Ευρυδίκη: Δεν με νοιάζει πια η εικόνα ή η επιτυχία, εμπιστεύομαι πιο πολύ την αλήθεια μου

Για τρεις μοναδικές παραστάσεις, η Ευρυδίκη ετοιμάζεται να ανέβει ξανά στη σκηνή του Half Note Jazz Club, επαναλαμβάνοντας τη sold out παράσταση «La Bohème», από την Παρασκευή 24 έως και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου. Μέσα από ένα δίωρο μουσικό ταξίδι, η αγαπημένη τραγουδίστρια θα παρουσιάσει μια διαφορετική πτυχή του μουσικού εαυτού της, με άρωμα Παρισιού και τραγούδια από αγαπημένους της Γάλλους ερμηνευτές.

Η Ευρυδίκη έχει χαράξει μια μακρά πορεία στη μουσική βιομηχανία, με την προσωπική της δισκογραφία να ξεκινά από τη δεκαετία του 1990. Αν και κινείται κυρίως σε ποπ και ροκ μονοπάτια, δεν φοβάται τους πειραματισμούς, έχοντας αποδείξει μέσα στα χρόνια ότι η φωνή της μπορεί να υποστηρίξει διαφορετικά μουσικά είδη.

Η επιρροή και η αγάπη της για το γαλλικό τραγούδι ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Οι σπουδές της στο Studio des Variétés στο Παρίσι, όπου έκανε τα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα, υπήρξαν καθοριστικές. Στο πέρασμα των χρόνων συνεργάστηκε με σπουδαίους καλλιτέχνες, συνθέτες και στιχουργούς, χαρίζοντας στο κοινό της αξέχαστα τραγούδια όπως το «Το μόνο που θυμάμαι», «Μίσησέ με», «Στο ίδιο βαγόνι» κ.ά.

Με αφορμή τις νέες παραστάσεις της, η Ευρυδίκη μίλησε στο protothema.gr, περιγράφοντας τη βαθιά της σύνδεση με τους γαλλικούς ήχους, πάνω στους οποίους στηρίζεται το «La Bohème». Η Edith Piaf κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά της και θα κυριαρχήσει στο πρόγραμμα, μεταξύ άλλων αγαπημένων της ερμηνευτών και δημιουργών. Παράλληλα, μοιράστηκε μαζί μας ποιο είναι το τραγούδι εκείνο, που άκουσε πρώτη φορά στα εφηβικά της χρόνια και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να της προκαλεί τα ίδια έντονα συναισθήματα.

Η νοσταλγία θα έλεγα και η δύναμη της μουσικής. Τα γαλλικά τραγούδια έχουν χαράξει μνήμες σε πολλές γενιές. Νομίζω πως ο κόσμος διψάει για αλήθεια και συναίσθημα και τα γαλλικά τραγούδια έχουν αυτή τη δύναμη. Μιλούν κατευθείαν στην καρδιά. Εγώ στην παράσταση δεν προσπαθώ να «παίξω» έναν ρόλο, απλώς αφήνομαι στη μουσική και μοιράζομαι όσα κουβαλώ μέσα μου. Ίσως, αυτή η ειλικρίνεια είναι που άγγιξε το κοινό και τους έκανε να αγκαλιάσουν τόσο θερμά αυτή την παράσταση.

Το Παρίσι είναι το σκηνικό και η ατμόσφαιρα της παράστασης. Εσείς τι συναισθηματικό δεσμό έχετε με την πόλη και τη γαλλική κουλτούρα;

Το Παρίσι είναι μια πόλη που πάντα με συγκινούσε από τα εφηβικά μου χρόνια και αποτελεί κομμάτι της ζωής μου. Εκεί σπούδασα μουσική, εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα ως νέα καλλιτέχνιδα που αναζητούσε τον δρόμο της. Όμως η σχέση μου με τη γαλλική κουλτούρα ξεκινά από πολύ πιο πριν. Ο πατέρας μου φοίτησε σε βελγικό κολλέγιο στο Κονγκό και αργότερα εργάστηκε μέχρι που αφυπηρέτησε στο Γαλλικό Μορφωτικό Κέντρο στην Κύπρο. Ήταν εκείνος που με μύησε στη μαγεία του γαλλικού τραγουδιού. Θυμάμαι, σε πολύ νεαρή ηλικία, να ανακαλύπτω δίσκους - διαμάντια στη δισκοθήκη του - και να ακούμε μαζί Edith Piaf και Charles Aznavour στο σπίτι μας ή στο αυτοκίνητο κάθε φορά που πηγαίναμε εκδρομή. Ήταν σαν ένα μυστικό ταξίδι που κάναμε οι δυο μας μέσα από τις μουσικές τους.

Από τότε έχω ταξιδέψει πολλές φορές στο Παρίσι και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούριο. Η γαλλική κουλτούρα, με τον ρομαντισμό της, με τον τρόπο που συνδυάζει τέχνη και καθημερινότητα, με επηρεάζει βαθιά. Νιώθω πως με έναν τρόπο με καθορίζει αισθητικά.

Το έχω πει πολλές φορές πως έχω μεγάλη αδυναμία στην Εdith Piaf, ίσως γιατί ήταν κι εκείνη μια γυναίκα που τραγουδούσε τη ζωή της, με όλο το φως και τα σκοτάδια της. Με συγκινεί ο τρόπος, που μια τόσο μικροσκοπική γυναίκα μπορούσε να γεμίσει μια ολόκληρη αίθουσα με τη φωνή και την ψυχή της. Αυτό για μένα είναι έμπνευση.

Δύο αγαπημένα τραγούδια που ερμηνεύετε σε αυτή την παράσταση;

Το «La vie en rose», που με ακολουθεί από παιδί. Κάθε φορά που το τραγουδώ, νιώθω σαν να ξαναβρίσκω τον εφηβικό μου εαυτό που ονειρευόταν. Και το «Ne me quime pas», που έχει μια δραματικότητα που με αγγίζει προσωπικά και με συγκλονίζει το ίδιο, όπως τότε που το πρωτοάκουσα, νεαρή κοπέλα στα 12-13. Είναι όμως πραγματικά δύσκολο να περιοριστώ σε μόνο δύο τραγούδια, γιατί ολόκληρη η παράσταση περιλαμβάνει μερικά από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της γαλλικής σκηνής. Τι να πει κανείς για το «La Bohème», το «Quand on n'a que l’ amour» ή το «Dans le port d’ Amsterdam».

Σας συνοδεύουν δύο σπουδαίοι μουσικοί, ο Αντώνης Παλαμάρης στο πιάνο και ο Γιώργος Σχοινάς στο ακορντεόν. Πώς επηρεάζει η συνεργασία μαζί τους την ερμηνεία σας και το τελικό αποτέλεσμα επί σκηνής;

Η συνεργασία με τόσο ταλαντούχους μουσικούς είναι δώρο. Μου δίνουν έμπνευση, με κάνουν να αισθάνομαι ασφαλής στη σκηνή και αποτελούν κομμάτι της ψυχής της παράστασης. Είναι σαν να δημιουργούμε μαζί μια μεγάλη αγκαλιά που χωράει μέσα της και το κοινό.

Έχετε διαγράψει μια μακρά πορεία στην ελληνική μουσική, με συνεργασίες αλλά και προσωπικούς δίσκους που σημάδεψαν τη δεκαετία του 1990. Τι νιώθετε ότι έχει αλλάξει περισσότερο μέσα σας ως καλλιτέχνης από τότε μέχρι σήμερα;

Όταν ξεκινούσα, ήθελα να αποδείξω πράγματα. Σήμερα θέλω απλώς να μοιραστώ. Έχω ωριμάσει, έχω ζήσει, έχω πονέσει και χαρεί, κι όλα αυτά αποτυπώνονται στη φωνή και στην ερμηνεία μου. Δεν με νοιάζει πια η εικόνα ή η «επιτυχία» όπως την έβλεπα τότε. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να συγκινηθώ πρώτα εγώ από το τραγούδι και μετά να συγκινηθεί το κοινό. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι πιο πολύ την αλήθεια μου.

Πόσο σας επηρεάζει καλλιτεχνικά η παρουσία του Μπομπ Κατσιώνη στη ζωή σας; Έχει αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε τη μουσική ή τη σκηνική σας παρουσία;

Με τον Μπομπ έχουμε μια πολύ δημιουργική σχέση. Μου έδειξε έναν καινούριο κόσμο, πιο τολμηρό, πιο ανοιχτό σε πειραματισμούς. Είναι απίστευτο το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να σε βοηθήσει να ξαναβρείς τον ενθουσιασμό σου, αυτό το «παιδί» μέσα σου που θέλει συνέχεια να δημιουργεί. Δεν είναι μόνο σύντροφος στη ζωή, είναι και ένας μουσικός που με κάνει να βλέπω τη μουσική αλλιώς, με περισσότερη ελευθερία.