Δημήτρης Δανίκας

Ολα αυτά αποτελούν κομμάτια ενός άτυπου παζαριού. Ο πήχης των απαιτήσεων ανεβαίνει. Οι ρητορικές διεκδικήσεις μεγεθύνουν τη λίστα των τουρκικών απαιτήσεων. Οπως αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Που σημαίνει πως έτσι και υποκύψουμε η Λέσβος, φέρ’ ειπείν, θα καταλήξει κάποια στιγμή ορντέβρ στη μασέλα του ψευτοσουλτάνου.

Οπως η απαίτηση για διεθνή αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους. Που σημαίνει οριστική διχοτόμηση της Κύπρου. Και όπως τα τουρκικά γεωτρύπανα που πρόκειται να σουλατσάρουν κάπου στο Αιγαίο. Που σημαίνει μοίρασμα του Αιγαίου.

Τι ακριβώς επιδιώκει; Πολλά πράγματα. Ανεβάζει το θερμόμετρο. Το θερμόμετρο προκαλεί αναστάτωση. Η αναστάτωση προκαλεί φόβο. Ο φόβος αναγκάζει την ελληνική κυβέρνηση να ξοδεύει δισεκατομμύρια από έναν κορβανά ταλαιπωρημένο και σχεδόν εξασθενημένο. Τα δισεκατομμύρια αυτά, εκτός από τις αγορές σύγχρονων αεροσκαφών, κατευθύνονται και για την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων. Και τέλος, αυτό το σκηνικό μοιάζει με προετοιμασία ενός πεδίου πολεμικών αναμετρήσεων.

Θα το επιχειρήσει; Οχι, δεν θα το επιχειρήσει. Και κατά τη γνώμη μου, δεν θα το κάνει προκειμένου να αποφύγει την κατηγορία ότι αυτός φέρει την πρώτη ευθύνη. Απλώς θα προκαλέσει. Κάθε φορά ακόμα πιο προκλητικός. Ετσι ώστε στην περίπτωση όπου η Τουρκία θα τρυπήσει στα δικά μας χωρικά ύδατα κάπου στο Αιγαίο και η Ελλάδα θα απαντήσει, τότε θερμό επεισόδιο προ των πυλών.

Ο Ερντογάν δοκιμάζει τις αντοχές μας. Αν η Ελλάδα, σου λέει, δεν τολμήσει το «γεωτρύπανο» να βυθίσει, τότε εγώ αμφισβητώ και επεκτείνω τα σύνορά μου. Εγώ είμαι το αφεντικό. Αν η Ελλάδα απαντήσει, τότε θερμό επεισόδιο. Η Ελλάδα θα βρεθεί σε δίλημμα δύο επιλογών. Αν δεν αντιδράσει, τότε υποκύπτει. Αν αντιδράσει, τότε πόλεμος εν όψει.

Ο ψευτοσουλτάνος είναι παμπόνηρος. Γιατί γνωρίζει πως το πιθανότερο, σε περίπτωση θερμού επεισοδίου, είναι να παρέμβουν οι σύμμαχοι. Γι’ αυτό έχει επιλέξει αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ποια στιγμή; Πόλεμος στην Ουκρανία. Επομένως, οι σύμμαχοι δεν θα επιτρέψουν εξάπλωση πολεμικών αναμετρήσεων σε αυτή τη νευραλγική περιοχή. Και μάλιστα μεταξύ δύο μελών της ίδιας Συμμαχίας. Αν συμβεί αυτό, ό,τι καλύτερο για τον τσάρο πασών των Ρωσιών.
Επομένως, προοπτική μιας τέτοιας διαμεσολάβησης είναι το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Γι’ αυτό ο ψευτοσουλτάνος μεγαλώνει τη λίστα των απαιτήσεών του. Ετσι ώστε να κάνει «υποχωρήσεις», να αφαιρέσει διεκδικήσεις νησιών και στο τέλος να κερδίσει και να κατοχυρώσει το μοίρασμα του Αιγαίου. Μάλιστα σε μια τέτοια περίπτωση αναγκαστικής διαπραγμάτευσης, παρουσία εκπροσώπων των συμμάχων, αυτές οι «υποχωρήσεις» θα προβληθούν ως νίκη της Ελλάδας και ως ήττα της Τουρκίας. Η κοινωνία με την αποτροπή ενός γενικευμένου πολέμου θα ανακουφιστεί και στο τέλος θα συμφιλιωθεί με την κατάληξη μιας τέτοιας συμφωνίας.

Δηλαδή ο Ερντογάν ό,τι δεν θα πετύχει με τα όπλα, θα το καταφέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το σενάριο του ψευτοσουλτάνου.

Μπας και η Τουρκία μπλοφάρει; Μπας και οι απειλές είναι μόνο ρητορικές; Μπας και ο Ερντογάν δεν θα τολμήσει; Σε μια τέτοια περίπτωση, όλα αυτά μια μεγαλοπρεπής φούσκα και μια γιγαντιαία αερολογία. Τότε πλήρης απομυθοποίηση και ολοκληρωτική, δική του, καταστροφή. Ο Ερντογάν ως ανέκδοτο και ως καρικατούρα. Περίπου «τετέλεσται».

Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Ο Κυριάκος χτυπάει πόρτες συμμάχων, αγοράζει όπλα, η Ελλάδα οικονομικά αιμορραγεί και όλα αυτά με αντάλλαγμα επίσημες δηλώσεις και φιλικές τοποθετήσεις. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Η προοπτική ενός ολοκληρωτικού πολέμου ο μεγαλύτερος εφιάλτης. Η προοπτική διαπραγματεύσεων, παρουσία εκπροσώπων των μεγάλων δυνάμεων, φαντάζει ως το μη χείρον βέλτιστον. Το δίλημμα απλό: τι απ’ τα δύο θέλεις, ολοκληρωτικό πόλεμο ή συμφωνία με τον Τούρκο;