Δημήτρης Δανίκας

Και ηρωικό και αντιηρωικό Και πολεμικό και αντιπολεμικό. Και επικό και λυρικό. Αν ζούσε ο Εριχ Μαρία Ρεμάρκ (1898-1970) θα υποκλινόταν στον Αγγλο σκηνοθέτη Σάμιουελ Μέντες

Δύο αμούστα φανταράκια, με τον βαθμό του υποδεκανέα, τρέχουν και διανύουν δώδεκα χιλιόμετρα μετσφέροντας κρίσιμο μήνυμα που αν δεν παραληφθεί τότε περί τους 1600 στρατιώτες και αξιωματικούς θα σφαγιαστούν από τις αλεστικές μηχανές των «Ούνων» του Α παγκοσμίου πολέμου (έτσι ονόμαζαν τόσο περιφρονητικά, τους Γερμανούς)

Η σκηνοθεσία είναι έτσι κανονισμένη ώστε ο θεατής να βιώνει στο πετσί του κάθε στιγμή αυτού του αγωνιώδους τρεχαλητού. Στα χαρακώματα, σε λίμνες, ποτάμια, ερειπωμένα και βομβαρδισμένα σπίτια, σε χαλάσματα και σε ναρκοθετημένα πεδία

Αλληλεγγύη, νοσταλγία για τα αγαπημένα πρόσωπα, ηρωικές πράξεις που προκύπτουν μέσα από την ανάγκη της επιβίωσης και συναισθήματα, άφθονα συναισθήματα μέσα στις πιο σκληρές, ωμές, στιγμές ενός πολεμικού εφιάλτη

Η ταινία, διάρκειας ούτε δύο ώρες, μοιάζει σαν μια συνεχόμενη σκηνή. Απνευστί. Πρωτοφανές επίτευγμα. Τόσο στο στήσιμο όλων αυτών των αυθεντικών χώρων, όσο και στο συντονισμό όλων των συντελεστών υπό την καθοδήγηση ενός πρωτοκλασάτου διεθυντή φωτογραφίας με το όνομα Ρότζερ Ντίκινς

Χωρίς μεγάλα ονόματα. Απλώς ο Κόλιν Φερθ και ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς εμφανίζονται, ως αξιωματικοί, για ελάχιστα λεπτά Με άφθονους κομπάρσους. Με αυθεντικές στολές. Με όλα τα πολεμικά εξαρτήματα και με σκηνές που σου κόβουν την ανάσα

Δυστυχώς ο Τοντ Φίλιπς του «Joker» έπεσε και σκόνταψε στον Σαμ Μέντες. Με απλά λόγια το «1917» προορίζεται για Οσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, καλλιτεχνικής διεύθηνσης και φωτογραφίας

Για να καταλάβετε ένα θα πω. Το «1917» ξεπερνάει την «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Κατά τη γνώμη μου μέσα στις πρώτες και ανώτερες πολεμικές περιπέτειες όλων των εποχών

Ο Σαμ Μέντες είναι Αγγλος, είναι του Κέιμπριτζ, είναι του θεάτρου με Τσέχοφ και Σάιξπηρ και είναι σκηνοθέτης μερικών σπουδαίων «στιγμών», Οπως «American Beauty». Οπως «Ο δρόμος της απώλειας» και ο «Ο δρόμος της επανάστασης». Και όπως «Skyfall» ο καλύτερος Τζέιμς Μποντ

Μπροστά σ αυτό το «διακριτικό» μεγαλειώδες επίτευγμα, η «Δουνκέρκη» φαντάζει μισή ταινία. Ολα είναι χειροποίητα. Ολα χωρίς ίχνος ψηφιακής τεχνολογίας. Και όλα «χορογραφημένα» μέχρι το τελευταίο πλάνο. Θα το δείτε και θα συμφωνήσετε

Και τέλος, κάτι ακόμα. Καθόλου παράξενο που η καλύτερη ταινία του 2019 (έτσι λαμβάνεται για τα Οσκαρ, μ αυτή την χρονική σειρά) είναι σκηνοθετημένη από Αγγλο σκηνοθέτη

Η αγγλική σκηνή η πιο αρμόδια για την αρμονική και οργασμική διασταύρωση καλλιτεχνικής αρτιότητας και αφηγηματικής ρεαλιστικής γραφής. Αντεστε. Από αύριο Πέμπτη οπωσδήποτε!