Φρίξος Δρακοντίδης

Νομίζω ότι ο κόμπος πλησιάζει στο χτένι. Απειλητικά. Ε και; Κοντεύει το πλήρωμα του χρόνου, καιρός να κοιταχτούμε κατάματα με την πραγματικότητα και να απαντήσουμε στο δίλλημα: Πτώχευση ή σαράντα χρόνια σκλαβιά, απόγνωση και αβεβαιότητα; Πτώχευση και πάλι πτώχευση κυρίες και κύριοι. Άι σιχτίρ!

Δεν θα μας στείλουν αυτοί (τρόικα και Έλληνες πολιτικοί) στο φρενοκομείο, επειδή οι ίδιοι (!) μας οδήγησαν σε δύσβατο μονοπάτι χωρίς επιστροφή. Ούτε θα ζούμε κάθε μέρα με το να στερούμαστε το δικαίωμα να σχεδιάσουμε το αύριο.

Γι’ αυτό μπορεί να θέλω να πιστεύω: Ότι, δεν θα τα βάψω μαύρα αν έρθει η μεγάλη και φοβερή στιγμή τότε που οι τράπεζες θα κατεβάσουν ρολά και θα γκρεμιστεί το σύμπαν. Ότι, θα γίνω μάρτυρας όλων των κακών του κόσμου, όπως μας λένε και μας τρομοκρατούν.

 Ίσως τελικά να είναι για το καλό μας.  Ίσως στη πορεία ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Άλλωστε ο Έλληνας έχει γερή κράση, το έχει αποδείξει στο πέρασμα των χρόνων. Θα  χρειαστεί βέβαια να ξεβολευτούμε από τις περιττές ανέσεις μας και για πολύ καιρό μάλιστα. Εξαρτάται πάντα και από τον χαρακτήρα του ανθρώπου και πως έχει μάθε να ζει και να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Θα λυπηθώ βέβαια γι’ αυτούς που δεν φαντάζονται τους εαυτούς τους χωρίς το καλό τους Corneliani.  Δεν πειράζει. Για το καλό μας. 

Θα είμαι από τους πρώτους που θα ξεπουλήσω την υποτιμημένη Slk μου για ένα Pony, που θα αξιοποιήσω το ξεχασμένο χωράφι στο Γραμματικό, που θα βγάλω τα παιδιά μου από την…θαλπωρή του ιντερνετ για να ξαμοληθούν στις λάσπες. Θα είμαι από τους πρώτους που θα δανειστούν καφέ και ζάχαρη από τον γείτονα τους. Τουλάχιστον θα έχω το κεφάλι ψηλά και θα ξέρω που βαδίζω. Για το καλό μου και για το καλό όλων μας…