Θοδωρής Τσίκας

Κάποιοι άλλοι (πιθανόν και εν αγνοία της, πιθανόν και όχι) την είχαν τοποθετήσει ως αχυράνθρωπο στις "μπίζνες" τους.
Η πρακτική του "αυτοφωράκια" (έτσι ονομάζεται στην επιχειρηματική πιάτσα) δεν είναι καινούργια.

Οπως δεν είναι και είδηση ότι υπερήλικες, χωρίς περιουσιακά στοιχεία στο όνομά τους, αντί πενιχρής αμοιβής, τοποθετούνται ως "υπεύθυνοι κατά τον νόμο" σε εταιρίες, έτσι ώστε οι ίδιοι να μην κινδυνεύουν και οι κάθε λογής επιτήδειοι να κάνουν τις λαμογιές τους με την κάλυψη της γιαγιάς ή του παππού, που και λόγω ηλικίας δεν διώκονται.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως είναι το ποσό του χρέους που σε τρελαίνει: Δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 57 ολόκληρα εκατομμύρια. Χρεός που μάλλον δεν δημιουργήθηκε χθες, αλλά προέκυψε σιγά-σιγά και μαζευόταν έως ότου έφτασε σε αυτό το ποσό.

Και διερωτάται κανείς: Πού ήταν τόσα χρόνια οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Eπρεπε να φτάσουν οι οφειλές στα 57 εκατ. για να… σβερκώσουν τη γιαγιά; Kαι γιατί πανηγυρίζουν για τη σύλληψη της γιαγιάς βγάζοντας δελτία Τύπου, αντί να μας πουν ποιοι κρύβονται πίσω της;

Η φοροδιαφυγή είναι επιστήμη και για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν είναι μόνο φαινόμενο ελληνικό αλλά παγκόσμιο.

Στην προκειμένη περίπτωση πάντως, αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο είναι η ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών που άφησαν το χρέος της γιαγιάς να φτάσει στα ουράνια.

Εντάξει, ο νόμος δεν θέτει όριο ηλικίας στο δικαίωμα του έλληνα πολίτη για το επιχειρείν. Αλλά όταν βλέπεις μια εταιρία με μεγάλους τζίρους να έχει υπεύθυνη απέναντι στο νόμο μια γιαγιά ή ένα παππού και ξέρεις τις πρακτικές, γιατί δεν… ψιλιάζεσαι ότι κάτι ύποπτο μπορεί να συμβαίνει; Γιατί δεν βάζεις την εταιρία αυτή "υπό στενή παρακολούθηση"; Γιατί δεν αναρωτιέσαι βρε αδελφέ πως μια γιαγιά που διαχειρίζεται τόσο μαγάλους τζίρους δεν έχει ούτε ένα καλύβι στο όνομά της;

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως τρόποι πρόληψης υπάρχουν για να χτυπήσεις τη φοροδιαφυγή.
Οπως και υπάρχουν στις περισσότερες περιπτώσεις και ενδείξεις για το ύποπτον μιας επιχείρησης.
Η κοινή λογική λέει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το "καμπανάκι" χτυπάει και φωνάζει ότι κάτι δεν πάει καλά και σύμφωνα με το νόμο.

Το ερώτημα είναι λοιπόν ακούει κανείς τα "καμπανάκια" αυτά, ή όσοι πρέπει να τα ακούν κωφεύουν (εκούσια ή ακούσια);

Γιατί αν τα άκουγαν, ούτε η γιαγιά θα χρωστούσε τα 57 εκατ., ούτε θα ήταν ανάγκη να ξεζουμίζαμε τον μισθωτό και τον συνταξιούχο για να καλύπτουμε τη χασούρα των δημόσιων ταμείων από τις "γιαγιάδες" του είδους, ούτε θα είχαμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει.

Τελικά, ως αποδεικνύεται, λεφτά υπάρχουν αλλά ουδείς θέλει να τα ψάξει εκεί που υπάρχουν…