Γνωρίζοντας από κοντά τους ανθρώπους που κάνουν πιο μελωδικούς τους περιπάτους μας μέσα στην πόλη
Είναι ο πιο πολυσύχναστος πεζόδρομος της πόλης, αφού από το πρωί μέχρι το βράδυ η Ερμού είναι γεμάτη από κόσμο που κάνει την βόλτα του ή που έχει κατέβει να ψωνίσει στα μαγαζιά. Στον ίδιο δρόμο όμως υπάρχουν και άνθρωποι που προτιμούν να... δίνουν την ψυχή τους. Άλλοτε μονάχοι τους κι άλλοτε με φίλους, οι... μουσικοί του δρόμου φροντίζουν να κάνουν λίγο πιο μελωδικές και ευχάριστες τις δικές μας βόλτες στο κέντρο της Αθήνας.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα πόσο δύσκολο είναι να σταθείς σε ένα σημείο και να τραγουδήσεις, χωρίς κανένα μέσο που θα κάνει τη φωνή σου να ακούγεται ακόμα καλύτερη, μπροστά σε ανθρώπους που δεν έχουν έρθει από επιλογή να σ' ακούσουν. Σίγουρα θα περνούσαν διάφορα ερωτήματα από το μυαλό μου. Θα τους άρεσα η όχι; Τους ενοχλώ ή τους χαλαρώνει η μουσική μου; Και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην σκεφτώ και το κλισέ -που θεωρώ πως είναι η αιτία που δεν αφήνει πολλούς ανθρώπους να εκφραστούν ελεύθερα- τι μπορεί να σκεφτούν για μένα.
Η αλήθεια είναι πως θέλει... ψυχή για να βγεις στον δρόμο και να τραγουδήσεις. Οι εποχές έχουν αλλάξει, ο κόσμος έχει σε μεγάλο βαθμό χάσει τον ρομαντισμό του και έχει σκληρύνει αρκετά και ακόμη και αυτά τα... τυπάκια που δεν λογαριάζουν ντροπές, ανασφάλειες και παράξενα βλέμματα περαστικών σίγουρα θα το σκεφτούν και δεύτερη φορά μέχρι να πάρουν τελικά την απόφαση.
Σε αντίθεση με το εξωτερικό, που το να τραγουδήσεις στο δρόμο ή στο μετρό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο, με μερικούς από αυτούς να δίνουν ολόκληρο σόου μπροστά στα μάτια των περαστικών, στην Ελλάδα, για πολλούς, ακόμη και σήμερα αποτελεί ένα θέμα ταμπού αφού υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που το αντιμετωπίζουν ως επαιτεία.
Ωστόσο, μία τέτοια άποψη είναι σαφώς λανθασμένη καθώς η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους βγαίνει για διαφορετικούς λόγους να τραγουδήσει στον δρόμο.
