείριση να φέρνουν το οικονομικό collapse έξω από την πόρτα να χτυπάει τα κουδούνια μιας πολιτείας-μύθο για το παγκόσμιο στερέωμα του entertainment. Ποιος; Η Καλιφόρνια....Το παγκόσμιο-σύμβολο του Dream City, εκεί που κάθε πικραμένος, από την Ουγκάντα και την Καλκούτα μέχρι την Οσάκα και το Μεσολόγγι κυνηγάει με το ντουφέκι το όνειρο της καριέρας, της διασημότητας, του χρήματος, της δόξας γενικά....Είναι απλά ένα παράδειγμα της οικουμενικής ιλιγγιώδους κατηφόρας σε ένα «allou fun park» που όσο σασπένς έχει άλλο τόσο υπολείπεται σε fun.  

Στα πλαίσια  αυτά, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Ηλιος στην Καλιφόρνια, ήλιος κι εδώ. Κουπί εκεί, κουπί κι εδώ. Η διαφορά είναι στα νερά. Δε νομίζω ότι υπάρχουν αλλού καλύτερα. Κάτι είναι κι αυτό. Για την ακρίβεια είναι πολλά. Αν είναι να βυθιστούμε, ας βυθιστούμε στον πάτο του Αιγαίου –και όχι σε έναν άγνωστο ωκεανό με φωσφοριζέ ψαράκια που δεν τρώγονται....Σε αυτό λοιπόν τον παράδεισο θέλω να ζω –και θα ζω όσο δεν έχει αντίρρηση ο Αδης- κι ας φαίνεται τώρα κόλαση...