Ενα ξεχασμένο πλαστικό, μια παροπλισμένη καρέκλα, ένας μοναχικός βράχος αποκτούν νέα ταυτότητα στην τέχνη του δημιουργού που τους δίνει δεύτερη ζωή ντύνοντάς τα με φύλλα χρυσού μπροστά στο κοινό του - ή και ολομόναχος
Τον συναντώ σε μια στιγμή που μοιάζει να βρίσκεται ταυτόχρονα παντού και πουθενά. Ανάμεσα στο Παρίσι, στην Αθήνα και το εργαστήριό του στην Αρχαία Ολυμπία, ο Dionysios ζει μια νομαδική ζωή που ταιριάζει με τη φύση της δουλειάς του. Μιλά για το precarious design, τα έργα του που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο booth της Taxidi Tinos στην Art Athina και στην έκθεση PLAYDATE από το Spazio Altro, επίσης στην Αθήνα, σαν να μιλά για μια φιλοσοφία επιβίωσης: εύθραυστη, ασταθής, αλλά απίστευτα ειλικρινής. Η αλήθεια είναι ότι τα έργα του δεν μοιάζουν απλώς με design.
Είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια μετα-αποκαλυπτική σκηνή, όπου το κάθε θραύσμα μαρμάρου, η ξεραμένη ρίζα ή το ξεχασμένο πλαστικό βρίσκουν μια νέα ταυτότητα, συχνά πολυτελή, πάντα απρόβλεπτη. «Βλέπω τα υλικά σαν σώματα με μνήμη. Δεν θέλω να σβήσω την ιστορία τους, θέλω να τους δώσω μια δεύτερη ζωή», μου λέει. Αυτή η δεύτερη ζωή, όμως, δεν είναι καθόλου ουδέτερη. Τα φύλλα χρυσού που κολλούνται πάνω σε κορμούς δέντρων ή οι χαραγμένες σε σκουριασμένο ατσάλι μορφές Ηλιου και Σελήνης δεν είναι απλώς διακοσμητικά. Είναι τελετουργίες. Ο ίδιος περιγράφει την πράξη του χρυσώματος ως μια μορφή performance: «Οταν εφαρμόζω φύλλο χρυσού μπροστά σε κόσμο, δεν κάνω θέατρο. Συνεχίζω το έργο. Είναι μια στιγμή τελετουργικής έντασης».
[George Skouloudis, Ραφαήλ Σουλιώτης]
Rock
«Θέλω να δείξω ότι η ομορφιά μπορεί να υπάρξει μέσα στην αβεβαιότητα»
Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο προσωπικό έργο του, το «Meditation on Love», γεννήθηκε χωρίς κοινό: ένας βράχος σε ακατοίκητο νησί του Αιγαίου που καλύφθηκε με χρυσό, σχεδόν σαν ιδιωτική πράξη αφοσίωσης. «Ηταν μια ερωτική επιστολή χωρίς πρόθεση έκθεσης», ομολογεί ο Dionysios. Η εικόνα του καλλιτέχνη που κάθε μέρα χρυσώνει έναν βράχο, γνωρίζοντας ότι ίσως κανείς δεν θα τον δει, μοιάζει με ακραία ρομαντική χειρονομία. Και ταυτόχρονα με μια καθαρά ροκ στάση: να κάνεις τέχνη για την ίδια τη στιγμή, χωρίς να νοιάζεσαι για το αν θα μείνει για πάντα. Τον ρωτώ πώς θα συστηνόταν ο ίδιος. «Θα ήθελα να είμαι μάγος», απαντά χαμογελώντας. Και κατά έναν τρόπο είναι. Οχι γιατί εξαφανίζει πράγματα, αλλά επειδή τα μεταμορφώνει. Από θραύσματα γεννιούνται έπιπλα που μοιάζουν έτοιμα να καταρρεύσουν, αλλά παραμένουν λειτουργικά.
Datsun by night
Pyramids 1
Από εγκαταλελειμμένα αντικείμενα αναδύεται μια αίσθηση πολυτέλειας. Η ευθραυστότητα γίνεται δύναμη. Αυτό που ξεχωρίζει είναι η στάση του απέναντι στην αβεβαιότητα. Δεν τη βλέπει ως αδιέξοδο, αλλά ως πρόκληση. «Στον κόσμο μας όλα είναι εύθραυστα - οι σχέσεις, οι πόλεις, η φύση. Η επιβίωση είναι για εμένα αισθητική», εξηγεί. Το precarious design δεν είναι απλώς μια μέθοδος κατασκευής, αλλά ένα σχόλιο για τον τρόπο που ζούμε. «Δεν θέλω να δημιουργώ την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Θέλω να δείξω ότι η ομορφιά μπορεί να υπάρξει μέσα στην αβεβαιότητα, μέσω του αυτοσχεδιασμού και της επισκευής».
Side table
Η ψυχολογία, την οποία σπούδασε, παραμένει το υπόγειο στρώμα της δουλειάς του. «Με έμαθε να βλέπω τον άνθρωπο ως σύνθεση συνειδητού και ασυνείδητου. Σκέφτομαι σαν σκηνοθέτης: πώς θα βιώσει ο θεατής τον χώρο, τι θα νιώσει, πώς θα φύγει». Αυτό δίνει στα έργα του μια διάσταση σχεδόν σωματική: ο θεατής δεν παρατηρεί απλώς, αλλά συμμετέχει. «Η τέχνη είναι πάντα εμπειρία του σώματος. Ακόμα και η σιωπή που κουβαλά ένα έργο είναι χώρος, ένας χώρος όπου ο θεατής μπορεί να ακούσει τον εαυτό του».
Στο στούντιο του Dionysios στην Αρχαία Ολυμπία
Ο Dionysios δεν αντιλαμβάνεται το precarious design μόνο ως μια μέθοδο κατασκευής, αλλά περισσότερο ως ένα σχόλιο για τον τρόπο ζωής μας [George Skouloudis]
«Η μεγαλύτερη αλήθεια που έμαθα από την τέχνη είναι ότι όλα είναι προσωρινά»
Ο Dionysios μοιάζει να κινείται με την ίδια άνεση σε διαφορετικά περιβάλλοντα: από την Πυραμίδα της Γκίζας μέχρι το Πεδίον του Αρεως, από το Παρίσι έως την Ολυμπία. Ομως αυτό που παραμένει σταθερό είναι η πρόθεσή του να δημιουργεί εμπειρίες που μιλούν σε όλους, πέρα από γλώσσες και σύνορα. «Η βάση είναι η σύνδεση. Θέλω ο θεατής να νιώθει ταυτόχρονα δέος και οικειότητα», λέει. Η κουβέντα μας κλείνει με μια φράση που συνοψίζει τη φιλοσοφία του: «Η μεγαλύτερη αλήθεια που έμαθα από την τέχνη είναι ότι όλα είναι προσωρινά. Και ότι η ζωή είναι για να τη ζεις με όλες τις όψεις της».
Hand 1
Ισως τελικά αυτό να είναι που κάνει τον Dionysios να μοιάζει με ροκ σταρ: η ικανότητά του να αγκαλιάζει το εφήμερο, να ζει μέσα στην αβεβαιότητα και να τη μετατρέπει σε αισθητική εμπειρία. Οχι μέσα από θορύβους και υπερβολές, αλλά μέσα από τη γοητεία της σιωπής, της φθοράς και της επισφαλούς ομορφιάς ◆
