Μια μουσική παράσταση -Ζαμπέτας κατά Ξαρχάκο, ο τίτλος της- με τον Σταύρο Ξαρχάκο οδηγό και την Χάρις Αλεξίου στο πλάι του φωτίζει και αναδεικνύει τόσο τις άγνωστες πτυχές του δημιουργού Ζαμπέτα όσο και τις αδιόρατες συγγένειες του
Γ. Κ. Καρατζάς
Δεν θα μου πήγαινε ποτέ το μυαλό στην σύνδεση δύο τραγουδιών – τόσο διαφορετικών ως προς την «εξωτερική εμφάνιση»- αν δεν ερχόταν ο Σταύρος Ξαρχάκος να βρει εκείνο το αόρατο νήμα που δικαιώνει επιλογές δημιουργών στο μακρύ ταξίδι του χρόνου. Η δική του ανάγνωση στον Γιώργο Ζαμπέτα μας οδηγεί σε δύσβατα και απαιτητικά μονοπάτια όπου το τραγούδι «Ο Τζακ Ο’ Χάρα» - ένα τραγούδι των αρχών του ΄70 σε στίχους του ελληνοαμερικανού δημοσιογράφου Θεοδόση Άθα- μπορεί άνετα να συντροφεύει το τραγούδι "Mack the Knife" που έγραψε ο Kurt Weill πάνω σε στίχους του Bertolt Brecht το 1928.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος στη μουσική παράσταση Ζαμπέτας κατά Ξαρχάκο στο Gazarte ( κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 8 Δεκεμβρίου 2018) βρίσκει και παρουσιάζει εκείνες τις εκλεκτικές συγγένειες στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα με τις οποίες μπορούμε καλύτερα να ψηλαφήσουμε την προσωπικότητα του δημιουργού Γιώργου Ζαμπέτα.
Ο Τζακ Ο’ Χάρα ήταν φτωχός και τόνε ξέραν όλοι κι εγώ κι εσύ κι ο παρεκεί αγγέλοι και διαβόλοι.
Ο Τζακ Ο’ Χάρα ήταν μπεκρής χρυσή καρδιά, άδεια τσέπη και ήρθε ο χειμώνας ο μακρύς κι ο Τζακ δεν είχε σκέπη....
Όπου πέφτουν καρχαρίες βγαίνει αίμα στον αφρό Ο Μακήθ βγαίνει στο Σόχο μ’ άσπρο γάντι καθαρό
Πυρκαγιά προχθές στο Σόχο εκαήκαν δυο παιδιά ο Μακήθ να μη το μάθει έχει ευαίσθητη καρδιά
Κλείσιμο
Στο σημείο αυτό μια παρένθεση: Ας καταγράψουμε τα δεδομένα. Ο Ξαρχάκος στην δική του εκδοχή για τον Ζαμπέτα έρχεται στην σκηνή του Gazarte με την Χάρις Αλεξίου και με 26 τραγούδια (από τα 540 περίπου που έβαλε στο φακό της έρευνας του) που φωτίζουν και αναδεικνύουν ακόμη και άγνωστες πλευρές ή πτυχές της δημιουργικής πορείας του Γιώργου Ζαμπέτα. Σε αυτό βοηθά και ο λόγος. Ο Ξαρχάκος διαβάζει μια επιστολή του Ζαμπέτα (οι δύο τους είχαν μια βαθειά και ουσιαστική σχέση από τις αρχές του ΄60 / φθινόπωρο του 1961) , ενώ διαβάζονται από την Αλεξίου και χαρακτηριστικά αποσπάσματα από συνεντεύξεις του. Μαζί τους οι μουσικοί: Νεοκλής Nεοφυτίδης – Πιάνο, Βασίλης Δρογκάρης – Ακορντεόν, Αλέξανδρος Καψοκαβάδης – Κιθάρα, Νυκτά, Έγχορδα, Ηρακλής Ζάκκας – 1ο Μπουζούκι, Δημήτρης Ρέππας – Μπουζούκι, Γιώργος Λιμάκης – Κιθάρες και Αντώνης Τσίγκας – Κοντραμπάσο.
Αλλά, ας επιστρέψουμε στους δρόμους των ανεπάντεχων συναντήσεων. Εδώ, για όλους όσοι θέλουν και ενδιαφέρονται ένα κείμενο γραμμένο από τον ίδιο τον Σταύρο Ξαρχάκο: «Είναι ένας κόσμος που με χυμώδη και αληθινή γλώσσα επισημαίνει κυρίως τις κακές συμπεριφορές του νεοελληνικού μας βίου που διαμόρφωσαν το σημερινό μας τραγικό και εφιαλτικό εθνικό και κοινωνικό τοπίο.
Στη σκηνή του Gazarte ως μεταίχμιο της γης και του ουρανού θα υπερίπταται ο Γιώργος Ζαμπέτας περιβαλλόμενος από μια ουράνια ανθοδέσμη αθανάτων συνοδοιπόρων, με ανέλπιστες συναντήσεις όπως αυτή του Τζακ Ο’Χάρα με τον Κουρτ Βάιλ, του Θανάση με τον Έντβαρντ Γκρηγκ, του μυστήριου τύπου με τα μαύρα γυαλιά με τον Ντέιβ Μπρούμπεκ... που τα συγγενικά τους ακούσματα περιέχουν όλο τον οίστρο της ζωής. Τον οίστρο που η ασπαίρουσα θεία Χάρις, Αλεξίου η άνασσα, μας ανοίγει τους ορίζοντες και τις ψυχές της παγκόσμιας πολιτείας.
Αεροναύτες μουσικοί θα συνοδεύουν αυτή τη υπερκόσμια παρέλαση κρατώντας ορατά μουσικά όργανα που θα παράγουν ήχους αόρατους, υπερκόσμιους με απόκρυφα νοήματα.
Και η βρόχα θα πίπτει λούζοντας τους γαλαξίες μιας χίμαιρας με εξαίσιες αρμονίες»
