Δημήτρης Παγαδάκης

Τι ταπείνωση για ολόκληρο Παύλο Πολάκη να παραπέμπεται σε ένα πειθαρχικό όργανο στο οποίο, μεταξύ άλλων, συμμετέχουν ο άλλοτε έμπιστος του Άκη Τσοχατζόπουλου, Αντώνης Κοτσακάς και η πρώην εξ' απορρήτων του Γιώργου Παπανδρέου, Ρεγγίνα Βάρτζελη;

Τι ντροπή και τι υποβάθμιση για αυτόν τον διαπρύσιο πρεσβευτή της αγανακτισμένης λαϊκής ψυχής να καθαιρείται και να αντικαθίσταται στο πόστο του τομεάρχη διαφάνειας από ένα τέως υβριστή του αρχηγού του κόμματος του σαν τον Γιάννη Ραγκούση;

Με τι μάτια θα αντικρύσει πελών τους πιστούς οπαδούς του αυτός ο αδούλωτος υπερασπιστής του αενάως προδομένου λαού; Με τι σθένος θα επιτελέσει το καθήκον του ως ο αδάμαστος συνήγορος υπέρ του δίκιου των κατατρεγμένων;

Που θα βρει πια φτυάρι αυτό το ανελέητα ατίθασο παλικάρι να θάψει τους αντιπάλους του τρία μέτρα κάτω από τη γη; Με τι κουράγιο αυτός ο ανυποχώρητα θεριακλής λεβέντης θα ξαναβάλει άκαμπτη πλάτη όπως έκανε στον ατιμωτικά καταδικασμένο ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο σύντροφό του Νίκο Παπά;

Όλα κι όλα. Πρόκειται για εσωκομματική αγνωμοσύνη προς το Σφακιανό μυστακοφόρο ψαροαντουφεκά, με τις κούφιες μπαλωθιές και τις αντιεμβολιαστικές πομφόλυγες. Αυτόν τον παθιασμένο, αλά σπαγγέτι γουέστερν, τιμωρό, φόβητρο όλων των παρανομιών, ακόμη και της κατοχής διπλών λογιστικών βιβλίων. Τον αγέρωχο εκδικητή που οργίλος απολαμβάνει το ακαταδίωκτο, λόγω βουλευτικής ασυλίας.

Ποιες, ωστόσο, είναι οι αμαρτίες για τις οποίες πρέπει να απολογηθεί και ενδεχομένως να τιμωρηθεί με αποπομπή από τα κομματικά ψηφοδέλτια; Τι καλείται να πληρώσει ο δυστυχής,αλλά διόλου αφελής; Τη γραφικότητα, τη χοντροκοπιά, τη μισαλλοδοξία, τη συκοφάντηση, τη προκλητική ελεεινολόγηση, τη μεροληψία την εκτόξευση λάσπης, τη στοχοποίηση ευάλωτων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων;

Είναι να πέφτει κανείς από τα σύννεφα! Μα πότε έδωσε τέτοια δικαιώματα εντός του κομματικού μπούνκερ ο Πολάκης; Πότε έπεσε η μάσκα του αντισυστημισμού του και φανερώθηκε το πρόσωπο του καθεστωτισμού του; Από πότε οι φραστικές επιθέσεις του δεν προστατεύουν τη συλλογική κομματική προσπάθεια;

Τόσα χρόνια που αποτελούσε τον εγγυημένα αυθεντικό ερμηνευτή της εχθροπαθούς κουλτούρας, της διχαστικής ρητορικής και του αχαλίνωτο λαϊκισμού, οι σύντροφοί του τον είχαν στα όπα όπα. Τον επαινούσαν για το θράσος και εγκωμίαζαν τις τοποθετήσεις του οι οποίες με μια τάχα υφολογική αψάδα αντανακλούσαν πλήρως τις θέσεις του κόμματος.

Το ίδιο του το κόμμα καμάρωνε για τα διαβόητα νταηλίκια του και περνούσε στο ντούκου τη δημόσια ύβρι του. Ενάντια στη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, τις τράπεζες, τις ανεξάρτητες αρχές. Πόσο μάλλον περηφανευόταν που ως πρωτοπαλίκαρο και ντελάλης του ίδιου του αρχηγού του βαρούσε νταούλια και ζουρνάδες για την κατάληψη των «αρμών της εξουσίας".

Τι άλλαξε ξαφνικά για το επώνυμο στέλεχος που έκανε πενηνταράκια στο μόνιμα μοχθηρά αγανακτισμένο ακροατήριο του τις πάγιες κορόνες και τις εδραιωμένες βερμπαλιστικές αντιλήψεις της κομματική ηγεσίας;

Τι έγινε και έπαψε ΣΥΡΙΖΑ να μυρίζει. Μετατοπίστηκε άραγε η οπτική της πούρας κομματικής ταυτότητας, γκρεμίστηκε κανένας φούρνος, εκπληρώθηκε κανένα τάμα, κατέφθασε η σοσιαλδημοκρατική επιφοίτηση;

Αλλά ακόμη στην υποτιθέμενη περίπτωση που το κόμμα αποφάσισε να παρεκκλίνει από τις ριζοσπαστικές κόκκινες γραμμές του, γιατί δεν τον προειδοποίησε να ρίξει τους υψηλους τόνους και να περάσει κάτω από το πήχη; Ίσως και να τον νουθέτησαν αλλά καλομαθημένος να ξιφουλκεί με το εμπρηστικό ταμπεραμέντο του μπορεί και να τους "έγραψε".

Το να αυτονομηθεί, όμως, πολιτικά, ιδεολογικά και προγραμματικά ο στριμωγμένος μαυροπουκαμισάς σύντεκνος φαντάζει μάλλον σπάνιο. Αν όχι αδιανόητο. Ούτε Λαφαζάνης, ούτε Κωνσταντοπούλου υπήρξε ποτέ, ούτε θα γίνει. Δεδομένου ότι έχει αποδείξει ότι δεν "κοτάει" στα δύσκολα.

Απομένει η ναρκισσιστική ιδιοσυγκρασία του και το ανέλεγκτο θυμικό του για να πάρει ψηλά τον αμανέ πριν κιοτέψει. Μόνο που αυτή τη φορά με τις νυχτερινές ονειρώξεις του για μαζικές εκκαθαρίσεις και λαϊκά δικαστήρια, με τις επώνυμες λίστες στοχοποιήσεων και προγραφών μετά φωτογραφιών, χαλάει τη δήθεν συγυρισμένη βιτρίνα του κομματικού μαγαζιού του.

Αναπόφευκτα, δίκαια ή άδικα, θα τη πληρώσει τη λέζα. Όχι επειδή συναρμολογήθηκε πολιτικά ως το "τέρας" που θα έφτανε να απειλεί τον δημιουργό του Δρ Φρανκενστάιν. Αντίθετα, γιατί σε όλη του τη θητεία υποδύθηκε σαν σε θίασο σκιών το παλικαρά μπάρμπα-Γιώργο που "καθάριζε" μοιράζοντας καρπαζιές υπέρ του πανούργου ανιψιού του Καραγκιόζη.

Δυστυχώς για αυτόν, οι χάρτινες φιγούρες, έχουν δεν έχουν "κόψει παλούκι", αφότου υπονομεύουν το πρωταγωνιστή της παράστασης εύκολα αποκαθηλώνονται. Και πιο άνετα τσαλακώνονται , ψαλιδίζονται, καίγονται , γίνονται στάχτη και αποκαΐδια. ¨Όσο για τα "δεν περισσεύει κανείς στην προεκλογική πανστρατιά» και άλλα τέτοια επικά φληναφήματα, αυτά δεν ταιριάζουν στη πρόζα του Καραγκιόζ -μπερντέ.