Μια κομπίνα που προσπαθεί να στήσει ο Φώντας με τον φίλο και συγγενή του Κόλια γίνεται εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια η αφορμή για να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Να δούμε την νοοτροπία της νεοελληνικής κοινωνίας, να καταλάβουμε τις αξίες και τις συνήθειες μας. «Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαϊδη για όλους αυτούς τους λόγους είναι ένα από τα αγαπημένα κείμενα σκηνοθετών αλλά και κοινού.
Στη θεατρική σεζόν που σχεδόν τελειώνει το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία αλλά και ερμηνεία Μάκη Παπαδημητρίου και Νίκου Κουρή. Η παράσταση -η πρώτη εκδοχή της οποίας παρουσιάστηκε στο θέατρο της «Οδού Κυκλάδων» τον Απρίλιο του 2014- πήρε παράταση για ακόμα λίγες μέρες και έτσι αναμένεται να κατέβει την Κυριακή 15 Μαΐου. Μέχρι τότε στη σκηνή του Θεάτρου Μουσούρη οι δύο ηθοποιοί και φίλοι θα αναμετρηθούν με την τύχη τους και τη δυνατότητά τους να «πιάσουν την καλή».
Η υπόθεση εκτυλίσσεται με φόντο μια λαϊκή αυλή ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα. Ο Φώντας και ο Κόλιας, φίλοι και συγγενείς, διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους, παίζουν τάβλι στην αυλή του σπιτιού τους και συζητούν τους τρόπους για να αλλάξουν την ζωή τους. Ο Φώντας, άνθρωπος της πιάτσας, προσπαθεί να πείσει τον Κόλια, πρώην αντιστασιακό και νυν λαχειοπώλη, να στήσουν μαζί μια κομπίνα, η οποία θα τους αναβαθμίσει κοινωνικά.
Το έργο πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης τον Φεβρουάριο του 1972, μεσούσης της δικτατορίας, σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνιστές τον Νικήτα Τσακίρογλου ως Φώντα και τον Γιάννη Μόρτζο ως Κόλια. Από τότε, το μονόπρακτο ανεβαίνει συχνά στις θεατρικές σκηνές, γεγονός που καταδεικνύει την οξυδερκή ματιά του συγγραφέα στη νεοελληνική νοοτροπία.
«“Το τάβλι” ήταν από τα πρώτα έργα που διαβάσαμε και αγαπήσαμε ως μαθητές στη δραματική σχολή, και από τότε υπήρχε η επιθυμία κάποια στιγμή να το κάνουμε παράσταση. Θεωρούμε ότι είναι από τα πιο ολοκληρωμένα και καλογραμμένα νεοελληνικά έργα και το ανεβάζουμε με αγάπη και σεβασμό, χωρίς εντυπωσιασμούς, εστιάζοντας στο κείμενο και τους χαρακτήρες και προσπαθώντας να αποφύγουμε τις επικαιροποιήσεις και τον υπέρμετρο ρεαλισμό», σημειώνουν ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Νίκος Κουρής.
