Θανάσης Τσεκούρας

Να ξεκινήσουμε από την είδηση, όπως συμβούλευε ένας παλιός κανόνας της δημοσιογραφίας. Κάπου εδώ, στο μέσον της θητείας της, η κυβέρνηση απέκτησε αντιπολίτευση. Και το όνομα αυτής : η πραγματικότητα.

Προχθές ανακοινώθηκε μια ιδιαίτερα σημαντική είδηση στα διεθνή μίντια. Ο γερμανικός εκδοτικός κολοσσός Axel Springer εξαγόρασε το αμερικανικό Politico με ένα τίμημα που ζαλίζει. Πάνω από 1 δισ. δολάρια

Λίγες ημέρες διακοπών και έρχονται τα πάνω κάτω. Εφυγα με τον Στέφανο Τσιτσιπά στο πάνθεον των «εθνικών ηρώων». Γύρισα και τον βρήκα κάτι σαν «εθνικό εφιάλτη». Περίπου οι ίδιοι άνθρωποι που πρώτα τον αποθέωναν τώρα τον λοιδορούσαν.

Συνήθως οι κυβερνήσεις λένε περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται. Και πολύ περισσότερα απ’ όσα πράττουν.

Ενα ενδιαφέρον στοιχείο, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από τις πρόσφατες «Τάσεις» της MRB, αφορά τη «βαθμολογία» των υπουργών από την κοινή γνώμη.

Η κυβέρνηση εμπιστεύεται μια ασφαλή συνταγή από την αρχή της πανδημίας. Και αυτή θυμίζει το «μονά χάνεις, ζυγά κερδίζω».

Eνα διαρκές λάθος της χώρας μας στις σχέσεις με την Τουρκία είναι ότι σχεδόν πάντα λειτουργούμε παθητικά και ετεροπροσδιορισμένα. Δηλαδή, αφήνουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων στην άλλη πλευρά και απλώς «αντιδρούμε».

Τελικά, υπάρχει εκτός από την Ελλάδα και κάτι άλλο που «ποτέ δεν πεθαίνει»; Το ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ, με όποια εκδοχή θέλετε ως προς την ονοματολογία. Αιφνιδίως, εκεί που οι εσωτερικές διεργασίες του έσπρωχναν ακόμη και τους συμμετέχοντες στα πιο βαθιά χασμουρητά, χτύπησε τριπλό τζακ ποτ.

Για να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, ποτέ δεν με συγκίνησε το τένις. Μονότονο το ένιωθα και τόσο μακράς διαρκείας που ουδέποτε κέρδισε θέση στις αθλητικές μου προτιμήσεις.

Μοιάζει υπερβολή, αλλά δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Στον δημόσιο διάλογο έχουν δημιουργηθεί δύο στρατόπεδα με διακριτά ιδεολογικά και πολιτικά αφηγήματα για το μέλλον της χώρας. Μια νέα διαχωριστική γραμμή.

Στην ομιλία του στο Ζάππειο για τα 40 χρόνια της Ελλάδας στην Ευρώπη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δύο επιλογές: να εμφανιστεί ως ένας μοντέρνος πρωθυπουργός ή ως ο αρχηγός της Ν.Δ. Διάλεξε τη δεύτερη και έχασε την πρώτη. Και μαζί μια μεγάλη ευκαιρία.

Μια πρόσφατη συζήτηση με κυβερνητικό αξιωματούχο για την επόμενη μέρα της πανδημίας και με διαφώτισε και με προβλημάτισε. Ως προς το σκέλος του διαφωτισμού, τα πράγματα είναι απλά. Ο συνομιλητής μου με διαβεβαίωσε ότι ο Κ. Μητσοτάκης ούτε καν σκέφτεται τις πρόωρες εκλογές.

Aρκετά εύστοχα το μοντέλο διακυβέρνησης από τον Κ. Μητσοτάκη είχε χαρακτηριστεί μια προεδρική πρωθυπουργία. Την Πέμπτη το βράδυ, με μια αιφνίδια τροπολογία στη Βουλή, αποφασίστηκε η συγκρότηση Κυβερνητικής Επιτροπής με καθήκον να «αξιολογεί, προτεραιοποιεί και εγκρίνει τις συμβάσεις» για το σύνολο των δημόσιων έργων. Υπό την προεδρία βεβαίως του πρωθυπουργού.

Αν ο Πάμπλο Ιγκλέσιας γνώριζε την καριέρα που θα έκανε στα ελληνικά ΜΜΕ η αποχώρησή του από την πολιτική, μπορεί και να το ξανασκεφτόταν. Τέτοιο ρεύμα ούτε ο συνονόματός του Χούλιο δεν είχε ονειρευτεί, και ας έκαιγε για δεκαετίες τις ρομαντικές καρδιές. Ενας Πάμπλο να κάνει μεγαλύτερο σουξέ από ολόκληρο Χούλιο; Φαίνεται ότι εκτός από την κοινωνία και η ιστορία είναι άδικη. Γιατί, λοιπόν, τόση σημασία στην αποχώρηση του Πάμπλο;

Ολόκληρο το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ φωτογραφίζεται σε δύο ποιοτικούς δείκτες της δημοσκόπησης της Marc.

Αφού αποποιηθούμε εξαρχής κάθε διάθεση διδακτισμού και αφού αποδεχθούμε εκ των προτέρων τις δικές μας αμαρτίες, μπορούμε να καταθέσουμε έναν προβληματισμό: Τρέχει κάτι με τα μίντια και τη δημοσιογραφία ή όλα καλά; Πώς είναι τα παιδιά στο σπίτι;

Μήπως είναι ένα είδος πολιτικού κάρμα; Εκεί που ανθίζει ένας Μητσοτάκης, φυτρώνει κι ένας Σαμαράς. Αρκετοί, πάντως, μόλις ξεπέρασαν το ξάφνιασμα από την απάντηση του Νίκου Δένδια στην Τουρκία μέσα στο «Λευκό Παλάτι» ένιωσαν ένα μικρό deja-vu.

Γενναία βοήθεια που θα βγάλει το 20% των Αμερικανών από το κατώφλι της φτώχειας. Τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Αύξηση της φορολογίας των πολύ πλουσίων. Και επενδύσεις στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική πρόνοια. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ τινάζει την μπάνκα στον αέρα

Aπό τότε που ο αείμνηστος Σουμπέτερ περιέγραψε την κρίση ως μια στιγμή «δημιουργικής καταστροφής», ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο. Από τη μια, οι αισιόδοξοι που επένδυαν στη δημιουργία. Από την άλλη, οι απαισιόδοξοι που αναδείκνυαν κυρίως την πλευρά της καταστροφής.

Αυτά που λένε σχεδόν μονότονα οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις είναι εξαιρετικά απλό: η κυβέρνηση αρχίζει να έχει πρόβλημα και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να έχει μεγάλο πρόβλημα. Ας αρχίσουμε με τα αυτονόητα. Μέσα σε μια πολιτική σεζόν, από τον Σεπτέμβριο έως τον Μάρτιο, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει χάσει 5,2 ποσοστιαίες μονάδες.

Σε κάλπες προς το τέλος της τετραετίας ή νωρίτερα, το φθινόπωρο του 2022, προσανατολίζεται τώρα το Μαξίμου - Τα ρίσκα της αυτοδυναμίας και ο πήχυς του 38% για 151 βουλευτές με τον νέο εκλογικό νόμο

Την παλιά εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων τη θυμόμαστε. Την πρωτολάνσαρε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και την ασπάστηκε ως ευαγγέλιο ο Αντώνης Σαμαράς. Από τη μία, η Χρυσή Αυγή και στο άλλο άκρο, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στα χρόνια του Δημοτικού είχαμε το «θεώρημα του μπουζουκιού». Ελεγε περίπου «ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο - άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι».

Δεν χρειάζεται να εντρυφήσει κανείς στον Τοκβίλ για να γνωρίζει ορισμένες αυτονόητες αρχές της δημοκρατίας. Αρχή πρώτη και βασική: η δημοκρατία χρειάζεται μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση. Οι ρόλοι είναι διακριτοί και καθορισμένοι.

H συζήτηση στη Βουλή για τα πανεπιστήμια έκρυβε ορισμένα σημεία παιδαγωγικού ενδιαφέροντος. Οχι αποκλειστικά για τα πανεπιστήμια, αλλά για τη γενικότερη στρατηγική των κομμάτων την επόμενη περίοδο.