Παν. Γκρουμούτης

“Ο προϋπολογισμός του 2014 θα είναι ο τελευταίος που θα περιλαμβάνει νέα μέτρα λιτότητας 2,5 δισ. Ευρώ” δεσμεύτηκε ο Ιρλανός πρωθυπουργός που μέχρι και εκλογές μπορεί να κάνει τώρα, έχοντας επιτύχει το ακατόρθωτο: να βγάλει τη χώρα του από το Μνημόνιο μέσα σε διάστημα μόλις τριών ετών! Υπέγραψε τη δανειακή της σύμβαση, ύψους 85 δισεκατομμυρίων ευρώ, το Νοέμβριο του 2010 και βγαίνει μετά βαϊων και κλάδων το Δεκέμβριο του 2013.

Πώς όμως τα κατάφερε η Ιρλανδία, έστω κι αν η “μαύρη τρύπα” που κλήθηκε  να αντιμετωπίσει ήταν κατά πολύ μικρότερη  της αντίστοιχης ελληνικής; Πώς  εξηγείται ότι τα πήγε πολύ καλύτερα από την Ελλάδα, αλλά και από την Πορτογαλία;

Για όσους ενδεχομένως δεν πείθονται, δείτε τους αριθμούς: σήμερα η απόδοση των ιρλανδικών 10ετών ομολόγων διαμορφώθηκε στο 3,69%, την ώρα που τα ανάλογα ελληνικά κυμαίνονται στο 8,7%!

Η διαφορά μεταξύ των “καλών παιδιών” της Ιρλανδίας και των υπολοίπων... PIIGS, είναι η αντιμετώπιση που έτυχαν από τους υπολοίπους Ευρωπαίους. Και σε δεύτερη ανάγνωση οι επιλογές των κυβερνητικών στελεχών της ευθύς ΕΞΑΡΧΗΣ!

Με δυο λόγια ενώ στην Ελλάδα η διαχείριση της κρίσης επελέγη να στοχεύσει στην στήριξη παντί τρόπω των τραπεζών, στην Ιρλανδία το τραπεζικό σύστημα αφέθηκε να καταρρεύσει. Γεγονός που φυσικά προκάλεσε κατάρρευση και της οικονομίας και οδήγησε τη χώρα στο “βαθύ μνημόνιο”. Αλλά οι πολιτικοί ΕΠΕΛΕΞΑΝ να αφήσουν τις τράπεζες να “σκάσουν”. Ό,τι δηλαδή έπραξαν νωρίτερα από τους Ιρλανδούς ΚΑΙ οι Ισλανδοί. Οι οποίοι ομοίως τα κατάφεραν καλά στη διαχείριση της δικιάς τους κρίσης...

Στην Ελλάδα αντιθέτως οδεύουμε σε μια ακόμη χρονιά Μνημονίου και σκληρής λιτότητας ΠΑΡΑ το γεγονός πως η εθνική οικονομία “θυσιάστηκε” για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες με το κόστος να επιβαρύνει το γενικό χρέος! Και “κούρεμα” είχαμε κι ακόμα επί της ουσίας δεν έχει ξεκαθαρίσει το κατά πόσον οι τράπεζές μας πέρασαν το σκόπελο. Στην Ιρλανδία όμως έδρασαν άμεσα: Έφτιαξαν τη NAMA, την “bad bank”, ή σωστότερα τον ιρλανδικό Οργανισμό Δημόσιου Χρέους, στον οποίο μεταφέρθηκαν τα προβληματικά στεγαστικά δάνεια των τραπεζών (πάνω από 72 δισ.), ενώ έγιναν μεν “γενναίες” κεφαλαιακές ενισχύσεις αλλά ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης των τραπεζών που ΥΛΟΠΟΙΗΘΗΚΕ.

Και κάπως έτσι ξαναξεκίνησαν οι τράπεζες (οι ιδιωτικοποιημένες, πρώην  χρεοκοπημένες και νυν “καθαρές”) ιρλανδικές τράπεζες, να αναχρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία. Με δυο λόγια να παίζουν τον πρωταρχικό, καθοριστικό τους ρόλο, αυτό του μοχλού ανάπτυξης της οικονομίας.

Παράλληλα βέβαια είχαμε και την  υποκριτική στάση των Ευρωπαίων  εταίρων μας. Για την Ελλάδα η  ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σήμαινε επιβάρυνση του γενικού χρέους. Για την Ιρλανδία ακόμα και τώρα οι Γερμανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι ΔΕΧΟΝΤΑΙ ως πιθανό σενάριο το ενδεχόμενο στήριξης των μεγάλων τραπεζών της χώρας – εφόσον κάτι τέτοιο χρειαστεί στο άμεσο μέλλον – απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης (ESM)!

Στην Ιρλανδία λοιπόν το τραπεζικό πρόβλημα ΔΕΝ ήταν ταμπού. “Πονάει χέρι, κόψει χέρι” ήταν η λύση που επελέγη και ορθώς.

Εδώ είμαστε ακόμη στο “πονάει  χέρι, κόψει κεφάλι”...