Τζένη Αγιανδρίτη

Θυμάμαι μια  σκηνή από τη ταινία «Ο Διάβολος φοράει Prada», όπου η βοηθός της  μνημειώδους bitch διευθύντριας περιοδικού μόδας, απαντάει στο κινητό της, ενώ  κάνει ζογκλερισμούς με Hermes τσάντες  από ψώνια και ένα δίσκο  με καυτό καφέ. Την ίδια στιγμή πρέπει να αποφασίσει ποιο θα είναι το χέρι που θα κάνει σήμα σε ταξί σε μια  μπλοκαρισμένη διασταύρωση.

Στη  γλώσσα των αριθμών αυτό μεταφράζεται σε έναν άνθρωπο, ήτοι δύο χέρια και  τέσσερις ταυτόχρονες δραστηριότητες, χωρίς να υπολογίσουμε ότι το ένα  αυτί ακούει το συνομιλητή, το άλλο τις  κόρνες, το στόμα μιλάει, τα μάτια  ψάχνουν για ταξί, ενώ ο εγκέφαλος  χτυπάει εντολές πιο γρήγορα  και από ταμία σούπερ μάρκετ. Αν η εικόνα αυτή πριν λίγα χρόνια φάνταζε  στο μέσο Ελληνα σεναριακή υπερβολή, το σίγουρο είναι ότι σήμερα αναγνωρίζει  τον εαυτό του σε μια συνήθη καθημερινότητα, βουτηγμένη σε υποχρεώσεις και άλλες τόσες ανασφάλειες.

Σύμφωνα μάλιστα και με τις  έρευνες σχετικά με τις συνέπειες  της τεχνολογίας στη ζωή μας, τα ανθρωποειδή της νέας τάξης  πραγμάτων έχουμε καταφέρει αυτό που ούτε ο Κύρος Γρανάζης δεν  θα μπορούσε να φανταστεί: να τεντώσουμε τον χρόνο. Σε απλά ελληνικά, αυτό μεταφράζεται στο «να χωρέσω μέσα σε ένα 24ωρο  δραστηριότητες που σε άλλες συνθήκες και εποχές θα χρειάζονταν 31 ώρες». Κάτι που, σε πρώτη ανάγνωση, σημαίνει ότι κερδίζουμε περισσότερο χρόνο  και σε δεύτερη ότι δεν απολαμβάνουμε  τον χρόνο, ενώ σε μια τρίτη  ότι δεν τον απολαμβάνουμε, διότι δεν τον έχουμε.

Γιατί, όταν απαντάς σε mail, τρως πάνω στο  πληκτρολόγιο, μιλάς στο σταθερό, ενώ έχεις κάποιον σε αναμονή  στο κινητό κι ένας άλλος σου χτυπάει  την πόρτα, είναι σαφές ότι  η μυρωδιά καμμένου έρχεται από  τα μηλίγγια σου. Σε τέτοιες συνθήκες, βέβαια, πού καιρός για αβρότητες. Πλέον, δεν ξαφνιαζόμαστε αν το «σε  παίρνω σε πέντε» δεν αντιστοιχεί  σε πέντε λεπτά αλλά σε μήνες -μπορεί και χρόνια. Ή να θεωρούμε λογικό να συναντάμε έναν άνθρωπο για πρώτη  φορά και, μην έχοντας υπομονή  να αφήσουμε τη συζήτηση να κυλήσει, ώστε να αποκτήσουμε σχετική οικειότητα, πετάμε ερωτήσεις σα ρουκέτες: «Χαίρω πολύ. Με τί ασχολήστε;».

Στην ανάγκη μας  να κατατάξουμε κάποιον στο «κουτάκι»  των κοινωνικών μας αξιών (ο επιχειρηματίας μας κάνει, ο οικοδόμος όχι), χωρίς  να σπαταλάμε χρόνο σε μπανάλ «μπούρδες», όπως οι καλοί τρόποι και η ανθρώπινη  επικοινωνία, ρωτάμε αδιάκριτα ό,τι να’ναι -σφόδρα συγκρατούμενοι να μη ζητήσουμε και το Ε9... Αυτή βέβαια είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι όταν δεν σέβονται τον χρόνο σου -για την ακρίβεια τον μη χρόνο σου. Να ξέρουν ότι  καίγεσαι, ότι ίσα που προλαβαίνεις να αναπνέεις και να σε παίρνουν τηλέφωνο για να σου ζητήσουν να κλείσεις τραπέζι στον τάδε γνωστό, να σε ρωτήσουν αν πρέπει να βγάλουν  τα λεφτά τους από την τράπεζα και  «τι ακούτε εσείς εκεί στην εφημερίδα;», να σου μεταφέρουν άχρηστα κουτσομπολιά και, ακόμα χειρότερα, να σου  ζητάνε να τους μεταφέρεις εσύ...

Πρόκειται  για τις δύο όψεις του ίδιου  νομίσματος που λέγεται αγένεια  στην καλύτερη περίπτωση και γαϊδουριά  στη χειρότερη, σε μια εποχή βέβαια που όλα φαντάζουν πολυτέλειες  και ο κανιβαλισμός είναι η νέα ηθική  τάξη των πραγμάτων. Λέξεις όπως «ανεργία, χρεοκοπία, απελπισία, έλλειψη προοπτικής, θυμός» έχουν γίνει καραμέλα και  άλλοθι στα πιο ποταπά ένστικτα που  απαιτούν το λιντσάρισμα όποιου δεν  συμπορεύεται στον ίδιο «εφιάλτη του  δρόμου με τις λεύκες».

Το λιντσάρισμα  δηλαδή εκείνου που προσπαθεί  να αποφύγει τις άνωθεν λέξεις δημιουργώντας, προσπαθώντας και πηγαίνοντας γα@@@ας, για να βρει το φως στο προσωπικό  του έστω τούνελ. Σε αυτό, λοιπόν, το ταξίδι με τον άγνωστο προορισμό, χρειάζονται συνοδοιπόροι κι όχι  τυφλοί εκδικητές. Αλλιώς να βρούμε τον  εγχώριο Καντάφι για να τον  σέρνουμε με φάπες και κλωτσιές γύρω από το μνήμα μας. Από το οποίο, βέβαια, κάποιοι θα έχουν φροντίσει να ξηλώσουν τα μάρμαρα...