Κώστας Κετσετζόγλου

Γιατί το ποδόσφαιρο εκτός από τους τίτλους και τις μεγάλες απώλειες, τις χαρές και τις πίκρες του είναι ίσως και πάνω από όλα οι στιγμές του. Το γκολ που χάρισε τη νίκη στην ΑΕΚ έγραψε ιστορία όχι επειδή έδωσε τρεις βαθμούς σε ένα κρίσιμο παιχνίδι κτλ. αλλά γιατί μας χάρισε εκείνα τα δευτερόλεπτα… αφωνίας με ανοικτό στόμα όταν βλέπεις κάτι που σε πιάνει τόσο απροετοίμαστο. Που περιμένεις 100 σενάρια και έρχεται και παρουσιάζεται μπροστά σου το 101ο. Και σε αφήνει ξερό. Only in football…

Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια η μεγάλη Αργεντινή απέκλεισε την Ολλανδία μετά από ένα παιχνίδι θρίλερ που στοιχηματίσαμε πως θα είναι το κορυφαίο ματς του Μουντιάλ και βέβαια μας πήγε… κουβά ο τελικός γιατί στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν σίγουρα. Όσοι με παρακολουθούν γνωρίζουν πως είμαι άρρωστος με την Εθνική Αργεντινης. Εκείνο το βράδυ παρεμπιπτόντως έφτασα 152 παλμούς αλλά όχι σε κατάσταση ηρεμίας πηγαίνοντας πέρα δόθε στο σαλόνι δεν θυμάμαι για πόσα λεπτά στα πέναλτι. Η ανώτερη τιμή κατεγράφη την ώρα που ο Λαουτάρο βάδιζε προς την μπάλα και τη δόξα. Κι όμως όσα χρόνια κι αν περάσουν θα θυμάμαι αυτόν τον αγώνα πρώτα και πάνω από όλα για το γκολ που πήγε να με… «πεθάνει»! Το γκολ της ισοφάρισης της Ολλανδιας στην τελευταία φάση του αγώνα, στο 11ο(!!!) λεπτό των καθυστερήσεων. Αυτή την αριστουργηματική κομπίνα στο φάουλ με τον αχώνευτο ψηλό, τον «Μπόμπο», να κάνει αυτό το γλυκό πλασέ. Ενα γκολ μαχαιριά που κάτι μέσα μου το πανηγύρισε! Γιατί δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει κλωτσήσει μια μπάλα. Και να μην έχει ονειρευτεί…

Έτσι και χθες. Δεν ήταν προημιτελικός Μουντιάλ, δεν έπαιζε ο… Μέσι (αν και κάτι μας τον θύμισε) αλλά η ενέργεια του Λιβάι στο δεύτερο γκολ της ΑΕΚ μας χάρισε αυτά τα μαγικά δευτερόλεπτα που ταξιδεύουν ισόβια με όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο. Χρειάστηκαν δυο σημαντικοί πρωταγωνιστές για να τελειοποιηθεί το έργο τέχνης. Ο Πιερό που έπαιξε τέλεια την σπόντα με τον Λιβάι και ο Μαρσιάλ που έβαλε την τελευταία πινελιά με αυτό το πλασέ που ανήκει στο 1% των ποδοσφαιριστών αυτού του κόσμου. Κι ας φαίνεται απλό. Όλα έπρεπε να γίνουν τέλεια για να αποθηκευτούν πάντα στον σκληρό δίσκο αυτά τα 11 υπέροχα δευτερόλεπτα…

Η νίκη ήρθε λοιπόν με ένα αριστούργημα. Και αυτό την έκανε ακόμη πιο ωραία. Αλλά και με… αυτογκόλ να είχε περάσει από το Ηράκλειο η σημαντικότητα των τριών βαθμών θα ήταν ίδια. Το παιχνίδι ήταν must win και έγινε must win Χ10 μετά την αυτονόητη αποβολή που κατάφερε να μην δει ο εκλεκτός του Λανουά. Το var τον έσωσε αλλά δεν μπορούσε να τον σώσει νωρίτερα στο φάουλ και κίτρινη κάρτα για το χτύπημα στον Ρότα που δόθηκε… πλάγιο υπέρ του ΟΦΗ ούτε στα δύο φάουλ σερί σε Οντουμπάτζο και Λιβάι κοντά και πολύ κοντά στην περιοχή των Κρητικών που δεν… είδε. Ο ΟΦΗ λοιπόν έμεινε με 10, απενοχοποιήθηκε, ο Ράσταβατς κλείδωσε την άμυνα του με την οργάνωση που πάντα βάζει στις ομάδες του και έξτρα μπόνους βρήκε γκολ στο πρώτο σουτ που προέκυψε από ένα σημαντικό λάθος του Φερνάντες σε χώρο που το λάθος, οι χαλαρές πασούλες και οι ψαγμένες σκέψεις… απαγορεύονται! Το γκολ θύμισε Αγρίνιο με τον Βίντα να είναι πάλι τραυματίας και να μην έχει ακόμη αντικατασταθεί. Βγήκε λίγο μετά και πήγε να βρει στο ιατρείο τον Ρότα. Εκτός από την απώλεια δύο βασικότατων παικτών λόγω τραυματισμών ο Αλμέιδα έχασε και το δικαίωμα να κάνει τις υπόλοιπες αλλαγές του όταν θα ήθελε. Δεν μπορούσε να κάνει νωρίτερα γιατί είχε μείνει δικαίωμα μόνο για μία διακοπή και έπρεπε να τις κάνει και τις τρεις μαζί. Πολλές οι δυσκολίες που προέκυψαν…

Η ΑΕΚ είχε να ανέβει ένα βουνό με μοναδικό πλεονέκτημα από την αποβολή το ότι φοβόταν λιγότερο τον ΟΦΗ για κάποιες καλές επιθέσεις από όσο αν έπαιζε με 11. Αμυντικά η ομάδα της Κρήτης ήταν σαν να έπαιζε με… 15 ιδίως έχοντας να προφυλάξει το 1-0 και μετά το 1-1. Και το ανέβηκε το βουνό η ομάδα του Αλμέιδα. Με πολύ πάθος, επιμονή, ενότητα και άρνηση στην απώλεια βαθμών. Χωρίς πολύ καθαρό μυαλό και μεγάλη παραγωγή ευκαιριών αλλά και χωρίς βοήθεια από τύχη η, εννοείται, διαιτησία. Μια νίκη που πανηγυρίστηκε όσο καμία άλλη φέτος από την ίδια την ομάδα κι αυτό μετράει πάρα πολύ επίσης. Είδαμε τους πανηγυρισμούς στο 2-1 και στο τέλος του αγώνα από όλους με σημαντικότερους αυτούς που δεν έπαιξαν δευτερόλεπτο και στο αεροδρόμιο είδαμε τον Μαρσιάλ να… χοροπηδάει αγκαλιά με τον οπαδό που θα έχει να το λέει κι αυτός για όλη του την ζωή! Επίσης στο αεροπλάνο όπως έμαθα από αυτόπτες μάρτυρες η ατμόσφαιρα ήταν όπως ποτέ φέτος. Μια ομάδα που μέσα από συντριβή εντός και εκτός γηπέδου με όσα έγιναν και κυρίως όσα ακολούθησαν στο Καραϊσκάκη φώναξε ΥΠΑΡΧΩ. Πέτυχε τον στόχο της και στα τρία ματς που ακολούθησαν. Παιχνίδια δύσκολα το καθένα για τους δικούς του λόγους. Περαστικά στον Βίντα και τον Ρότα και στην Λαμία την Κυριακή υπάρχει μόνο ένα αποτέλεσμα…