Το φως

Τώρα που χειμωνιάζει νυχτώνει νωρίς. Αυτό το αδιάφορο γεγονός έχει, όμως, κάποιο ειδικό βάρος στο νοικουριό μας αφού γυρίζοντας από την δουλειά, τόσο εγώ όσο και το έτερον ήμισυ, αν έχουμε ξεχάσει να αφήσουμε ένα φως αναμμένο για τον μικρό μας τετράποδο σύντροφο, βρίσκουμε το σπίτι ήδη σκοτεινό και τον μικρό μπαϊλντισμένο να πηδάει από τη χαρά του που επιτέλους θα έχει παρέα αλλά και φως. Η «συσκότιση» συμβαίνει σπάνια και αυτό λόγω βιασύνης. Με τον μικρό μας φίλο είμαστε ερωτευμένοι, και από την φωτογραφία βλέπετε τους λόγους. Είναι ο καλύτερος, πιο ήσυχος, πιο φρόνιμος, πιο όμορφος σκύλος στον κόσμο -εξυπακούεται- και γι αυτό φροντίζουμε, όσο μπορούμε, να μην του λείπει τίποτα. Δεν φτάνει που περιορίζεται σε ένα μικρό διαμέρισμα του κέντρου; Και μάλιστα χωρίς αυλή (αλλά με μπαλκόνι, δεν λέω);

Πριν λίγες μέρες, θα λείπαμε και οι δύο μέχρι αργά. Εγώ φεύγοντας ήμουν, όπως πάντα, βιαστικός για το ραντεβού μου. Στη μέση της συνέντευξης χτυπάει το τηλέφωνο. Ζητάω συγγνώμη κι απαντάω. «Άφησες αναμμένο το φως για τον μικρό ή να γυρίσω εγώ να το ανάψω;» η φωνή της συνείδησης από την άλλη άκρη της γραμμής. «Μπα, άστο θα πάω εγώ, στο δρόμο μου είναι». Δεν ήταν στο δρόμο μου, αλλά και μόνο η σκέψη ότι το «παιδί» μας θα έμενε στο σκοτάδι μέχρι να γυρίσουμε σφηνώθηκε μέσα μου μαύρη κι άραχλη. Το αποτέλεσμα; Πήρα το τρένο, γύρισα σπίτι, άναψα το φως, του τράβηξα τ' αυτιά, του ζουζούνισα την κοιλιά κι έφυγα ενώ εκείνος είχε ξαπλώσει και με κοίταζε – βάζω στοίχημα – με τη σκέψη «μα, τι καλό μπαμπά έχω εγώ που γύρισε να μου ανάψει το φως».