Με τα δοξάρια ανά χείρας

O Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη θα πάρουν για ακόμη μια φορά τα δοξάρια στα χέρια και θα ανέβουν στο Roof Stage του Gazarte. Σκοπός τους, να δείξουν στους φίλους τους τι μπορεί να συμβεί όταν ένα τσέλο και ένα βιολί αποφασίσουν να αφήσουν στην άκρη τα στεγανά και να παίξουν μουσική από την ψυχή τους.

Τα πρώτα χρόνια της μουσικής πορείας των δύο τους είναι γεμάτα βραβεία, επαίνους και συναυλίες κλασικής μουσικής. Το 2010 αποφάσισαν ότι θέλουν να παίξουν μαζί και το 2012 ηχογράφησαν μαζί με τη Βασιλική Καρακώστα -στην οποία οφείλουν και το όνομα τους- τον δίσκο «Τα επικίνδυνα» και έκαναν δύο μεγάλες περιοδείες σε όλη τη χώρα. Η μεγάλη αλλαγή ήρθε όμως όταν αποφάσισαν σαν String Demons να ηχογραφήσουν τη δική τους εκδοχή πάνω στα «Καγκέλια», να ανεβάσουν το βίντεο από την αυλή του σπιτιού τους στο YouTube και να αρχίσουν να αποκτούν πιστούς ακροατές.

Ο 26χρονος Κωνσταντίνος και η 23χρονη Λυδία έχουν ασχοληθεί με όλα τα στιλ της μουσικής και φροντίζουν αυτό να το δείχνουν σε κάθε πρόγραμμα τους. Έτσι, τα «Καγκέλια» έρχονται δίπλα στον Χατζιδάκι, τον Μπαχ, τον Βιβάλντι, τους Iron Maiden και τους Queen. Ο Βαμβακάρης ταιριάζει τέλεια δίπλα στον δικό τους Ικαριώτικο και όλα αυτά μαζί δένουν με τις δικές τους συνθέσεις που περιλαμβάνονται στον πρώτο τους δίσκο που φέρει το όνομά τους.

Αν και τα δύο αδέρφια δεν θέλουν πια να αναφέρονται σε αυτό, μεγάλό ρόλο στην απόφαση τους να ασχοληθούν με τη μουσική έπαιξε ο πατέρας τους, Βαγγέλης Μπουντούνης. Ο ίδιος μετά από πολλά χρόνια σπουδών και διακρίσεων συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον οποίο θεωρεί μέχρι και σήμερα τον πιο σημαντικό του δάσκαλο. Ο Μπουντούνης είναι εδώ και πολλά χρόνια υπεύθυνος κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο, έχει δημιουργήσει τους Κιθαριστές, ενώ έχει γράψει δεκάδες βιβλία τεχνικής για την κιθάρα. Από τη σχολή του έχουν αποφοιτήσει αρκετοί σημαντικοί κιθαρίστες, μερικοί από τους οποίους κάνουν διεθνή καριέρα. Παράλληλα, το σχήμα του, Κιθαριστές, αυξάνει συνεχώς το δυναμικό του.

Όταν ξεκινάς να παίζεις βιολί και τσέλο στην ηλικία των 6 ετών, και καταλαβαίνεις ότι έχεις γεννηθεί να γίνεις μουσικός, είναι πολύ δύσκολο να φανταστείς τη ζωή σου κάτω από τη σκηνή. Ο Κωνσταντίνος και η Λυδία έβαζαν πρώτα τα μαθήματα μουσικής και μετά του σχολείου. Από το σχολείο στο Ωδείο και από εκεί στο σπίτι για μελέτη και για προετοιμασία για συναυλίες. Μοιάζει αρκετά φορτωμένο το πρόγραμμα, αλλά τα παιδιά το θυμούνται με νοσταλγία. Μοιάζουν αγαπημένοι και αρκετά ισορροπημένοι για την ηλικία τους.

Αν τους ρωτήσεις αν προτιμούν να διασκευάζουν κλασικά τραγούδια ή σύγχρονα, η απάντηση τους είναι πολύ συγκεκριμένη: «Οποια μουσική, μοτίβο ρυθμικό ή μελωδικό, μελωδία, κομμάτι, τραγούδι φτάσει στα αυτιά μας και μας αρέσει πολύ, μας καταβάλλει μία ακατανίκητη επιθυμία να πιάσουμε τα όργανα και να το παίξουμε. Και βγαίνει με τον δικό μας τρόπο, περιέχοντας και τελείως δικά μας στοιχεία μέσα. Απ’ όποιο μουσικό 'χωράφι' και να προέρχεται! Αυτό ισχύει και για τις διασκευές και για τα δικά μας, τα καινούργια κομμάτια. Σημασία δεν έχει τόσο το είδος της μουσικής, όσο το να είναι η μουσική ωραία.

»Μεγαλώσαμε σ’ ένα σπίτι όπου ακούγονταν με την ίδια ευκολία και συχνότητα μουσικές του Μπαχ, των Beatles, του Χατζιδάκι, του Βιβάλντι, του Μάικλ Τζάκσον, του Σαββόπουλου, του Τσιτσάνη, του Μότσαρτ, του Χιώτη, των Κατσιμιχαίων, του Ζαμπέτα, των Rolling Stones, του Θεοδωράκη, του Μπετόβεν, των Pink Floyd, του Αρμστρονγκ, του Χέντριξ και άλλων. Αυτά που γράφουμε στηρίζονται πάνω σε τρεις βασικούς πυλώνες, όπως λέμε, τη heavy metal, την κλασική και την παραδοσιακή μουσική και εμπεριέχουν κάτι από όλα τα ακούσματα που έχουμε από παιδιά μέχρι τώρα… ό,τι δηλαδή υπάρχει στο κεφάλι μας».