Παρελθοντολαγνεία στο... κολάζ

Ο Δήμος Τσορμπατζόγλου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Αυτές τις ημέρες βρίσκεται στην Αθήνα. Εμείς τον εντοπίσαμε στην Καισαριανή για να μας μιλήσει για το “Collagistas festival” στο οποίο θα συμμετάσχει. Πρόκειται για έναν σπουδαίο θεσμό που ξεκίνησε πέρυσι στο Βερολίνο με έργα καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο και θα διεξαχθεί φέτος στη Θεσσαλονίκη από τις 22 Μαΐου έως τις 5 Ιουνίου με θέμα "MAYDAY" στον πολυχώρο TABYA (Μελενίκου 14Γ).

Η τέχνη του κολάζ ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1900, όταν ο Πάμπλο Πικάσο χρησιμοποίησε τη συγκεκριμένη τεχνική σε ελαιογραφίες. Ακολούθησαν πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες. Ο Μαρσέλ Μαριέν ονόμασε αυτή τη μέθοδο “etrécissements”.

Ο Δήμος κάνει το ίδιο, αλλά με τον δικό του τρόπο. Εργάζεται ως συντηρητής έργων τέχνης και αρχαιοτήτων με ειδικότητα στη συντήρηση χαρτιού, περγαμηνής και παλαιών χειρογράφων. Μέσα στην... παρελθοντολαγνεία που τον χαρακτηρίζει, ανακυκλώνει και μετατρέπει τα πάντα -παλιά έπιπλα, αντικείμενα, υφάσματα, χαρτιά- σε έργα τέχνης. Το σπίτι του το έφτιαξε εξολοκλήρου από πράγματα που άλλοι θεώρησαν άχρηστα και τα πέταξαν. Γενικά είναι της φιλοσοφίας «μην πετάξεις τίποτα», ενώ συγκεντρώνει οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιεί στα κολάζ.

Έχει πολύ μεγάλη αγάπη για τη φωτογραφία· η φωτογραφική του μηχανή έχει γίνει πλέον κάτι σαν τρίτο μάτι του. Από τις φωτογραφίες αντλεί κυρίως και τη θεματολογία των κολάζ του, άλλα και εμπνέεται. Θεωρεί το κολάζ ότι είναι μορφή έκφρασης με την οποία είμαστε όλοι λίγο ή περισσότερο εξοικειωμένοι, αρκεί να ανατρέξει κανείς στο παρελθόν. «Πόσοι από μας δεν είχαμε στους τοίχους του δωματίου μας κολάζ με φωτογραφίες αγαπημένων ηθοποιών ή τραγουδιστών», λέει.



Η ενασχόλησή του με το κολάζ άρχισε από μια ιδέα για μια σειρά έργων με ψηφιδωτά το 2005, την οποία και εγκατέλειψε στη συνέχεια, μια και η πέτρα σαν υλικό τον «πλάκωσε» στην πορεία. Πειραματίστηκε δύο χρόνια αργότερα με άλλα υλικά και κατέληξε στο χαρτί δημιουργώντας κολάζ σε καμβά. Το χαρτί λόγω δουλειάς είναι υλικό που γνωρίζει πολύ καλά. Έτσι, χρησιμοποιώντας κάθε είδος χαρτιού όπως free-press, εφημερίδες, περιοδικά και ταπετσαρίες, δημιουργεί εικόνες σαν παζλ.

Δουλεύει κυρίως μεγάλες επιφάνειες με χαρακτήρα καθαρά ανθρωποκεντρικό, όπως πορτρέτα και ανθρώπινα σώματα, τα οποία παρατηρώντας τα θα αντιληφθείς αινιγματικές συνθέσεις που προκαλούν κι αποσυντονίζουν τη λογική. Στην ερώτηση πού θα ήθελε να φτάσει απαντά: «Δεν είναι κάτι που έχω σκεφτεί ιδιαίτερα, αλλά θα ήθελα ας πούμε να υπάρχει ένα ενεργό κρεσέντο σε όλη την πορεία ανεξάρτητα με το πού θέλεις να φτάσεις». Ο αγαπημένος του γάτος είναι πάντα μαζί του και δεν τον ενοχλεί όταν εργάζεται. Αντίθετα, τον παρακολουθεί όταν δημιουργεί. Η Θεσσαλονίκη είναι η ρίζα του. Κάθε φορά που την άφηνε, ξαναγύριζε σε αυτή με μεγάλη χαρά. Νομίζω τώρα είναι σε φάση που θέλει να του λείψει.



Η πρώτη ατομική έκθεση έγινε στη συμπρωτεύουσα με τίτλο “Torn Edges” το 2010 και ακολούθησαν και άλλες, οι οποίες συνοδεύτηκαν με συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Στην τελευταία του ατομική έκθεση στηv Αθήνα με τίτλο “Apodyopsis”* (*the act of mentally undressing someone) κυριαρχεί το ανθρώπινο σώμα ως θέμα. Στο πλαίσιό της, βλέπουμε μεγάλα έργα με μέλη και στάσεις σώματος που παρουσιάζουν μια «συστολή» λόγω της «έκθεσης» τους στα ξένα βλέμματα.

Οσο για τα επόμενα σχέδιά του; «Οι 'αποδυόμενοι' σαν ιδέα δεν έχει εξαντληθεί. Χωρίς καμιά βιασύνη λοιπόν μόλις ολοκληρωθούν και τα υπόλοιπα έργα, η "Apodyopsis" θα έχει σύντομα συνέχεια».