Δημήτρης Δανίκας

Κάθε διαμέρισμα διαθέτει καθιστικό, κρεβατοκάμαρα, κουζίνα, λουτρό και καμπινέ. Και κάθε ένοικος περνάει τις ώρες του, κυρίως στο καθιστικό, στο κρεβάτι του, στην κουζίνα του και ελάχιστα στον καμπινέ του.

Ε, λοιπόν, οι κάτοικοι του Βόλου προτίμησαν τον καμπινέ τους. Τόσο απλά. Αυτό τους εκφράζει, αυτό τους ταιριάζει, αυτή η προτίμησή τους, αυτό το χόμπι τους. Τι να κάνουμε δηλαδή. Ποιος φταίει; Ο καμπινές ή όλοι αυτοί που τον λατρεύουν; Στοιχειώδες.

Παραφρασμένο το γνωστό ρητό «Βολιώτες, ο καθρέφτης σου είμαι και σου μοιάζω». Αλλιώτικα δεν εξηγείται τέτοιο μονοκούκι και τόση προσήλωση σε ένα άτομο που όταν ανοίγει το στόμα του και απλώνει τη χερούκλα του, αποκαλύπτει το επίπεδό του, την προέλευσή του και την κουλτούρα του.

Κάπως έτσι αυτός ο τοπικός «άρχοντας» μιας πανέμορφης πόλης καθόλου απίθανο να μας προκύψει στο μέλλον ιδρυτής και αρχηγός κόμματος με το εμβληματικό σύνθημα της 21ης Απριλίου «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Εδώ, σου λέει, τόσοι και τόσοι άσχετοι και απρόσωποι μπήκαν στη Βουλή, γιατί όχι εγώ; Που ακόμα και όταν χαστουκίζω δημοσίως, ο χαστουκισμένος έρχεται μετά και εκλιπαρεί συγγνώμη. Να δεις πού το έχω δει αυτό, α, ναι, στο «Godfather»!

Ποιο το ιδεολογικό εφαλτήριο του «χαστουκιού»; Μα φυσικά η επιθυμία του Stefanos Kasselakis για παρένθετη, δηλαδή ενοικιαζόμενη, «μήτρα». Από την οποία θα προκύψουν δύο αγοράκια. Αν είναι κοριτσάκια; Α, δεν τα θέλω. Και τι να τα κάνουμε; Αχου, δεν με νοιάζει. Φτου κι απ’ την αρχή μέχρι να φέρεις στον κόσμο δύο αγοράκια.

Μέσω Kasselakis και Βόλου, λοιπόν, καταλήγουμε στη διαλεκτική της σεξουαλικότητας. Από τη μια η ευρωπαϊκή και ολιστική αναγνώριση κάθε ατομικής σεξουαλικής προτιμήσεως. Και από την άλλη, οι παραδόσεις, η Εκκλησία, το «αφύσικο» και η ομοφοβία.

Τι να κάνουν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας; Να νομιμοποιήσουν γάμους ομοφυλόφιλων ζευγαριών και να απολέσουν ψήφους από τα δεξιά τους; Να ροκανίσουν χρόνο με το επιχείρημα της «ελληνικής ιδιαιτερότητας» και έτσι να κατηγορηθούν «αντάρτες» της Δυτικής Ευρώπης;

Δηλαδή τι είναι; Υποστηρικτές των ατομικών ελευθεριών ή ομοφυλοφοβικοί; Απίστευτο λοιπόν. Ακόμα και το κρεβάτι μας, το σώμα μας, στο παζάρι προς άγρα ψήφων. Υποκρισία επικών διαστάσεων. Εχουμε κι εμείς τους Κασσελάκηδές μας, αλλά όχι και να ενστερνιστούμε τον κασσελακισμό!

Το δεύτερο «πραγματάκι» που σχετίζεται με το πρώτο έχει να κάνει με την προβατίλα που εκπέμπεται από όλα τα κόμματα. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση εξαρτημένη από τα κόμματα. Οι ψηφοφόροι εξαρτημένοι κι αυτοί από τα κόμματα. Το κέντρο του «σύμπαντος» είναι το κόμμα. Εκεί αναφέρονται οι υποψήφιοι. Εκεί και οι ψηφοφόροι. Αυτός ο φαύλος κύκλος.

Σημασία δεν έχουν κυρίως οι επιδόσεις του εκάστοτε τοπικού «άρχοντα», σημασία έχει το κόμμα που τον στηρίζει. Κάπως έτσι κάθε γειτονιά σε κάθε γωνιά της επικράτειας εγκλωβίζεται στο κομματικό μαντρί.

Ετσι οι δήμαρχοι αλληθωρίζουν προς τα πάνω. Ετσι οι πολίτες ψηφίζουν ανάλογα με το κόμμα της αρεσκείας τους. Κάπως έτσι, ο Κυριάκος χωρίς αντίπαλο από την αξιωματική αντιπολίτευση λειτουργεί σαν ανελκυστήρας πολλών υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών. Και κάπως έτσι τα τοπικά προβλήματα παραμερίζονται, υποβαθμίζονται, εγκαταλείπονται και από το μαντρί εξαφανίζονται.

Η εκλογή τοπικών «αρχόντων» λειτουργεί σαν προκριματικός αγώνας και σαν δημοσκόπηση για την πορεία των κομμάτων. Το παράδειγμα των τηλεοπτικών μεταδόσεων είναι αποκαλυπτικό. Σημασία δεν έχουν οι επιδόσεις και το βιογραφικό όλων αυτών των τοπικών παραγόντων. Σημασία έχουν τα αποτελέσματα και το άθροισμα των ψήφων. Οι τοπικές εκλογές γίνονται χάριν τηλεoπτικού σόου με τις αντιπαραθέσεις των κομμάτων.

Τα μαντριά, αγαπητέ μου. Τα μαντριά με τα «πρόβατα» να βελάζουν. Μπεεεε απ’ εδώ, μπεεέος απ’ εκεί. Οπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Ευάγγελος Αβέρωφ, «το πρόβατο που φεύγει απ’ το μαντρί το τρώει ο λύκος»!