“Του Κόσμου τα Διότι”...

Σε δύσκολες εποχές, κατά παράδοση, την “αλήθεια του Κόσμου” τούτου, την εκφράζουν καλύτερα όλων οι ποιητές! Ο Σταύρος Ξαρχάκος δεν είναι ποιητής, δεν έχει γράψει καν ένα στίχο στη ζωή του, αλλά όλη του η ζωή είναι «ντυμένη» από τα λόγια των ποιητών – ποιητών όπως ο Νίκος Γκάτσος.

«Τούτος ο τόπος είναι ένας βράχος/ σαν σπαθί κοφτερός που σοφός ο καιρός/ θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα/ και θαρθούν εποχές που οι φτωχές μας ψυχές/το σκοπό του θ’ ακούν στον αγέρα». 

Αυτούς τους στίχους του Γκάτσου τοποθετεί ο συνθέτης, ως μότο του κειμένου του που συνοδεύει το νέο άλμπουμ – το άλμπουμ της επιστροφή του στην δισκογραφία, μετά από πολύ καιρό. Το κείμενο αιχμηρό σαν τον βράχο του Γκάτσου, μα απόλυτα ποιητικό μέσα στην πολιτικότητα του, καθώς θέλει να συνδυάσει τις ψυχές με τον αγέρα… Μια συνάντηση απείρως Παπαδιαμαντικής έμπνευσης πέρα από τα στερεότυπα της εποχής μας.

«Θεωρῶ ὅτι ὁ κάθε τόπος ἒχει τό δικό του «Τσερνόμπιλ».
Τρέμω μέ τήν ἰδέα ἑνός ἐφιαλτικοῦ σχεδίου ἀφανισμοῦ τῆς πολιτιστικῆς κοινότητας τῶν ἐθνῶν.
Στή χώρα μας συνέβη πρίν κάποια χρόνια.
Ἒτσι μεταλλάχθηκε ὁ πολιτισμικός ἱστός τῆς χώρας
καί τό pH τῆς κοινωνίας.
Ἒκτοτε ἀκολούθησαν πολιτικές τερατογεννέσεις.
Τελευταῖα ἀσχολοῦνται μαζοχιστικά μέ τό πρωτογενές πλεόνασμα.
Κανέναν δέν ἒχω ἀκούσει νά ψελλίζει ἒστω καί μιά λέξη γιά τό πρωτοφανές πνευματικό ἒλλειμμα.
Μιά τηλεορασόπληκτη κοινωνία «ἐπιβιώνει πνευματικά» χωρίς
νά ἒχει καταλάβει ὅτι ἒχει μεταμορφωθεῖ σέ ζόμπι.
Κάποτε ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος γιά νά ἀναγνωρίσει
τήν ἰδιοσυγκρασία τοῦ λαοῦ μας θά πρέπει νά ἀνατρέξει
στίς μετρήσεις τηλεθέασης.
Καί τά παιδιά;
Ἄφρονες Ἕλληνες, παράφρονες πολιτικοί, δέν ἀφουγκράζεστε
τήν ἀγωνία καί τήν ὀργή τους;
Καί ὅλα αὐτά ἐν ὀνόματι μιᾶς ἐπικίνδυνης οὐτοπίας: τῆς ἐξουσίας, ὅποιας ἐξουσίας. Νά τή χαίρεστε.
Ὃμως: ἡ πολιτική εἶναι ἓρμαιο τοῦ χρόνου.
Ἡ δημιουργική τέχνη εἶναι ἄχρονη.
Καί γιά νά τελειώνουμε: ὁ Παπανδρέου πέθανε, ὁ Βαμβακάρης ζεῖ».

Αυτό είναι το κείμενο που υπογράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος («Ἀθήνα, 30 Μαΐου 2017») και συνοδεύει την καλαίσθητη έκδοση «7 ελεγείες και σάτιρες για φωνή και πιάνο» (Μικρή Αρκτος). 

Πρόκειται για επτά καινούργια τραγούδια ιδιαίτερης γραφής που μελοποίησε ο Ξαρχάκος σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Θοδωρή Γκόνη και της Λίνας Νικολακοπούλου. Τα τραγούδια ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης, δίνοντας τους μιαν άλλη διάσταση, ενώ στο πιάνο τον συνοδεύει ο Νεοκλής Νεοφυτίδης.

Την έκδοση κοσμούν έργα του ζωγράφου Γιώργου Ρόρρη.

Όπως συχνά εξομολογείται σε φίλους του ο συνθέτης η νέα αυτή δουλειά βγήκε χάρις στην επιμονή δύο ανθρώπων: της γυναίκας του, Ηρως Σάϊα και του Ξενοφώντα Ραράκου.