Δημήτρης Παγαδάκης

Και καλά οι άλλες τρεις χώρες, γνώστες και ως εκπαιδευτικά παρίες, με τις ιδεοληψίες και τα κολλήματα τους . Η σύγχρονη, δημοκρατική, ευρωπαϊκή Ελλάδα τι ζόρι τραβάει ώστε να επιβάλλει αυτό το αναχρονιστικό εμπάργκο; Δεν είναι , όμως η πρώτη φορά.
Ελάχιστοι ίσως θυμούνται ότι μέχρι το 1989 η χώρα μας απαγόρευε την εισαγωγή μπανάνας . Τότε που οι εγχώριες τελωνειακές αρχές εξάρθρωναν στα σύνορα σπείρες “λαθρομπανανεμπόρων” που έμπαζαν στη ζούλα τα εξωτικό αυτό σταφ από τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία!

Ακόμη λιγότεροι ανασύρουν από τη μνήμη τους ότι κάποτε η Ελλάδα επισήμως απειλούσε να καταρρίψει τους δορυφόρους που θα τολμούσαν να μεταδώσουν σήμα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης σπάζοντας το κρατικό μονοπώλιο!
Μη πάμε μακριά . Δύσκολα λησμονιέται ότι μέχρι το 2011 η Ελλάδα ήταν η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που απαγόρευε τη κυκλοφορία ντιζελοκίνητων αυτοκινήτων, Με πρόσχημα του μποϊκοτάζ ς την αποφυγή της μόλυνσης του πεντακάθαρου ντόπιου αέρα από τους ρύπους των εξατμίσεων τους!

Θα αναρωτηθεί κανείς, και δικαίως, τι σχέση μπορεί να έχουν τα τροπικά φρούτα, οι εκπομπές δορυφορικών σημάτων και τα ρεζερβουάρ με τα αλλοδαπά, μη δημόσια , μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά ή ιδιωτικά , εντέλει, πανεπιστήμια; Από πρώτη όψη καμία.
Ο αποκλεισμός όμως των τελευταίων έχει ισχυρή συνάφεια με τις εγχώριες αγκυλώσεις, τη δυσπροσαρμοστικότητα, τη παρωχημένη νοοτροπία , τους νοσηρούς ιδεασμούς και τις ταμπού προκαταλήψεις που οδηγούν σ τη φυγοκέντριση από το μείγμα της νεωτεριστικής πραγματικότητας. Όλα αυτά τα παθογόνα αίτια που μετατρέπουν την χώρα σε παγκόσμια αρνητική πρωτοτυπία.

Επί πλέον έχει άμεση αλληλεξάρτηση με παλαιολιθικούς δημαγωγούς , ξεπεσμένους τυχοδιώκτες , στερεοτυπικά κατεργάρικες συνδικαλιστικές ηγεσίες . Έχει στενή συγγένεια με επαγγελματικές συντεχνίες, κατεστημένα της μονιμότητας και βολεμένα σινάφια.
Διατηρεί ακόμη δεσμούς αγκίστρωσης με τα ιδιοτελή μικροσυμφέροντα που αγωνιούν μην τυχόν και τους χαλάσει τη πιάτσα, το ραχάτι, τη κονόμα η υποτιθέμενη επέλαση των ταλιμπάν του κολασμένου φιλελεδιστάν . Εκείνα τα αυτάρεσκα στεγνά που μέμφονται τάχα το εμπόριο ιδιωτικών πτυχίων , λες και ορισμένες κρατικές ανώτατες σχολές, ανά την επικράτεια δεν ασκούν παρατύπως την ίδια συναλλαγή.

Σύμφωνοι, τα μη κρατικά πανεπιστήμια δεν είναι η απόλυτη πανάκεια.. Και η εκπαίδευση δεν αποτελεί μια συνηθισμένη καταναλωτική υπηρεσία ώστε να αφεθεί στο «αόρατο χέρι» της αγοράς, όπως υποψιάζονται οι επικριτές της . Απαιτεί αυξημένη δημόσια μέριμνα, στο όνομα του κοινωνικού αγαθού και του θεμελιώδους δικαιώματος της παιδείας

. Οπότε ας σταματήσει πια το ελληνικό κράτος να παριστάνει το θεματοφύλακα του δημόσιου χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης. οχυρωμένο πίσω από την ασπίδα του άρθρο 16 του Συντάγματος. Δεν χρειάζεται ούτε συνταγματική ερμηνεία ούτε να νομική ακριβολογία για να περιγραφούν τα οφέλη που θα προκύψουν με την αλλαγή του εν λόγω άρθρου .

Είτε με την προσεχή αναθεώρηση του , είτε με το άμεσο by pass του με βάση το άρθρο 28 του Συντάγματος,που προβλέπει ότι οι διακρατικές συμφωνίες ενσωματώνονται ως διεθνείς συνθήκες στο εθνικό δίκαιο και υπερέχουν άλλων διατάξεων
Το σίγουρο είναι ότι μια τέτοια μεταρρύθμιση θα συμβάλει στη βελτίωση του ακαδημαϊκού αλλά και του οικονομικού τοπίου της χώρας. Ας σκεφτεί κανείς την επιβαρυμένη, αν όχι την οικονομική αιμορραγία, 50.000 οικογενειών των οποίων τα παιδιά σπουδάζουν τώρα στο εξωτερικό, έναντι αδρών διδάκτρων και υψηλού κόστους διαβίωσης.

Ας αναλογιστεί την πιθανή επιστροφή Ελλήνων διακεκριμένων επιστημόνων της διασποράς για να στελεχώσουν τα νέα θεσμοθετημένα μη κρατικά ΑΕΙ. Ας προσθέσει τα υψηλά ακαδημαϊκά στάνταρ που ενδέχεται να προκύψουν για τα δημόσια πανεπιστήμια εξαιτίας του ανταγωνισμού και της άμιλλας με τα καινούργια ανώτατα ιδρύματα.

Σο κάτω κάτω και τα υπό ίδρυση μη κρατικά πανεπιστήμια δεν θα λειτουργούν σαν σε ξέφραγο αμπέλι. Απαιτητό καθήκον της Πολιτείας είναι να εποπτεύει αυστηρά τα κριτήρια και τους όρους που θα πρέπει να πληρούν. Να τα ελέγχει σε ότι αφορά τις διαδικασίες επιλογής του διδακτικού προσωπικού, τη τήρηση της νομιμότητας και τη διασφάλιση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης.,

Οι αποφάσεις για το εκπαιδευτικό, και όχι μόνο, αύριο εναπόκεινται στην ελληνική κοινωνία. Έχει τον εκσυγχρονιστικό θάρρος για τολμηρές καινοτομίες και συνεναίσεις σε ρηξικέλευθα αποτελεσματικές πρωτοβουλίες; Ή , μήπως , βολεύεται τεμπέλικα στο βάλτωμα της καθυστερημένης πεπατημένης και τη μίζερη στάση του στρουθοκαμηλισμού;

Εν προκειμένω, όμως, τέτοιες οπισθοδρομικές συμπεριφορές που ενθαρρύνονται από μια μερίδα του συντηρητικού πολιτικού προσωπικού μιας καχεκτικής Αριστεράς , έχει αναπόφευκτα βαρύ τίμημα. Επιδεινώνουν το μέλλον του πιο πολύτιμου ανθρώπινου κεφαλαίο της χώρας.Τη νεολαία της.