Ναι, είχε πανσέληνο χθες και ήταν ωραία, έστω και αν γύρω μας συμβαίνουν μικρές ή μεγάλες τραγωδίες, προσωπικές ή μη με τις οποίες μαθαίνουμε να ζούμε.

Η τηλεοπτική κάμερα είναι αδυσώπητη, πόσο μάλλον όταν έχει απέναντι της, έναν ποδοσφαιρικό «Θεό» σαν τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Όταν η Ζωή Λάσκαρη ήταν σταρ είχα μόλις γεννηθεί. Δεν έζησα την τρέλα των αρσενικών γι' αυτή την ξανθιά κούκλα με το αψεγάδιαστο σώμα, που ήταν ο κρυφός πόθος των ανδρών όταν την έβλεπαν στην «Στεφανία» ή στον θρυλικό «Κατήφορο»

Τι το ήθελα να πιάσω τον Μάη -λόγω της ημέρας- και να κατέβω στην παραλιακή! Την ίδια σκέψη με μένα είχαν και κάποιες δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι, απηυδισμένοι από την κρίση και το προεκλογικό κλίμα.

Η έξοδος των μυρίων μπλόκαρε όποιον δρόμο οδηγούσε προς Βουλιαγμένη, Βούλα και Βάρκιζα. Στην Αττική Οδό η ουρά ξεκίναγε από το δαχτυλίδι της Κηφισίας και τελείωνε στην έξοδο Βάρης-Κορωπίου, στην Βουλιαγμένης από το ύψος του Ελληνικού και στην Ποσειδώνος γινόταν απλά ο χαμός.

Μέχρι την Τρίτη το βράδυ ο Φερνάντο Τόρρες είχε ακούσει πάρα πολλά για την παραπαίουσα πορεία του στην Τσέλσι του Ρόμαν Αμπράμοβιτς

Τελικά στην Ελλάδα, το κουτσομπολιό και η gossip φιλολογία εξακολουθούν να πουλάνε τρελά! Τι κι αν η κρίση μας έχει τσακίσει και οι περισσότεροι δεν βγαίνουν πια παρά μια φορά την εβδομάδα – και αν…

Μέχρι την ημέρα που αποφάσισε να παραιτηθεί-αρχικά από πρωθυπουργός και κατόπιν από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ-ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου, μονοπωλούσε καθημερινά τα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Όλα τα είχε η Ψωροκώσταινα η Eurovision τη μάρανε, φέτος ειδικά! Σε ένα σκηνικό που θύμιζε έντονα πλατό ελληνικής βιντεοταινίας του ’80, οι υποψηφιότητες για το φετινό πανηγύρι του ευρωπαϊκού τραγουδιού, συναγωνίστηκαν σε ένα πολύχρωμο κιτς πάρτι για το ποια θα μας εκπροσωπήσει στον θεσμό!

Δεν είθισται στη Ελλάδα του Ρουβά και της Βίσση, οι μεγάλοι εγχώριοι σταρ να ανοίγουν επ’ ουδενί το σπίτι τους στα ΜΜΕ, θεωρώντας το κάτι σαν ιερό άβατο, ένα ναό ο οποίος πρέπει να ανοίγει μόνο για τους κολλητούς τους, τον οποίο δεν πρέπει να βεβηλώσουν οι κάμερες η ένας φωτογράφος.

Αυτά είναι μάλλον τα πιο μελαγχολικά Χριστούγεννα, που βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες σαν λαός, έστω και αν τις τελευταίες μέρες η ατμόσφαιρα προσπαθεί να μας το θυμίσει.

Πάει, χάθηκε η μπάλα! Ακούγοντας τα τελευταία μέτρα από τον κ. Βενιζέλο, σκοτείνιασα όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι στο γραφείο και θυμήθηκα τον στίχο από το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Το καλοκαίρι του 2008 ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έκανε εντατικά μαθήματα στο κανό, διακοπεύοντας στην αγαπημένη του Ύδρα. Τότε δεν ήταν πρωθυπουργός, ήταν σαφώς πιο χαλαρός και το σημαντικότερο, έδειχνε έτοιμος να αναλάβει την εξουσία.

Την περασμένη  Παρασκευή ο θρύλος των SAS Τζον Μακλίς, πέθανε γαλήνια μέσα στον ύπνο του, στο σπίτι που έμενε μόνιμα σχεδόν τους τελευταίους μήνες.

Είδα το παραπάνω σύνθημα γραμμένο σε κάποιο τοίχο στο Μαρούσι. Δεν είναι καινούριο, σημειολογικά όμως ταυτίζεται απόλυτα με την κατάσταση που βιώνει ο μέσος Έλληνας, ειδικά αυτό το χρόνο. Άνθρωποι περπατάνε στο δρόμο μονολογώντας, τα νεύρα όλων στο δρόμο είναι τεντωμένα επικίνδυνα και η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει.

Μόνο από το απόγευμα κάθε Παρασκευής τα πράγματα δείχνουν να επιστρέφουν σε αλλοτινά Σαββατοκύριακα, τότε που το ΔΝΤ, το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο ήταν λέξεις που αν τις έλεγε κάποιος, οι υπόλοιποι τον κοίταγαν σαν UFO.