Οι ταινίες της εβδομάδας

Ghostbusters

Του Πολ Φιγκ. Με τους Μελίσα ΜακΚάρθι, Κρίστεν Γουίγκ, Λέσλι Τζόουνς, Κέιτ ΜακΚίνον.
Κωμωδία, 2016, ΗΠΑ, 116’.

 Τίμιο θέαμα είναι πάνω απ’ όλα το ριμέικ των «Ghostbusters», κυρίως γιατί ο ενθουσιασμός και η διάθεση για παιχνίδι του Πολ Φιγκ και των πρωταγωνιστριών του ξεχειλίζουν και είναι μεταδοτικά. Μέχρι και αγωνία έχει η κωμική περιπέτεια των κυνηγών φαντασμάτων στη 2016-upgraded εκδοχή της, με την κωμωδία ζωντανή και όχι γλιτσιασμένη, και με μυριάδες συμμετοχές από διαφορετικές μπάντες να γαργαλάνε το μάτι (οι τύποι από το «Outer Space», ο Μάικ από το «Veep», ο Ομαρ από το «The Wire»). Επίσης, με όλους τους ζώντες πρωταγωνιστές του παλιού «Ghostbusters».

Μαμάδες με κακή διαγωγή / Bad Moms

Των Τζον Λούκας, Σκοτ Μουρ. Με τους Μίλα Κούνις, Κρίστεν Μπελ, Κριστίνα Απλγκεϊτ, Κάθριν Χαν.

Κωμωδία, 2016, ΗΠΑ, 101’.

 Γέλασα πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμενα με τις «Μαμάδες με κακή διαγωγή», όπου τρεις γυναίκες κάνουν την επανάστασή τους ενάντια στις υποχρεώσεις και τους ψυχαναγκασμούς της μητρότητας. Ταγμένη στο άξεστο φωνακλάδικο χιούμορ, η ταινία δεν είναι σε καμία περίπτωση τέλεια, αλλά ακριβώς όπως οι πρωταγωνίστριές της κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, κι αυτό εδώ πέρα είναι αρκετό. Βοηθάει που η Μίλα Κούνις και η Κρίστεν Μπελ είναι συμπαθέστατες, αλλά κυρίως που η Κάθριν Χαν είναι μία από τις καλύτερες (και παραγνωρισμένες) κωμικούς της γενιάς της.





Ποιος κλέβει ποιον; / Cien anos de perdon

Του Ντανιέλ Καλπαρσόρο. Με τους Λουίς Τοσάρ, Ροντρίγκο ντε λα Σέρνα.
Περιπέτεια, 2016, Ισπανία / Αργεντινή / Γαλλία, 96’.

Οι Ισπανοί παίζουν στα δάχτυλα πλέον τις ταινίες είδους και το «Ποιος κλέβει ποιον;» δεν αποτελεί εξαίρεση. Με καλοκουρδισμένο συντονισμό και πάντα άξιες ερμηνείες (αυτός ο Λουίς Τοσάρ, τόσο ακριβής!), η ιστορία μιας ληστείας που-πάει-στραβά-αλλά-δεν-έχει-πει-την-τελευταία-της-λέξη βλέπεται νεράκι και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις αμερικάνικες αδελφές της.





Η Μάγκι έχει σχέδιο / Maggie’s Plan

Της Ρεμπέκα Μίλερ. Με τους Γκρέτα Γκέργουιγκ, Ιθαν Χοκ, Τζούλιαν Μουρ.
Κομεντί, 2015, ΗΠΑ, 98’.

 Υπάρχει λόγος που δεν έχει κάνει άλλη κομεντί μέχρι τώρα η σκηνοθέτις Ρεμπέκα Μίλερ. Ο πλανήτης της Μάγκι, η οποία θέλει παιδί αλλά στην πορεία ερωτεύεται έναν καθηγητή της, κατοικείται από ανθρώπους που είναι τόσο απορροφημένοι από τον εαυτό τους αλλά μιλάνε τόσο μα τόσο πολύ και με τρόπο που κανείς ζωντανός άνθρωπος δεν εκφράζεται. Είναι άδικο, γιατί η ιστορία παρουσιάζει ενδιαφέρον, ιδίως με μια ανατροπή κάπου στα μισά, αλλά οι χαρακτήρες το παίρνουν, το ποδοπατάνε και το λιώνουν. «Εχω βαρεθεί να είμαι εγώ», λέει η Μάγκι. Αυτό ξαναπές το.






Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι / Die Angst des Tormanns beim Elfmeter

Του Βιμ Βέντερς. Με τους Αρθουρ Μπράους, Ερρικα Πλούχαρ.
Δραματική, 1972, Δ. Γερμανία / Αυστρία, 101’.

 «Ποιος χάνει τον δρόμο του τη σήμερον ημέρα;» αναρωτιέται μια γυναίκα στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βιμ Βέντερς που προβάλλεται σε αποκαταστημένη κόπια. Η αγάπη του Γερμανού για το αμερικανικό σινεμά είναι ήδη παρούσα εδώ, καθώς και το υπαρξιακό-ψυχολογικό Wanderlust (κι ας είναι σε πρώτο επίπεδο άσκοπο) στην ιστορία ενός τερματοφύλακα που περιπλανιέται σε ευρωπαϊκές πόλεις μετά την αποβολή του από το γήπεδο.





Funny Face

Του Στάνλεϊ Ντόνεν. Με τους Οντρεϊ Χέπμπορν, Φρεντ Αστέρ, Κέι Τόμσον.
Κομεντί, 1957, ΗΠΑ, 103’.

 «Ο Διάβολος φοράει Prada: Το πρίκουελ» ή, αλλιώς, η επιτομή της κομψότητας. Κουστούμια από την Ιντιθ Χεντ και τον Ζιβανσί, η Χέπμπορν -και καλά- ασχημόπαπο που γίνεται βασίλισσα της πασαρέλας, η Χέπμπορν και ο τέλειος τζαζ χορός της σε παριζιάνικο υπόγειο, η Χέπμπορν και το τέλειο στροβίλισμά της γύρω από τον Φρεντ Αστέρ, ο Φρεντ Αστέρ μεγαλωμένος αλλά λυγερότατος, το ασυγκράτητο ταλέντο της Κέι Τόμσον στον ρόλο της αρχισυντάκτριας που βασίστηκε πάνω στην περσόνα της Νταϊάνα Βρίλαντ. Α, και μουσική Τζορτζ Γκέρσουϊν. Το τέλειο θερινό.