Η ιστορία ενός αλεξιπτωτιστή: «Θα ζήσω τη ζωή μου σαν άντρας και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει»

Μια ταμπέλα στα Ειδικά Τμήματα Αλεξιπτωτιστών του Στρατού γράφει «Αντρας κι η μοίρα ό,τι κι α θέλει ας γράφει». Αυτό το σύνθημα των αλεξιπτωτιστών φαίνεται πως είχε ριζωθεί για τα καλά μέσα στο μυαλό και την καρδιά του Κώστα Μελιγκώνη, του αλεξιπτωτιστή που το βράδυ της 3ης Σεπτεμβρίου έχασε τη ζωή του τόσο άδικα κατά τη διάρκεια άσκησης της μονάδας του στα Μέγαρα. «Εγώ θα ζήσω τη ζωή μου σαν άντρας και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Δεν θα είμαι λιπόψυχος», ήταν το μότο της ζωής του. Το σύνθημά του. Ο ίδιος το ακολουθούσε πιστά από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή. «Θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί», συνήθιζε να λέει ξεκαθαρίζοντας πως στο ζύγι ήθελε να είναι «στη σωστή μεριά». Τα αγαπημένα του πρόσωπα τον περιγράφουν με τέσσερις λέξεις: γλυκός, συναισθηματικός, ατρόμητος και τρυφερός! Ανθρωπος από το στενό του οικογενειακό περιβάλλον δήλωσε στο «ΘΕΜΑ» ότι η οικογένειά του δεν μπορεί να αντιληφθεί τον άδικο χαμό του «άγγελού» της, αλλά έχει μάθει να βαστάει γερά στα δύσκολα.

Η μητέρα του είναι μια γυναίκα αρκετά κοντά στον Θεό. Ο πόνος της είναι βουβός αλλά σίγουρα ξέρει πως ο δικός της Κώστας είναι κοντά στην Παναγία, είναι κάπου καλά. Ο Κώστας τής λείπει. Ο πατέρας του πέρασε από στάδια άρνησης τις τελευταίες ημέρες. «Πήγαινε να τον φέρεις πίσω», έλεγε στον αδελφό του, Νίκο, όταν έμαθε για τον χαμό του γενναίου αλεξιπτωτιστή. Με τον αδελφό του επικοινώνησε τηλεφωνικά δύο μέρες πριν από το μοιραίο βράδυ για να ευχηθεί στη νύφη του, την Πηνελόπη, για την ονομαστική της εορτή. Παρόλο που ο Κώστας είχε νυχτερινή άσκηση και ήταν επί ποδός για αρκετές ώρες, ήξερε ότι η επικοινωνία με τον αγαπημένο του Νίκο και τη νύφη του θα του αναπτέρωνε το ηθικό του. Τους γέμισε ενέργεια παρά τις ατελείωτες ώρες στον ουρανό και την απίστευτη κούραση. Ο Νίκος Μελιγκώνης κρατιέται γερά στα πόδια του, παρά τη δυσβάσταχτη απώλεια, καθώς ξέρει πως τώρα πρέπει να στηρίξει όσο το δυνατόν περισσότερο την οικογένειά του.

 Ο Κώστας μεγάλωσε μαζί με τον αδελφό του Νίκο στη Νέα Χαλκηδόνα. Οι γονείς τους δούλευαν σκληρά από τότε που ήταν μικρά παιδιά για να μεγαλώσουν την οικογένειά τους. Οσοι τους γνώριζαν γρήγορα αντιλαμβάνονταν πως στα δύο αδέλφια δεν έλειψαν ποτέ το ενδιαφέρον και η αγάπη. Το καλύτερο δώρο στον Νίκο Μελιγκώνη ήταν ο αλεξιπτωτιστής αδελφός του. Οι δυο τους ήταν μαζί από μικρά παιδιά. Δεμένοι άρρηκτα. Σαν κόμπος.

Μπορεί κάποιες φορές να μάλωναν, ωστόσο αυτό κρατούσε περίπου 30 δευτερόλεπτα. Μετά τη στιγμιαία μάχη το παιχνίδι ξεκινούσε και πάλι. «Από το πρωί που ξυπνούσε ήταν με το χαμόγελο στο στόμα και με γέλιο βροντερό. Τον άκουγε όλη η γειτονιά», θυμάται ένας δικός του άνθρωπος. Το σχολείο έδωσε στα δύο αδέλφια αυτά που έπρεπε να πάρουν, ωστόσο οι ίδιοι κέρδισαν πολλά από την οικογένειά τους. «Αγαπούσε την πατρίδα και το στράτευμα. Οχι στην ακραία μορφή. Αγαπούσε τη σημαία και την Ελλάδα. Ηθελε ευημερία. Να είναι όλοι καλά, να προχωρήσει ο τόπος!» μας είπε ένα αγαπημένο του πρόσωπο. «Πίστευε στον Θεό και θυμόταν πως ο Χριστός δώριζε φαγητό». Ο Κώστας συνήθιζε να ξυπνάει μαζί με τον αδελφό του και του έλεγε συχνά πυκνά «γέλα, ρε, πάρε τα πάνω σου. Μην είσαι τόσο σοβαρός». Οι φίλοι του κάνουν λόγο για έναν άνθρωπο που ήταν η ψυχή της παρέας, που «τον περιμέναμε συνέχεια. Είχε ταλέντο να σε κάνει να νιώθεις καλά. Να σε παρηγορεί αν ήσουν στεναχωρημένος». Ο άτυχος αλεξιπτωτιστής είχε ιδιαίτερη σχέση με το χωριό του, το Χάβαρι Ηλείας. Ηθελε να κάνει διακοπές εκεί και όλη η γειτονιά τον περίμενε. Ηξεραν ότι με το γέλιο και τη σπιρτάδα του η μέρα τους θα είναι διαφορετική, θα αλλάξει.

Η πρώτη του επαφή με τον Στρατό

Ο Κώστας Μελιγκώνης υπηρέτησε τη θητεία του στα Αλεξίπτωτα, στη 2η Μοίρα, πριν από περίπου 15 χρόνια. Εκεί φαίνεται πως κόλλησε το μικρόβιο. Από μικρός, μαζί με τον αδελφό του, ασχολούνταν τον αθλητισμό και θεωρούσε πως δεν θα μπορούσε να κάνει ένα «μονότονο» επάγγελμα, χωρίς αδρεναλίνη και κυρίως προσφορά. Το 2006 αποφάσισε μαζί με τον αδελφό του να καταταχθεί στην 1η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στα Χανιά. Από εκεί και πέρα ο καθένας πήρε τον δρόμο του, πάντα μέσα στην οικογένεια των Ειδικών Δυνάμεων. Τα δύο αδέλφια δεν μπορούσαν να φανταστούν τους εαυτούς τους εκτός των Ειδικών Δυνάμεων. «Δεν το έβλεπαν σαν δημόσιοι υπάλληλοι, δεν ήθελαν να είναι βολεμένοι μέσα σε ένα γραφείο και απλώς να πέφτει ο μισθός. Για εκείνους ο στρατός ήταν λειτούργημα. Για να είναι όλοι ελεύθεροι», είπε στο «ΘΕΜΑ» στενός άνθρωπος του Κώστα Μελιγκώνη.

Χάρισε τα παπούτσια του σ‘ ένα παιδί με σκισμένα...

Στη γωνία του σπιτιού της οικογένειας Μελιγκώνη στη Νέα Χαλκηδόνα, στο φανάρι, σχεδόν καθημερινά τα τελευταία χρόνια, ένας νεαρός άνδρας εμφανιζόταν και πουλούσε χαρτομάντιλα. Ολοι οι περαστικοί συνήθιζαν να του δίνουν λίγα χρήματα. Μια μέρα ο αλεξιπτωτιστής πέρασε από το συγκεκριμένο σημείο και είδε τον νέο άνθρωπο. Τα παπούτσια του ήταν σκισμένα. Ο Κώστας ήξερε πως «η μοίρα γράφει» και αποφάσισε να δράσει. Είχε άλλωστε μάθει να πετάει, είχε γεννηθεί με φτερά. Ετρεξε στο σπίτι και μπήκε στο δωμάτιό του. Βρήκε ένα ζευγάρι παπούτσια από τα δικά του και έφυγε με γοργό βήμα από το σπίτι. Η μητέρα του τον κοίταξε αποσβολωμένη. Μόλις είχε μπει στο σπίτι μετά την προπόνησή του και δεν κατάλαβε τι συνέβαινε. «Πού πας, παιδάκι μου, με τα παπούτσια στο χέρι;» διερωτήθηκε για να λάβει την άμεση απάντηση του αλεξιπτωτιστή: «Πάω να τα δώσω στο παιδί. Τα παπούτσια του είναι τρύπια. Δεν έχει παπούτσια και κρυώνει».

 Στο τελευταίο «αντίο» ο περίγυρος της εκκλησίας της Αγίας Ευφημίας στη Νέα Χαλκηδόνα γέμισε με κόσμο. Οι περισσότεροι με δάκρυα στα μάτια. Εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου βρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία ακόμη και άτομα που δεν τον είχαν γνωρίσει ποτέ αλλά έμαθαν γρήγορα γι’ αυτόν: αλεξιπτωτιστές και στρατιωτικοί απ’ όλη την Ελλάδα που αποφάσισαν να πουν το ύστατο «αντίο» σ’ ένα «δικό μας παιδί».