Διονύσης Θανάσουλας

Ήταν βράδυ όταν άνοιξε η πύλη του στρατοπέδου.

Ο θόρυβος από τις μηχανές των στρατιωτικών φορτηγών είναι χαρακτηριστικός, βαρύς και θορυβώδης, αυτός που σε «πνίγει» όταν τον ακούς.

Το κονβόι που ξεκίνησε για το νοσοκομείο της πόλης, σχημάτισε μια φάλαγγα συνοδευόμενο από περιπολικά των Καραμπινιέρων.

Σε άλλες περιόδους λίγοι θα έδιναν σημασία σε στρατιωτικά καμιόνια που πέρναγαν σαν σε παρέλαση και στάθμευσαν το ένα πίσω από το άλλο, μπροστά από το κοιμητήριο της πόλης κατά τη διάρκεια της νύχτας σπάζοντας την ησυχία.

Όμως οι νύχτες στο Μπέργκαμο και σε ολόκληρη την Ιταλία δεν είναι πια ήσυχες εδώ και εβδομάδες. Είναι γεμάτες από θλίψη, πόνο, δάκρυα και εκατοντάδες νεκρούς καθημερινά.

Οι σωροί τους στοιβάζονται σε νοσοκομεία και εκκλησίες, ενώ το κοιμητήριο δεν δύναται να ανταπεξέλθει στα όσα φοβερά συμβαίνουν στην μαρτυρική πόλη.

Εκεί όπου σχεδόν κάθε μισή ώρα γινόταν η κηδεία κάποιου, χωρίς τους δικούς του να πουν το τελευταίο αντίο, εκεί όπου τα δάκρυα θαρρείς ότι έχουν στερέψει.

Το κονβόι της απώλειας παρέλαβε σωρούς για να τις οδηγήσει σε διάφορα αποτεφρωτήρια της Ιταλικής επαρχίας προς καύση και μετά να επιστρέψει άδειο στο στρατόπεδο.

Οι στρατιώτες δεν μιλούν. Τι έχουν να πουν κι αυτοί άλλωστε σε τέτοιες στιγμές, όπου η ανθρώπινη λογική σταματάει και ακόμη και ο πρόεδρος του μεγαλύτερου γραφείου κηδειών κλαίει με λυγμούς μιλώντας για τους νεκρούς.

«Μια γενιά έχει πεθάνει μέσα σε δύο εβδομάδες. Δεν έχουμε δει ποτέ κάτι τέτοιο και απλά κλαίμε» ήταν οι λέξεις που κατάφερε να αρθρώσει.

Το αποτεφρωτήριο του Μπέργκαμο είναι συνεχώς σε λειτουργία όλο το 24ωρο, αλλά οι απώλειες είναι τέτοιες που επιστρατεύθηκαν και άλλα στην Ιταλική περιφέρεια.
Οι μέρες στην έρημη πόλη μοιάζουν όλες ίδιες, αποπνέουν την μυρωδιά της απώλειας και των ανθρώπων που φεύγουν μόνοι τους πάνω σε ένα κρεβάτι.

Οι νύχτες είναι βουβές, σιωπηλές και θλιμμένες, με άνδρες, γυναίκες, παιδιά κλεισμένους στα σπίτια τους, νοσούντες και μη να υπομένουν καρτερικά την μοίρα τους.
Σε κάποιες άλλες πόλεις της Ιταλίας, τα βράδια του αναγκαστικού εγκλεισμού είναι διαφορετικά, έχουν ένα άλλο χρώμα, λίγο πιο φωτεινό από το «μαύρο» του Μπέργκαμο.
Φροντίζουν γι’ αυτό κάποιοι, που τραγουδούν άριες στα μπαλκόνια τους έχοντας για κοινό τους γείτονες των διπλανών και των απέναντι κτηρίων.

Είναι η ώρα που κλείνουν για λίγο οι τηλεοράσεις, οι άνθρωποι σταματάνε να μιλάνε στα κινητά και βγαίνουν στα μικρά τους μπαλκόνια για να ακούσουν έναν τενόρο η μια σοπράνο να τραγουδάει μια άρια του Βέρντι.

Είναι αυτά τα λίγα λεπτά που η ψυχή τους γαληνεύει, που ηρεμούν και νοιώθουν ότι δεν είναι μόνοι τους μέσα σε ένα σπίτι, από το οποίο έχουν να βγουν πολλές μέρες.
Είναι η απόλυτη αντίθεση με το κονβόι της απώλειας που βγήκε πριν λίγα 24ωρα το βράδυ με προορισμό το κοιμητήριο του Μπέργκαμο, μέσα στην σιγαλιά της ανοιξιάτικης νύχτας.
Αυτής, που κάθε βράδυ αγκαλιάζει την μαρτυρική πόλη της Ιταλίας μέσα σε μια σχεδόν νεκρική σιωπή…