Το λυκόφως των χρεών επιστρέφει!

Η πολυσυζητημένη όπερα σε παράφραση Το λυκόφως των χρεών που εγκαινίασε την επίσημη λειτουργία της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο «Νιάρχος», επιστρέφει στις 7 Ιανουαρίου 2018 για πέντε παραστάσεις (7, 10, 12, 14, 17 Ιανουαρίου 2018 στις 20.30). 

Πρόκειται για μια ριζική διασκευή του Λυκόφωτος των θεών του Ρίχαρντ Βάγκνερ σε μουσική μεταγραφή του Χαράλαμπου Γωγιού, λιμπρέτο του Δημήτρη Δημόπουλου και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλείδη.  

Σε ενημερωτικό σημείωμα για την παράσταση διαβάζουμε τα εξής: «Το λυκόφως των χρεών αποτελεί την τρίτη παράφραση της ανατρεπτικής δημιουργικής ομάδας των Χαράλαμπου Γωγιού, Αλέξανδρου Ευκλείδη και Δημήτρη Δημόπουλου μετά τα Yasou Aida! και AirRossini, που παρουσιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία σε Αθήνα και Βερολίνο ανοίγοντας τον δρόμο για πιο πειραματικές αναγνώσεις έργων του κλασικού ρεπερτορίου. 

Στο λυκόφως των χρεών, τα μουσικά μοτίβα του πρωτότυπου, τα περίφημα «λαϊτμοτίβ» του Βάγκνερ, αντικαθίστανται από πασίγνωστα ελληνικά μουσικά θέματα, όπως ο Εθνικός Ύμνος και το παιδικό τραγούδι «Πού 'ν' το, πού 'ν' το, το δαχτυλίδι», δημιουργώντας ένα παλίμψηστο όπου η βαγκνερική δραματουργία συνδιαλέγεται άμεσα με τον συγκινησιακό κόσμο του Έλληνα ακροατή.

Οι δημιουργοί του έργου δανείζονται από τον μύθο του Βάγκνερ την πτώση της Βαλχάλλας, της κατοικίας των θεών, και στη θέση της τοποθετούν τον Ιερό Βράχο, διαχρονικό σύμβολο του ελληνικού αλλά και του δυτικού πολιτισμού. 

Η Ελληνίδα Βρυγχίλδη - Τζούλια Σουγλάκου, ελληνικό αντίστοιχο της Βαλκυρίας, κόρης του αρχηγού των θεών στο έργο του Βάγκνερ, προσφέρει με την ψήφο της το δαχτυλίδι της διαδοχής στον δικό της Ήρωα, τον Σωτήρη - Δημήτρης Πακσόγλου, ελληνικό αντίστοιχο του Ζήγκφριντ, ελπίζοντας πως αυτός δεν θα την προδώσει σαν τους προκατόχους του και θα καταφέρει να σπάσει τον αέναο κύκλο του χρέους που τους βασανίζει. 

Το πεντάωρης διάρκειας πρωτότυπο έργο μειώνεται κατά τα δύο τρίτα σε διάρκεια και μεταφέρεται σε διαστάσεις δωματίου, με έντεκα τραγουδιστές και ένα εννεαμελές ενόργανο σύνολο στη θέση της ογκώδους βαγκνερικής ορχήστρας.



Πέραν, όμως, της μείωσης του αρχικού όγκου του έργου, η παράσταση προτείνει έναν καθ’ ημάς Βάγκνερ με ένα νέο λιμπρέτο στα ελληνικά, μετατρέποντας το - ούτως ή άλλως πλήρες πολιτικού στοχασμού - πρωτότυπο σε ένα εκρηκτικό πολιτικό μελόδραμα το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με ερωτήματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής πραγματικότητας, όπως ακριβώς έκανε και ο Βάγκνερ στη δική του, ταραγμένη, εποχή. Στη διαφορετική αυτή ανάγνωση του αριστουργήματος του Βάγκνερ συμμετέχει ένα καστ ακμαίων πρωταγωνιστών της ΕΛΣ».