Η Μαιρούλα και η Χαρούλα

Μία πολύ γεμάτη εβδομάδα για τη Θεσσαλονίκη ολοκληρώθηκε και πάμε παρέα να δούμε τα πολιτιστικά δρώμενα που έλαβαν χώρα στην πόλη μας. Στις δύο προηγούμενες αναφορές μας, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου σχεδόν μονοπώλησε το ενδιαφέρον, ωστόσο κάτι τέτοιο είναι λογικό, αν αναλογιστεί κανείς το ειδικό του βάρος.



Αυτή τη φορά ξεκινάμε από το θέατρο. Πρώτη στάση στο «Ω, Θεέ Μου». Η πολυαναμενόμενη κωμωδία της Ανάτ Γκοβ, σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα. Οι ερμηνείες Γρηγόρη Βαλτινού (υποδύεται τον Θεό) και Κατερίνας Διδασκάλου δίνουν άλλο χρώμα, ενώ δεν υστερεί και ο νεαρός Μίλτος Τσιάντος. Με λεπτό, πετυχημένο χιούμορ, κέρδισε τους θεατές, έτσι που άλλοι έφυγαν από το Αριστοτέλειον συγκινημένοι και άλλοι με ανάλαφρη διάθεση. Είναι από ποια οπτική γωνία θα δεις το έργο, που σίγουρα σε βάζει σε (δεύτερες) σκέψεις. Δεύτερη στάση, το «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» και Το «Πράσινό μου το φουστανάκι» της Λένας Κιτσοπούλου. Δύο θεατρικοί μονόλογοι ενώνονται στο θέατρο Τ. Μία ενδιαφέρουσα συνομιλία επί σκηνής, που αφορά το ψυχικό αδιέξοδο με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής μας.

Στις 14 Νοεμβρίου ήταν η μεγαλύτερη Πανσέληνος των τελευταίων 68 ετών. Ήμασταν τυχεροί που καταφέραμε να την δούμε, έστω και λίγο, καθώς η συννεφιά δεν βοήθησε ιδιαίτερα. Κι ακολούθησε η επέτειος της 17ης Νοέμβρη. Λυπάμαι πραγματικά που έχει χάσει την αξία της στο πέρασμα των χρόνων και πλέον προβάλλονται «στημένα» επεισόδια, που συνδυάζονται με την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Δυστυχώς αυτός είναι ο κόσμος του 2016. Τα πάντα είναι ελεγχόμενα και χρησιμοποιούνται προς όφελος των λίγων. Κρίμα...

Η Λογοτεχνική Σκηνή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, σε συνδιοργάνωση του «Εντευκτηρίου» του Γιώργου Κορδομενίδη και του Δήμου Θεσσαλονίκης. Στις 18 και 19 Νοεμβρίου στο θέατρο Άνετον, είχαμε μία γιορτή: 21 ποιητές και πεζογράφοι -άλλοι καταξιωμένοι και άλλοι πρωτοεμφανιζόμενοι- έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Συγκεκριμένα διάβασαν οι: Δημήτρης Αθηνάκης (Αθήνα), Βασίλης Αμανατίδης, Μοχάμαντ Αμπάς (Σύριος πρόσφυγας), Τάκης Γκόντης (Έδεσσα), Κυριάκος Ευθυμίου (Λευκωσία, Κύπρος), Δημήτρης Θαβώρης, Μαίρη Κλιγκάτση, Γιάννης Κοτσιφός, Ουρανία Κουνάγια,Ηλίας Κουτσούκος, Δημήτρης Π. Κρανιώτης (Λάρισα), Θάνος Λουμπρούκος (Αθήνα),Αίγλη Μπρούσκου, Μύρων μάγιως Παβένος (Αθήνα), Αργύρης Παλούκας (Αθήνα), Κατερίνα Παναγιωτοπούλου (Αθήνα), Καλλιόπη Πασιά, Αλεξάνδρα Πλαστήρα (Αθήνα), Γιώργος Σαράτσης, Κατερίνα Σημηντήρα, Νικίας Φονταράς.

Τις αναγνώσεις λογοτεχνικών κειμένων συμπλήρωσαν περφόρμανς, μουσική και προβολές. Το φετινό πρόγραμμα περιελάμβανε επίσης μικρά αφιερώματα στην Άννα Αχμάτοβα (1880-1966), τον Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996), τον Ζαν Ζενέ (1910-1986), τον Κλείτο Κύρου (1921-2006) και τον Δημήτρη Ν. Μαρωνίτη (1929-2016). Στα αφιερώματα συνεργάζονται ο χορευτής Δημήτρης Κυανίδης, ο συνθέτης Πέτρος Σατραζάνης και η ερμηνεύτρια Γεωργία Συλλαίου.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την αγαπημένη μας μουσική. Η Χαρούλα Αλεξίου βρέθηκε στο Μέγαρο Μουσικής της Νύφης του Θερμαικού. Σαν ένα ταξίδι στον χρόνο, σαν μία ανασκόπηση της ζωής της, άλλοτε να μιλά κι άλλοτε να τραγουδάει, με το γέλιο και το δάκρυ να εναλλάσσονται. Με συντροφιά τέσσερα μουσικά όργανα και φυσικά τον κόσμο, ήταν μία παράσταση που όποιος δεν την παρακολούθησε έχασε μία εμπειρία (ζωής).



Για το τέλος αφήσαμε τα κινηματογραφικά δρώμενα. O Kεν Λόουτς είναι ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες. Σε συνεργασία με τον Πολ Λάφερτι δημιούργησαν το “Ι, Daniel Blake”, που κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Είμαι από τους ανθρώπους που ακόμα γράφουν με μολύβι. Κατάφερα να ταυτιστώ με έναν καθημερινό ήρωα πολύ μεγαλύτερο από εμένα σε ηλικία. Και αυτό από μόνο του κάνει την ταινία σπουδαία. Και αναρωτιέμαι, με τι αξίες, ιδανικά και πιστεύω δημιουργήθηκε η Ευρώπη και σε τι σημείο έχουμε φτάσει σήμερα; «Τι άνθρωποι είστε εσείς;».

Στόχος του συστήματος είναι να σε κάνει να εξουθενωθείς, να τα παρατήσεις. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους απρόσωπα, σαν αριθμούς. Αντίδοτο στα παραπάνω μπορεί να είναι μόνο η ένωση των ανθρώπων, η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η συσπείρωση. Τι γίνεται, όμως, όταν έχεις όλη την καλή διάθεση κι ακούς, «μη μου δίνεις άλλη αγάπη Νταν, γιατί θα με διαλύσει»; Αυτός είναι ο κόσμος σήμερα. Δεν αντέχει συναισθήματα. Βαθιά πληγωμένος, φοβισμένος, αρνείται να αγαπήσει και πολύ περισσότερο να αγαπηθεί. Είναι πραγματικά σοκαριστικό να το συνειδητοποιείς. Με σκληρό ρεαλισμό και μία δόση επιτηδευμένου (διακριτικού) χιούμορ κατανοούμε πως στον καπιταλισμό, η ανθρώπινη ύπαρξη έχει απαξιωθεί σχεδόν πλήρως και η ελάχιστη αξιοπρέπεια έχει μηδενιστεί. Με αντιρατσιστικά μηνύματα και σοσιαλιστικές ιδέες, το δίδυμο Λόουτς-Λάφερτι, προσφέρει μία ταινία που είχε ανάγκη η ανθρωπότητα. Αυτό είναι το πολιτικό-ανθρωποκεντρικό σινεμά.

Πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα και την αλλαγή του έτους. Το κλίμα είναι εορταστικό, η διάθεση ανεβασμένη. Συνεχίζουμε δυναμικά και συνδυάζουμε τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία με απλά καθημερινά μαθήματα ζωής...