Η νεαρή σκηνοθέτιδα Εμμανουέλλα Κοντογιώργου παρουσιάζει το «Με δύναμη από την Κηφισιά» στο θέατρο Φούρνος αποφεύγοντας τις «ευκολίες» και φωτίζοντας τη βαθύτερη ουσία του κειμένου.
Α-Φ Καβαλιεράτου
Γραμμένο το 1994 το «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θεατρικά κείμενα της νεοελληνικής δραματουργίας. Ένα έργο στην κόψη, που δίχασε τους κριτικούς και αγαπήθηκε φανατικά από το κοινό. Η πρώτη του παρουσίαση από τη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή το 1995 αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όλα τα μετέπειτα ανεβάσματά του, τα περισσότερα εκ των οποίων ωστόσο φαίνεται ότι παρεξήγησαν τον δραματουργικό του πυρήνα εκτρέποντας το σε μία υστερική κωμωδία καταστάσεων τηλεοπτικής αισθητικής.
Η γραφή όμως του Κεχαΐδη και της Χαβιαρά ουδεμία σχέση έχει με σενάριο τηλεοπτικής σειράς, αν και το έργο γράφεται σε μία εποχή που η ιδιωτική τηλεόραση έχει ήδη ξεκινήσει την επέλασή της στις ζωές όλων μας. Μπορεί το «Με δύναμη από την Κηφισιά» να διακρίνεται για την αμεσότητα του θεατρικού του λόγου και μία φαινομενικά «αβάσταχτη ελαφρότητα» στον τρόπο που οι ηρωίδες του αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα έργο στέρεων χαρακτήρων, που εμβαθύνει με τρόπο μοναδικό στη γυναικεία ψυχολογία και στα αδιέξοδα των ηρωίδων του. Αδιέξοδα, που ενώ σε πρώτο επίπεδο μοιάζουν να αφορούν τον ερωτικό τομέα, στην ουσία τους είναι βαθιά υπαρξιακά.
Οι τρεις κεντρικές ηρωίδες – Αλέκα, Μάρω και Φωτεινή – μοιάζουν να αδυνατούν να ορίσουν την ύπαρξή τους χωρίς το αρσενικό στην εξίσωση. Όλες οι ελπίδες τους για μία ουσιαστική «απελευθέρωση» από τους άντρες που τις ορίζουν εναποτίθενται σε αυτό το πολυσυζητημένο ταξίδι τους στην Ταϊλάνδη, που όλο το αναβάλλουν. Η «Ταϊλάνδη» μοιάζει με τη «Μόσχα» στις «Τρεις αδελφές» του Τσέχωφ. Μία υπόσχεση, η πραγμάτωση της οποίας αποδεικνύεται ουτοπική.
Η νεαρή σκηνοθέτιδα Εμμανουέλλα Κοντογιώργου, που επέλεξε να παρουσιάσει το έργο με την Εταιρεία Θεάτρου «Σπίτι της» στο θέατρο Φούρνος των Εξαρχείων, φαίνεται ότι αντιλήφθηκε πλήρωςτη βαθύτερη ουσία του κειμένου.
Κλείσιμο
Οι ηρωίδες δεν φλυαρούν για να φλυαρήσουν. Φλυαρούν για να καλύψουν την αβάσταχτη μοναξιά τους. Φλυαρούν και κλωθογυρίζουν γύρω από τα φαινομενικά «ασήμαντα» προβλήματά τους, προκειμένου να μην έρθουν αντιμέτωπες με το κενό μέσα τους. Το αποτέλεσμα μοιάζει ενίοτε σουρεαλιστικό, όμως δεν χάνει ποτέ την αλήθεια του.
Η Κοντογιώργου χάρισε στο έργο μία φρέσκια ματιά που αναδεικνύει το κωμικό μέσα από το τραγικό. Μελέτησε εξαντλητικά την αρχιτεκτονική των λέξεων του συγγραφικού διδύμου – που δεν είναι τυχαίο ότι κυοφορούσε κάθε έργο του για χρόνια πριν το παρουσιάσει στη σκηνή – έσκαψε βαθιά μέσα στον ψυχισμό των ηρωίδων και το εμπλούτισε σε σημεία του με πιο σύγχρονες αναφορές που έρχονται να δέσουν αρμονικά με τη λογική του κειμένου. Το γέλιο προκύπτει, δεν εκβιάζεται. Το σκηνοθετικό εύρημα με τα σακάκια που κρέμονται από τον τοίχο σηματοδοτώντας τους τρεις άνδρες που ορίζουν τις ζωές των κεντρικών ηρωίδων, υπηρετεί απόλυτα τη σκηνοθετική γραμμή που εστιάζει στην αδυναμία αυτών των γυναικών να υπάρξουν χωρίς να έχουν αναφορά στο αρσενικό.
Η παράσταση βρίθει ευφυών σκηνοθετικών επιλογών, που μετακινούν το έργο από το αυστηρά ρεαλιστικό πλαίσιό του, διαθέτοντας χιούμορ και σπιρτάδα. Κυρίως όμως αναδεικνύεται χάρη στις απολαυστικές ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστριών της. Η Αφροδίτη Φλώρου (Αλέκα), η Κασσάνδρα Τζάρτζαλου (Φωτεινή), η Βερόνικα Μπακόλα (Μάρω) και η Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου στον ρόλο της Ηλέκτρας, της κόρης της Αλέκας, έχουν μία εκπληκτική σκηνική χημεία χαρίζοντας στις ηρωίδες τους μία αλήθεια κι έναν αυθορμητισμό, που μοιάζει απολύτως φυσικός. Δεν καμώνονται τίποτα. Η κάθε μία χτίζει μία ολοκληρωμένη ηρωίδα επί σκηνής χωρίς να υποκύπτει σε «ευκολίες». Οι ερμηνείες τους έχουν μέτρο, ρυθμό και μία ακριβή αίσθηση της κωμωδίας, πραγματικά παράδοξη αν αναλογιστεί κανείς το νεαρό της ηλικίας τους και το δεδομένο της σκηνικής τους απειρίας.
Η παράσταση της Εταιρείας Θεάτρου «Σπίτι της» αξίζει την προσοχή σας όχι μόνο γιατί θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας σε ουκ ολίγες στιγμές της, αλλά κυρίως διότι τολμάει να ξαναδιαβάσει αλλιώς ένα ήδη γνωστό και πολυπαιγμένο έργο φωτίζοντας πτυχές του που προσπερνάς με την πρώτη meματιά.
