Σοφία Νικολάου

Την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απαγορευόταν η διέλευσή του με στρατεύματα. Με τον τρόπο αυτό οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ένιωθαν ότι θα απέφευγαν ενδεχόμενο πραξικόπημα ή εμφύλια σύρραξη. Πριν από τη σύγκρουση με τον Πομπήιο, ο Ιούλιος Καίσαρας έκανε το «απαγορευμένο» βήμα. Ετσι, το «διέβη τον Ρουβίκωνα» πέρασε στην Ιστορία ως κίνηση ριψοκίνδυνη, χωρίς επιστροφή. Στην τελευταία διετία,-και πλέον-,της δημόσιας ζωής αυτού του τόπου αναρωτιέμαι συχνά αν οι διάφοροι «Ρουβίκωνες» είναι εκείνοι που… διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα ή αν αυτή η πολιτική ηγεσία ναι μεν προσπαθεί καθημερινά να τον διαβεί, αλλά τελικά πνίγεται στα νερά του.

Το δυστυχές σε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο είναι αυτοί οι έσχατοι πολιτικοί ταγοί του περιπαίζουν με τη δημόσια σφαίρα εξουσίας τους, με τη λογική που διαχειρίστηκαν την πρόσφατη έφοδο του «Ρουβίκωνα» στη Βουλή. Δεν είναι απλά το φαιδρό του πράγματος. Ούτε έπαθε τίποτα το Κοινοβούλιο με την είσοδο μερικών ανθρώπων στο περιστύλιο. Ούτε προσβλήθηκαν τα σύμβολα της δημοκρατίας και διάφορα άλλα υπερβολικά. Είναι αυτός ο άθλιος ωχαδερφισμός που αποπνέει σύμπασα η λογική της τωρινής διακυβέρνησης. Είναι αυτή η λογική του «δεν έγινε και τίποτα» - ό,τι και να γίνει.

Στα μικρά και καθημερινά της διαχειριστικής μας πραγματικότητας αυτό μπορεί και να μη δημιουργεί πρόβλημα. Το μεγάλο, όμως, πρόβλημα δημιουργείται όταν η λογική αυτή διαποτίζει το καθετί: από τα προ Γενάρη 2015 προεκλογικά φληναφήματα μέχρι τα μετεκλογικά τερτίπια, τη συνεχή επανάληψη ενός ταυτόσημου μοτίβου αδιεξόδου και τελικά στις αυταπάτες και την ανικανότητα. Ολη η λογική και η πρόσφατη ιστορία διακυβέρνησης διακατέχεται, εκτός από εμμονικά σύνδρομα, και από τη βεβαιότητα πως «ό,τι κι αν κάνουμε, κανείς δεν μας ακουμπά». Φταίνε, άραγε, γι’ αυτό; Μα, φυσικά. Οταν διαλύεις τις νεφέλες της ανεδαφικής ελπίδας που δημιουργείς, ευθύνεσαι για την ολική απαξίωση των πάντων. Οταν αποκλειστικός γνώμονας της ασκούμενης πολιτικής σου είναι η ωραιοποίηση και ο καλλωπισμός ειδεχθών ψεμάτων, προκειμένου να δικαιολογήσεις τις καθημερινές σου κυβιστήσεις, ο απότοκος ισοπεδωτισμός βαραίνει εσένα και μόνο.

Στους τρεις βασικούς άξονες της προ-, μεσο-, μετεκλογικής ατζέντας Τσίπρα (τέλος στη λιτότητα - τέλος στη διαπλοκή - αντίσταση στους ξένους) εμφιλοχώρησε πανηγυρικά η παραπάνω λογική: δεν πειράζει αν πούμε και κάνα... ψεματάκι. Εδώ, όμως, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ψεματάκι, αλλά για μια καλοστημένη και καλοδουλεμένη εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού. Που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και ρυθμό σε κάθε έκφανση της δημόσιας εξουσίας. Ακόμα και όταν αυτή «διαβαίνει τον Ρουβίκωνα» και μπλέκει σε άλλα χωράφια, που δεν είναι δικά της, ταράζοντας συθέμελα ακόμα και τις ίδιες τις βάσεις μιας δημοκρατίας που χωλαίνει μέρα με τη μέρα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άραγε να χαρακτηριστεί αυτή η καθημερινή επίθεση από διαφόρους «παραπρωθυπουργικούς» στη δικαστική εξουσία, με άμεση άφεση αμαρτιών από τα πλέον αρμόδια χείλη; Εννοείται ότι κανένας θεσμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ανεξέλεγκτος. Αλλά κάθε κριτική θέλει προσοχή και όρια. Δυστυχώς, στη συγκεκριμένη κυβέρνηση το μέτρο δεν φαίνεται να αφθονεί. Ούτε στην κριτική, ούτε στο ψέμα.

Η μόνη λύση είναι η οικοδόμηση μιας σχέσης ειλικρίνειας μεταξύ των πολιτών και όσων αναλαμβάνουν να δώσουν λύσεις. Βαρέθηκαν τις μεταστροφές και τις ανακολουθίες. Σιχάθηκαν τα αισχρά ψεύδη και την κοροϊδία. Ακόμη και αν η αλήθεια είναι δύσκολη, την απαιτούν. Οπως απαιτούν τον τερματισμό του «παλιού», του «ωχαδερφισμού» και του «τίποτα δεν μας ακουμπά». Τον ισοπεδωτισμό τον γέννησαν οι πράξεις τους. Θα τον «σκοτώσουν» οι δικές μας. 
Η επόμενη μέρα της χώρας αυτής μπορεί πράγματι να έχει χαρούμενα πρόσωπα, όχι όπως εκείνα που βλέπουν γύρω τους ο πρωθυπουργός, ο Πετρόπουλος και ο Πολάκης. Δεν περιλαμβάνει, όμως, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τους παραπάνω. Περιλαμβάνει πολίτες ενεργούς, πολίτες-κυβερνήτες. Χορτάσαμε από διορισμένους μπαχαλάκηδες.
Οταν ο Καίσαρας διέβη τον Ρουβίκωνα, πριν συγκρουστεί με τον Πομπήιο, φέρεται να είπε: «Ο κύβος ερρίφθη». Ετσι είναι και στα καθ’ ημάς: ήρθε η ώρα να διαβούμε τον Ρουβίκωνα. Αλλιώς ο «κύβος» αυτής της Αριστεράς και αυτής της προόδου θα πέσει να μας πλακώσει.