Μηνάς Τσαμόπουλος

Άλλοι χάνουν τη ψυχραιμία τους-σε tv και ράδιο- και ανοίγουν διάλογο προς τον ανώνυμο συνήθως τηλεθεατή-ακροατή- επιστρέφοντας πίσω τα «καντήλια», βοήθειά μας. Άλλοι την βρίσκουν και γίνονται «αιρετικοί» προσελκύοντας ακόμα περισσότερα μπινελίκια και αναθέματα, άλλοι ανακοινώνουν ότι δεν θα ανοίγουν καν την καρτέλα στον υπολογιστή του στούντιο για να κοιτάνε τα μηνύματα, επικοινωνώντας μόνο μέσω των προσωπικών τους λογαριασμών.

Όταν δε η κριτική γίνεται τόσο από τους εμβολιασμενους όσο και από τους ανεμβολίαστους το κάνουν «σημαία» ότι είναι απόδειξη αντικειμενικής ενημέρωσης.

Άλλοι κάνουν ρεπορτάζ την περιπέτεια υγείας τους νομίζοντας ότι ενδιαφέρεται ο κόσμος ή έχοντας τη βεβαιότητα ότι με το παράδειγμά τους θα πείσουν κάποιους να μπουν στο σωστό δρόμο, όποιος και αν είναι αυτός.

Η όλη κατάσταση θα είχε … «φάση» αν δεν αφορούσε ζήτημα ζωής και θανάτου.

Υπάρχει η μερίδα που πειθαρχεί προς τα υποδείξεις της ιατρικής κοινότητας. Τα μέλη της εξανίστανται αυτοχαρακτηριζόμενα σαν «μαλάκες που θυσιάζονται για το κοινό καλό». Υπάρχουν εκείνοι των οποίων ο «τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και ας έχουν δυσάρεστα συμβάντα στο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον και άλλοι που κάνουν την καβλάντα τους. Είναι κατάσταση παγκόσμια και όχι ελληνικό προνόμιο. Έξω τα πράγματα είναι ακόμη πιο σκληρά.

Οι αναλύσεις για το κοινωνικό και ψυχολογικό προφίλ των «φυλών της πανδημίας» από όποιον έχει πρόσβαση σε δημόσιο λόγο έχει κουράσει. ’Εχουμε πάθει μιθριδατισμό. Το θέμα βέβαια έχει πάρει και πολιτική διάσταση με οικονομικό υπόβαθρο.

Άσπρο λέει ο ένας, μαύρο απαντάει ο άλλος.

Και εν τω μεταξύ, στα νοσοκομεία η κατάσταση είναι τραγική. Οι υγειονομικοί στα όρια τους, αναγκάζονται σε κάποιες περιπτώσεις να ζητήσουν παρέμβαση εισαγγελέα για να προχωρήσουν σε διασωλήνωση.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Κάποιος θα την είχε βρει, κάπου στον κόσμο.

Ίσως η πανδημία να έβγαλε στην επιφάνεια το χάσμα στην κοινωνία. Είναι η αφορμή να εκδηλωθεί ο τεράστιος θυμός και κάπου ο φθόνος που υπάρχει μέσα μας- ο καθείς για τον δικό του λόγο - για την… «πουτάνα τη ζωή».