Στριπτίζ και άλλες καθημερινές ιστορίες καφρίλας

Στο δρόμο τρία χρόνια πριν: στην καθημερινή διαδρομή προς το γραφείο από τη Βάρης-Κορωπίου -βιότοπος για φορτηγά, μπετονιέρες, μαντράδες και μαντρόσκυλα- πάντα προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για τα απρόβλεπτα, μικρά και μεγάλα περιστατικά που έκαναν τα νεύρα μου τσατάλια.

Ας πούμε, κάθε φορά που μια γωνία του ματιού μου έπιανε κάτι σαν άμορφη (και κόκκινη) χαλκομανία να κείτεται στην άσφαλτο, άλλαζα φρικαρισμένη λωρίδα. Ήταν κοινό μυστικό ότι τα αδέσποτα σε αυτή τη «γειτονιά» έχουν μέσο όρο ζωής αντίστοιχο με πεταλούδας, καθώς πολλοί οδηγοί μεγάλων οχημάτων διασκέδαζαν τρελά να έρχονται τετ-α-τετ μαζί τους. Για φρενάρισμα ούτε λόγος -πάντα υπήρχε η δικαιολογία «πού να σταματήσω κοπελιά ολόκληρο εργαλείο, θα διπλώσω»-, αλλά το ύποπτο ήταν ότι δεν άλλαζαν καν λωρίδα, ακόμα κι αν ο δρόμος ήταν άδειος. Για να το πω στεγνά, σχεδόν στόχευαν τα άμοιρα τα ζώα -δεν μπορώ να δικαιολογήσω την έλλειψη στοιχειώδους αντανακλαστικής κίνησης σε επαγγελματίες οδηγούς (ναι, δεν ήταν όλοι έτσι, δεν γενικεύουμε και μπλα μπλα, μπλα).

Μου έχει συμβεί να βλέπω οδηγούς να τρώνε περιποιημένα, χορταστικά σουβλάκια, να ανοίγουν το παράθυρο και να πετάνε τη λαδόκολλα που κόλλαγε στο παρμπρίζ μου και στην αντίδρασή μου απλά να ρεύονται, όπως μου έχει τύχει μετά τη λαδόκολλα να μου σερβίρεται και το κουτάκι της Coca-Cola. Μου έχει τύχει επίσης να διαμαρτυρηθώ σε οδηγό αυτοκινήτου με τέσσερις νοματαίους μέσα, λέγοντας ότι αυτό μπορούν να το κάνουν στο σπίτι τους, σκασίλα μου για το προσωπικό τους Κωσταλέξι αλλά όχι σε δημόσιο δρόμο, και εκείνοι να αντιδρούν κουτουλώντας σε στυλ «φιλάκια» το αυτοκίνητό τους στο δικό μου, ενώ ένας άλλος μου πρόσφερε μια μπανάνα, όταν ζήτησα εξηγήσεις για τις φλούδες που πέταξε στο δρόμο.

Κάθε φορά δε, που περιέγραφα τα περιστατικά σε οικείους και γνωστούς, μου έλεγαν να το βουλώνω, γιατί το πάω φιρί-φιρί και κάποιος... μέγκα κάφρος θα με δείρει. Επιχείρημα που με βούρλιζε περισσότερο και με έκανε να ψάχνω για νεροπίστολο που να φέρνει σε Magnum -θα προτιμούσα βέβαια ένα ορίτζιναλ, αλλά δεν είμαι και τόσο τρελή. Από Ελληνάρες που θεωρούν εαυτούς μάγκες της ασφάλτου, φορώντας φανελάκια που αφήνουν σε πλήρη θέαση τατουάζ με γοργόνες, δεν περιμένεις και πολλά. Περιμένεις, όμως, από κάποιους να αντιδράσουν σε αυτήν την καφρολαίλαπα και αυτοί δεν αρκεί να είναι ιδιώτες, αλλά οι δημόσιες αρχές.

Μου έλεγε μια φίλη Αγγλίδα ότι, αν σε δει πολίτης να πετάς τσιγάρο στο δρόμο, σε κάνει τόσο... ρόμπα, που νιώθεις σχεδόν σα να σε πιάνουν στα πράσα να βιάζεις παιδί. Αν, δε, σε πιάσουν και οι Αρχές, είσαι και ξεφτίλας και άφραγκος -τα πρόστιμα δεν αστειεύονται.

Προ κρίσης, λοιπόν, ο καθένας είχε ένα σόου προσωπικής ξεφτίλας να παρουσιάσει στο φιλοθεάμον κοινό -από νεόπλουτους ξιπασμένους που πήγαιναν σε χωριά με μόνιμους κατοίκους 37 το σύνολο, και άλλες τόσες κότες- και γύρευαν αστακομακαρονάδα, μέχρι όλους εμάς που λίγο ή πολύ δείχναμε ανοχή. Θυμάμαι τον κηπουρό στην πολυκατοικία φίλης -ήταν συγχρόνως και μηχανικός αυτοκινήτων με δικό του συνεργείο- να κοκορεύεται ότι σύντομα θα βγει στη σύνταξη (50 χρονών) από μια θέση σε δημόσιο φορέα. Λεπτομέρεια: Δεν ήξερε πού ήταν το γραφείο του, αφού δεν ευκαίρησε να εμφανιστεί στη δουλειά τα τελευταία 18 χρόνια. Κι εμείς το ξέραμε, το σχολιάζαμε μεταξύ μας, αλλά δεν τον κράζαμε -ποτισμένοι όλοι με το νομοτελειακό ελληνικό μπάχαλο.

Όταν, λοιπόν, τα σύννεφα άρχισαν να πυκνώνουν πάνω από τους γκρι φοριαμούς του Δημοσίου, ο κηπουρός/μηχανικός/δημόσιος υπάλληλος έσπευσε να δώσει το «παρών» στην υπηρεσία θορυβημένος από τα γεγονότα. Τελικά βγήκε στη σύνταξη, διατηρεί και τις άλλες δουλειές, που όμως δεν πάνε και τέλεια, οπότε βρίζει το σύστημα. Ξέρουμε πολλούς τέτοιους «σφόδρα αδικημένους» από την κρίση-σφαλιάρα στα κεκτημένα. Και πλέον πολλοί από μας δεν έχουμε καμία ανοχή. Ούτε στον κάφρο ούτε στο δημόσιο ρεμάλι -πολίτη ή πολιτικό- ούτε στον ξιπασμένο επιχειρηματία που χρωστάει και της Μιχαλούς, ενώ κάνει ανέμελος «island hopping».

Η κρίση στην Ελλάδα ήταν μονόδρομος. Με πολλές αδικίες, αλλά και πολλά θετικά. Ακόμα δεν φαίνονται, αφού όλοι μετράμε τα ευρώ. Παράλληλα, όμως, μετράμε και συμπεριφορές από φίλους, συναδέλφους, αφεντικά και συμπολίτες. Ας πούμε, δεν βλέπω πια συχνά οδηγούς να στοχεύουν σκύλους. Δεν ακούμε κανέναν να διατυμπανίζει ότι είναι κρατικοδίαιτος, δεν φορτώνουμε τις πιστωτικές κάρτες για ψηλοτάκουνα αξίας ενός μισθού, δεν ψάχνουμε την ουσία στα σκουπίδια του «show off».

Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά ήδη τα θεμέλια της ξακουστής ελληνικής καφρίλας έχουν υποστεί ρήγματα. Λένε ότι σιγά-σιγά θα γυρίσουμε στο '80 -από μισθολογικής άποψης. Ε, αν γυρίσουμε γενικώς, ίσως να βρούμε και την παλιά καλή διάθεση, όπως τότε, που όλοι έβγαιναν έξω λες και ήταν η τελευταία τους νύχτα στη γη. Ένα θρυλικό club μάλιστα της εποχής, -η Αυτοκίνηση- ξανανοίγει με το ίδιο team και το ίδιο κόνσεπτ.

Το χιτ «You can leave your hat on» από την ταινία «9 1/2 εβδομάδες» με το περιβόητο στριπτίζ της Κιμ Μπάσιντζερ είναι σήμερα πιο συμβολικό από ποτέ. Και δεν μιλάμε για τους θαμώνες του θρυλικού κλαμπ, αλλά για όλους τους Έλληνες. Τουλάχιστον, αν ειναι να μείνουμε γυμνοί, ας κρατήσουμε το καπέλο -για να χαιρετάμε ως ευγενείς, όπως θα έλεγε και ο φίλτατος Ζαμπούνης.