Παν. Γκρουμούτης

Τα πράγματα είναι απλά, όσο κι αν επιμένουν να μην τα παραδέχονται οι πολιτικοί ηγέτες.

Η συμφωνία για τη «διάσωση» της Ελλάδας που επετεύχθη στο τελευταίο Eurogroup είναι μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο κινδυνεύει να αποδειχθεί κι αυτή ατελέσφορη, να παραμείνει κι αυτή ημιτελής, ακριβώς γιατί εδράζεται σε ένα υποθετικό δεδομένο: στην απόλυτη επιτυχία του προγράμματος επαναγοράς των ελληνικών ομολόγων που διακρατούν κατά κύριο λόγο ιδιωτικά – και εξ΄ορισμού «επιθετικά», κερδοσκοπικά – hedge funds.

Με πιο απλά λόγια η στήριξη της χώρας μας θα έχει νόημα και ουσία ΕΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ οι «ασκήσεις επί χάρτου» των πολιτικών και οικονομικών ταγών της Ευρωζώνης υλοποιηθούν μέχρι κεραίας στην πράξη.

Επειδή σπανίως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια και σε ΟΠΟΙΑ απόφαση κι αν έχουν καταλήξει οι ηγέτες της Ευρωζώνης, οι πιθανότητες πως και αυτή τη φορά τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν ... by the book, που λένε και οι εταίροι μας. Αυτό θεωρητικά σημαίνει πως περιπλέκεται εκ νέου η προσπάθεια διαχείρισης του ‘ελληνικού προβλήματος’.
Είναι όμως έτσι;

Ίσως τελικά αυτή τη φορά να ΜΗΝ είναι ακριβώς έτσι. Πλέον ακόμα και η «στρατηγική» της Γερμανίας - που στην αρχή της όλης προσπάθειας αναζητούσε έναν «σκληρό» διαπραγματευτή (ΔΝΤ) για να παίξει το... ρόλο του «κακού» και να διασφαλίσει επί της ουσίας τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις του Βερολίνου - αλλάζει και μάλιστα χωρίς η γερμανική κυβέρνηση να μπορεί πια να χαράξει τις δικές της «κόκκινες γραμμές».

Το ΔΝΤ απαιτεί νέο «κούρεμα» στο ελληνικό χρέος, απαιτεί να δεχθούν ΚΑΙ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το δικό τους μερίδιο απωλειών στο ελληνικό χρέος και δεν διστάζει να επικοινωνεί δημοσίως την πρόθεσή του να πιέσει – ακόμα και «παίζοντας» με τις ημερομηνίες εκταμίευσης της δικιάς του αναλογίας επί της «ελληνικής χρηματοδότησης».

Ο «σκληρός διαπραγματευτής» που θα συντασσόταν με τη Γερμανία για να εξωθήσει την Ελλάδα – και ενδεχομένως όποια άλλη «ασθενή» χώρα του Νότου θα έφτανε στο ίδιο σημείο – σε σκληρή ύφεση και αιματηρά μέτρα κατά τρόπο ώστε να περιχαρακωθούν τα συμφέροντα της Γερμανίας και τα δισεκατομμύρια ευρώ των Γερμανών φορολογουμένων, πλέον δείχνει να ασπάζεται την... κοινή λογική και τα κελεύσματα των αγορών που κρίνουν πως η Ελλάδα ΔΕΝ μπορεί, ΟΥΤΕ ΠΡΕΠΕΙ να αναλάβει μόνη της το βάρος της μη χρεοκοπίας της.

Το ΔΝΤ λέει στο Βερολίνο πως δεν μπορεί να έχει υπό πλήρη έλεγχο την Ευρωζώνη ΧΩΡΙΣ να πληρώνει ούτε σεντ για να κρατάει τις ισορροπίες. Και στην τελική ανάλυση η υποβάθμιση της αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης από την Moody’s αυτό το μήνυμα ‘περνάει’ στην κυβέρνηση της κυρίας Μέρκελ: «για να παίζεις το ρόλο του ηγεμόνα της Ευρώπης θα πληρώνεις μέρος από τα... σπασμένα», έστω με την μορφή του πιο ακριβού δανεισμού των εργαλείων ελέγχου της ευρωοικονομίας (EFSF-ESM)».

Συνεπώς το μόνο που χωρίζει πια την Ευρωζώνη από την... κοινή λογική είναι οι κάλπες του ερχόμενου φθινοπώρου στη Γερμανία. Μέχρι τότε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε μπορούν να παίζουν όποιο ρόλο θέλουν, να κρατούν όποια στάση θεωρούν πως τους αποδίδει δημοσκοπικά κέρδη.
Μετά θα έρθει η ώρα της αλήθειας.

Κι ίσως τότε να φτάσουμε στην «τελική λύση», ή έστω να προσεγγίσουμε λίγο στην... κοινή λογική!