Δημήτρης Δανίκας

Αφού λοιπόν  η στρογγυλή «θεά» έχει ξεπεράσει σε δημοφιλία το σύμπαν. Αφού  δισεκατομμύρια φανατικών και εθισμένων σε κάθε ποδοσφαιρική αναμέτρηση μεγάλων συλλόγων, στρογγυλοκάθονται απέναντι από την μικρή οθόνη και με κομμένη την ανάσα παρακολουθούν ένα θέαμα που καμία άλλη διασκέδαση, καμία άλλη δραστηριότητα δεν συγκρίνεται μαζί του. Αφού όλα προς πώληση. Από φανέλες μέχρι αναμνηστικά.  Ακόμα και τα πιτσιρίκια στις αλάνες υπανάπτυκτων αφρικανικών χωρών κοπανάνε  άδεια τσίγκινα κουτιά φορώντας φανέλες του Μέσι και του Ρονάλντο. Και αφού ο τζίρος των στοιχημάτων, κάθε μέρα στήνει  τρικούβερτο γλέντι δισεκατομμυρίων δολαρίων


Ε μετά απ όλα αυτά   γιατί σας έκανε εντύπωση το σχέδιο δημιουργίας ενός κλειστού κλαμπ με την επωνυμία «European Super League»; Σιγά την πρωτοτυπία. Σιγά την έκπληξη. Σιγά την «ανταρσία». Θα μου πείτε ότι το κλαμπ θα είναι κλειστό και ότι καμία ομάδα δεν θα υποβιβάζεται απ αυτό. Ε και; Σάμπως περίπου το ίδιο δεν συμβαίνει και με τις επίσημες ευρωπαικές οργανώσεις; Σχεδόν μόνιμοι  και σχεδόν ισόβιοι «φιλοξενούμενοι» δεν είναι η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Μπάγερν και η Σίτι; 


Μοναδική διαφορετικότητα ο κλειστός χαρακτήρας. Κανείς δεν φεύγει και  κανείς δεν μπαίνει.  Εμείς η ελίτ, η αφρόκρεμα, εμείς οι πρώτοι. Χωρίς εμάς η δημοφιλία και η  τηλεοπτική θεαματικότητα θα πέσουν στα τάρταρα. Εμείς οι πρώτοι ανεβάζουμε τα ποσοστά των μικρότερων ομάδων. Χωρίς Μπαρτσελόνα, Ρεάλ,  Μπάγερν, Σίτι και Λίβερπουλ πόσοι θα έβλεπαν κάποιες άλλες μικρομεσαίες όπως λόγου χάριν η Ιταλική Αταλάντα και η Young Boys  της Βέρνης; Μόνο τρελαμένοι από Ιταλία και Ελβετία


Η παραλίγο δημιουργία αυτού του κλειστού κλαμπ είχε προ πολλού προαναγγελθεί. Με τον ασυγκράτητο και αχαλίνωτο ανταγωνισμό. Με την κολοσσιαία απόσταση που μεσολαβεί  ανάμεσα στις ομάδες της ελίτ και τις υπόλοιπες. Με τις ιλιγγιώδεις αμοιβές των αστέρων. Με τα στοιχήματα. Μα τις ποταμιαίες τηλεοπτικές μεταδόσεις. Με τις πανάκριβες αγοροπωλησίες παικτών. Με τα τόσα οικονομικά σκάνδαλα. Με την χλιδή παικτών και παραγόντων. Με το ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο αξιών. Και πάει λέγοντας


Ποιο το όνειρο κάθε πιτσιρικά κάθε τριτοκοσμικής περιοχής; Να μάθει μπάλα, να τα δώσει όλα, να αγοραστεί από  κάποιο ευρωπαικό σύλλογο και στο τέλος να καταλήξει φερ ειπείν στο ρόστερ της Μπάρτσα, της Ρεάλ, της Λίβερπουλ, άντε της Γιουβέντους


Οσο οξύνεται ο ανταγωνισμός. Οσο καλπάζει η αγορά του ποδοσφαίρου. Και όσο τα νούμερα είναι αστρονομικά, τόσο πλησιάζει η στιγμή που κάποιο τέτοιο κλειστό κλαμπ θα γίνει πραγματικότητα. Ξέρετε ποιος ο λόγος που η UEFA κήρυξε πόλεμο; Μα επειδή θα έχανε τον έλεγχο. Μα επειδή  θα έφευγε η  κότα με τα χρυσά αβγά. Μα επειδή τα ταμεία της θα έχαναν πολλά μα πάρα πολλά λεφτά


Όλα τ άλλα περί δημοκρατίας,  κανόνων  και ευαισθησίας για το μέλλον των μικρότερων, ασθενέστερων ομάδων μοιάζουν με  νέφη καπνού ώστε να μην βλέπουν την γενική εικόνα οι αφελείς. Μόνο Money. Όλα τ  άλλα απλώς οδοντόκρεμες. Μεγάλα κόλπα μεγάλα χαιβάνια!