Πάνω στο πιάνο εγένετο θαύμα!

Πριν από περίπου 40 χρόνια η Ξένια Καλογεροπούλου άλλαξε μια για πάντα την εικόνα μας για το παιδικό θέατρο. Αντιμετώπισε τα παιδιά σαν μεγάλους και έφτιαξε παραστάσεις που μιλούσαν κατευθείαν στην καρδιά κερδίζοντας χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς τους θεατές κάθε ηλικίας. Φέτος, με τις δικές της ευλογίες και υπό το άγρυπνο βλέμμα του Θωμά Μοσχόπουλου, η Σοφία Πάσχου και η ομάδα της Patari Project παίρνουν τη σκυτάλη, ανεβαίνουν στη σκηνή του θεάτρου Πόρτα και κάνουν ένα βήμα μπροστά.



Αυτό ένιωσα παρακολουθώντας το υπέροχο «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο». Όχι ότι βλέπω απλά μία χάρμα οφθαλμών παράσταση για μικρά και μεγάλα παιδιά, αλλά ότι μπροστά στα μάτια μου γεννιέται ένα νέο παιδικό θέατρο. Και δεν θα ξεχάσω ότι το πρώτο πράγμα που είδα μετά το τέλος της επίσημης πρεμιέρας της παράστασης το περασμένο Σάββατο ήταν την Ξένια να αγκαλιάζει σφιχτά τη Σοφία συγκινημένη.

Η Σοφία Πάσχου είναι από τους πιο ταλαντούχους και εμπνευσμένους νέους ανθρώπους του θεάτρου μας. Οι Patari Project, το δημιούργημά της, είναι ίσως η πιο ξεχωριστή θεατρική ομάδα της πόλης. Με όπλα τους μόνο τη φωνή και το σώμα τους είναι σε θέση να ζωντανέψουν μπροστά σου ολόκληρους κόσμους. Με ομαδικό πνεύμα, απόλυτο συγχρονισμό, ακρίβεια στην κίνηση κι ένα χιούμορ που σε σκλαβώνει, οι Patari Project ανεβασμένοι στην πλατφόρμα τους σε ψυχαγωγούν με όλη τη σημασία της λέξης. Όλα αυτά τα ήξερα πηγαίνοντας να δω το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο». Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι αυτή τη φορά θα έβλεπα την καλύτερη δουλειά τους!



Με μπρίο που σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό, οι Patari Project (με αρκετές νέες αφίξεις) έκαναν το θαύμα τους. Διηγήθηκαν την ιστορία της Σταχτοπούτας με τον πιο ευφάνταστο και ξεχωριστό τρόπο. Χωρίς πολύχρωμα φορέματα, κολοκύθες, άλογα και αστερόσκονη. Κι όμως ήταν σαν να ήταν όλα εκεί. Λες και έβλεπες ταινία! Έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας αλλάζανε προσωπεία, φωνές και διαθέσεις στο άψε σβήσε.

Δίνανε σάρκα και οστά στο παραμύθι. Μας κάνανε να γελάσουμε με την καρδιά μας κι ύστερα αφήνανε ένα δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπό μας. Μας ταξίδευαν με τις σαγηνευτικές μελωδίες του Sergei Prokofiev και τις αιθέριες φωνές τους. Επί δύο ώρες μας μύησαν σε έναν κόσμο μαγικό, που το μόνο που χρειάζεται για να ζωντανέψει είναι να αφήσεις τη φαντασία σου στα σίγουρα χέρια των Patari. Κι όλα αυτά πάνω σε ένα πιάνο… Κι όμως γίνεται!



Η Κατερίνα Μαυρογεώργη ως Σταχτοπούτα και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος ως Βασιλόπουλο εκφράζουν με τον πιο χαριτωμένο και ανεπιτήδευτο τρόπο όλη αυτή την παιδικότητα που κουβαλάνε οι ήρωές τους. Γύρω τους ένας ολόκληρος χορός από θεότρελες περσόνες κλέβουν την παράσταση. Από τον Βασιλιά, τη Βασίλισσα και την Κακιά Μητριά (ο Γιάννης Γιαννούλης δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας και μεταμορφώσεων, που σε κάνει να κλαις από τα γέλια) μέχρι τις δύο κακιασμένες και κομπλεξικές αδελφές της Σταχτοπούτας (ξεκαρδιστικοί ο Θεοδόσης Κώνστας και ο Θάνος Λέκκας), αλλά και τη Νονά (ο Αποστόλης Ψυχράμης είναι χάρμα οφθαλμών). Όλοι τους –συμπεριλαμβανομένου και του γλυκύτατου και ταλαντούχου μουσικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου, που τα πάει περίφημα και στην πρόζα- δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Και η Σοφία Πάσχου γεννάει ένα πραγματικό θεατρικό δώρο για μικρούς και μεγάλους. Μια παράσταση από αυτές που δεν χάνονται!



Και θέλω κλείνοντας να κάνω μία πρόταση στους ανθρώπους του θεάτρου Πόρτα. Δώστε την ευκαιρία στο «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» να παιχτεί και σε ώρες που δεν απευθύνονται σε παιδιά. Δεν έχουμε να κάνουμε με μία τυπική παιδική παράσταση. Το «Κυριακή 11 το πρωί και 3 το μεσημέρι» αποθαρρύνει ένα ενήλικο κοινό, που μπορώ να το φανταστώ να βλέπει την παράσταση και να φεύγει ενθουσιασμένο.