Δημήτρης Δανίκας

Ηταν εκτιμήσεις και συμπεράσματα ενός θαυμασμού απ’ όλους εμάς των άλλων, των αντίπαλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Οι περισσότεροι δεν τολμούν να το ομολογήσουν δημοσίως. Ετσι δεν είναι, συντρόφια;

Μεγάλος αιρετικός ο Θέμος γιατί πήγε κόντρα σε όλες τις παραδοχές του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Αιρετικός γιατί ήταν πάντα κόντρα στις συμβάσεις και τα πρωτόκολλα. Αιρετικός γιατί μονίμως προσέγγιζε τα πάντα από την ανάποδη πλευρά τους. Αιρετικός γιατί τα έβαλε με ολόκληρο το εκδοτικό κατεστημένο. Αιρετικός γιατί τολμούσε εκεί που αρκετοί του σιναφιού υποκλίνονται στο αυτονόητο, το επιφανειακό και το δεδομένο. Αιρετικός γιατί τα άλλαξε όλα!

Τρία πράγματα συγκροτούν την ιδιαίτερη μοναδικότητά του. Το πρώτο, η γραφή του. Το δεύτερο, η δαιμόνια, ασταμάτητη ανησυχία του. Και το τρίτο, η αντισυμβατικότητά του.

Η σαρκαστική, ανατρεπτική, σοκαριστική γραφή του ενεργοποίησε το ενδιαφέρον των αναγνωστών, επαναπροσδιόρισε τους όρους του παιχνιδιού και έτσι εγκατέλειψε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας κάθε ίχνος δημοσιογραφικής μούχλας.

Γιατί είχε πάρει διαζύγιο με την παραδοσιακή γραφή, εκφράζοντας, ταυτόχρονα, την ανάγκη καθιέρωσης μιας νέας δημοσιογραφίας. Με έναν κανόνα ο οποίος τώρα πια έχει υιοθετηθεί από όλους: ότι εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι το άψυχο σώμα μιας απρόσωπης γραφής. Εκείνο που θα επαναφέρει στο παιχνίδι τη δημοσιογραφία είναι η άποψη, η γνώμη, η ιδιαίτερη, η προσωπική γραφή. Οπως έλεγε και ο μακαρίτης Τζόναθαν Ντέμι, σκηνοθέτης της «Σιωπής των αμνών», No story, no film. Δηλαδή, no story, no reader!

Η δαιμόνια, ασταμάτητη ανησυχία του ήταν το μόνιμο, το σταθερό, το αγαπημένο έτερον ήμισυ της γραφής του. Μια ανησυχία που διαπερνούσε όλα τα μήκη και τα πλάτη του «ΘΕΜΑτος». Από το μείζον μέχρι το έλασσον. Από την πολιτική μέχρι την ψυχαγωγία. Από την ψυχαγωγία μέχρι το lifestyle. Ετσι κατάφερε να γκρεμίσει τα τείχη σε όλα τα είδη της δημοσιογραφίας. Να παντρέψει τα αντίθετα. Να ανοίξει τη στρόφιγγα ώστε όλοι και όλα να λειτουργήσουν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Και έτσι η σύγχρονη δημοσιογραφία με τα χαρμάνια να δημιουργήσει, να λειτουργήσει και να ξεσηκώσει το σύμπαν.
Το τρίτο χάρισμά του, ο αντισυμβατικός χαρακτήρας της δημοσιογραφικής -και όχι μόνο- προσωπικότητάς του, έχει πιστοποιηθεί από κάθε αποτύπωμά του. Τόσο από τις πρώτες στήλες με τα καυστικά, ανατρεπτικά σχόλιά του στην «Ελευθεροτυπία», στην «Καθημερινή» και στο «Βήμα» όσο και, κυρίως, με τη σύλληψη της ιδέας και την έκδοση του «ΘΕΜΑτος». Που από την πρώτη στιγμή προκάλεσε μεγάλες σεισμικές δονήσεις σε ολόκληρο το εκδοτικό κατεστημένο. «Μα πώς έγινε αυτό;» ρωτούσαν με απορία οι αντίπαλοί του, δίνοντάς ελάχιστες εβδομάδες ζωής. «Ελα, μωρέ, μια παρένθεση είναι»! Και στο τέλος έβλεπαν τη σκόνη από την «παρένθεσή» του.

Το πιο εξωφρενικό όλων ήταν η αμεσότητα, η άνεση και η ευκολία με την οποία εφορμούσε, γκρέμιζε και έφτιαχνε. Πράγμα που αποδεικνύει ότι όλα αυτά δεν προέκυψαν βασανιστικά. Πράγμα που αποδεικνύει ότι όλα αυτά ήταν για τον Θέμο βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Οτι κυτταρικά πορευόταν. Οτι κυτταρικά ήταν ανατρεπτικός, ανάποδος και αιρετικός. Και ότι όλα αυτά ήταν η βασική, η πρωταρχική ανάγκη έκφρασης της ύπαρξής του.

Με απλά λόγια, η αλλαγή ήταν μέσα του. Το ίδιο και ο σαρκασμός. Το ίδιο και η πρόκληση. Το ίδιο και η ασταμάτητη ανησυχία του. Πώς να σας το εξηγήσω; Ολα αυτά τα επιτεύγματα ήταν ο εαυτός του.

Αν ήταν στο χέρι μου. Αν είχα αυτή τη δυνατότητα. Τότε πάνω στον λιτό τάφο του θα σκάλιζα δύο λέξεις. Και μάλιστα στα αγγλικά. Οπως εκείνη η ταινία, θα έγραφα: Forever Young. Για πάντα νέος!