Θυμάμαι τον πατέρα μου να γράφει στη μάνα μου από το μέτωπο της Αλβανίας λόγους παρηγορητικούς. Σκέφτομαι συχνά, σαν μια ακλόνητη αλήθεια, τον σπαράξιο, πόνο γιου, που έχασε τον πατέρα του αιτιώμενος κάποιους γιατρούς ό,τι δεν μερίμνησαν για να τον σώσουν
Μια ευνομούμενη πολιτεία για να προάγει τον πολιτισμό οφείλει πρωτίστως να έχει σύστημα αξιών που προσιδιάζουν στο Κράτος Δικαίου
Παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Κι είναι πολλά εκατομμύρια αυτοί οι άνθρωποι που αισθάνονται έτσι. Κι έχουν δίκιο. Δυστυχία, πόνος, ξεριζωμός, καταστροφές, λεηλασίες, εξανδραποδισμός είναι λίγα από τα στοιχεία που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Απ το ένα άκρο στο άλλο της γης
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Ακόμη αναζητώ μαρτυρίες κι από τις δύο πλευρές. Αναρίθμητα τα βιβλία, αναρίθμητες κι οι εκδοχές
Τα παιδιά πολλών από μας ξενιτεύτηκαν παρά την θέληση τους. Για μια καλλίτερη τύχη. Έτσι την είπαν. Για καλλίτερες συνθήκες ζωής. Έφυγαν κατά χιλιάδες.
Ο σοβαρός εναγκαλισμός της εκτελεστικής εξουσίας με την δικαστική και η πλήρης, ηθελημένη, σύγχυση εξουσιών τείνει να οδηγήσει σε ολέθριες καταστάσεις. Όπως συνέβη με την υπόθεση Novartis που στοχοποίησαν αδίκως κι ατίμως ακόμη και τον διατελέσαντα πρόεδρο του Σ.τ.Ε. Τάκη Πικραμμένο
Παλιά, την εποχή των δύο κόσμων, του αντιπάλου δέους υπήρχαν στην Ελλάδα, Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η ΕΕΔΥΕ και μετά η ΚΕΑΔΕΑ
Τίποτα δυσκολότερο στον κόσμο από την απονομή της Δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο σε μια χώρα, όπως η δική μας που έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της νόμους που εφαρμόζονται επιλεκτικά
Υπάρχουν πολλοί! Άλλοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο, άλλοι την χώρα τους κι άλλοι τον εαυτό τους. Αυτοί είναι οι λιγότεροι. Κι οι πιο ρεαλιστές! Ίσως κι οι περισσότερο συνειδητοποιημένοι.
Στην Αρχαία Αθήνα της άμεσης Δημοκρατίας, ο κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να προτείνει νόμους. Στην σύγχρονη Ελλάδα της έμμεσης Δημοκρατίας, η έννομη τάξη διέπεται, κατά το Σύνταγμά μας, από τον κοινωνικό ανθρωπισμό. Δηλαδή το σύστημα δικαίου που βασίζεται στην καταστατική αρχή του απαραβίαστου της ανθρώπινης αξίας.
Πάντοτε οι μεγάλοι ηγέτες είχαν πλάι τους σοφούς συμβούλους.
Η Αλίκη, ο Φρίξος και πολλές χιλιάδες παιδάκια εκπατρίστηκαν, μαζί με τους γονείς τους, γι’ άλλες χώρες. Αναγκάστηκαν να φύγουν για να βρουν εργασία, καλλίτερες συνθήκες. Άφησαν γονείς, συγγενείς, φίλους και την θαλπωρή της οικογένειας. Έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, καθώς το πολιτικό σύστημα τους απέβαλε.
Ακόμα θυμάμαι, το νερό που πίναμε στο χωριό, την Περατιά, από κοινόχρηστο πηγάδι. Κάποιες φορές, είχαν πετάξει περαστικοί , γαλότσες και άλλα. Τις γαλότσες, τις είχα δεί με τα μάτια μου! Στα τραύματα βάζαμε χώμα κι από πάνω ένα φύλλο για να το συγκρατεί και τρέχαμε να προλάβουμε τ άλλα παιδιά. Έτσι ήταν η ζωή στο χωριό.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Οι πιο πολλοί παράνομοι. Κρυβόντουσαν στα δένδρα, στις σπηλιές, στα χαλάσματα. Φοβόντουσαν μήπως τους στείλουν πίσω! Στην Αλβανία του Χότζα και του Αλία. Ήλθαν στην Εδέμ. Έτσι το φανταζόντουσαν. Άγρια τα πράγματα. Μαζί βγήκαν απ τις φυλακές σκληροί κατάδικοι. Μαζεύτηκαν κι αυτοί εδώ. Δημιούργησαν την Αλβανική Μαφία, σε συνεργασία με τους ντόπιους. Οι φυλακές γέμισαν. Αυτή ήταν η άλλη πλευρά, η κακή, των Αλβανών. Προερχόντουσαν από πολύ σκληρή χώρα και έγιναν ο φόβος κι ο τρόμος. Όμως, η καλή πλευρά των Αλβανών, δεν άργησε να φανεί. Ξεκίνησαν απ τις δουλειές του ποδαριού. Όλες. Στην αρχή τους φοβόντουσαν και δεν τους εμπιστευόντουσαν. Ήθελαν, όμως, δεν ήθελαν, τους χρησιμοποιούσαν για τις δουλειές που δεν έκαναν. Κι ήταν πολλές. Αν δεν είχαν χαρτιά, κι ήταν πολλοί, γινόντουσαν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Μεγάλης, θα λέγαμε.
Άσπροι, Μαύροι, Κόκκινοι, Κίτρινοι άνθρωποι! Διαφέρουν μόνο στο χρώμα.
Υπάρχουν άραγε, κι αν ναι, που βρίσκονται? Βεβαίως υπάρχουν σ΄ όλες τις επαγγελματικές τάξεις.
Ο εκφοβισμός και το μπούλινγκ στις εποχές μου, ήταν λέξεις που δεν γνωρίζαμε. Είτε στη Λευκάδα, είτε αργότερα στην Αθήνα. Δεν χρειάζονταν, όμως, πολύ, για να σε βάλουν στο μάτι τ άλλα παιδιά. Αρκούσε, μια προφορά ξενόφερτη, ένα κεκέδισμα, κάποια ιδιοτροπία μας, για να ξεκινήσουν τα πειράγματα.
Να ξέρεις και να ψάχνεις θέματα ιστορικού, πολιτικού, οικονομικού ενδιαφέροντος είναι καλό ή από ένα σημείο και μετά είναι κακό και ποιο είναι αυτό το σημείο!
Να και μια λέξη αγγλόφωνη, που χρησιμοποιούσα με, κατά κόρον όταν είμαστε μικροί.
Το επικούρειο αυτό απόφθεγμα (Λάθε βιώσας) είναι πάντα επίκαιρο και τόσο αληθινό.
Είναι γεγονός ότι σήμερα το Κράτος Δικαίου υποχωρεί ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Μαζί κι η Δημοκρατία όπως την γνωρίζαμε. Είτε, μέσω ανεξέλεγκτων, ανεξάρτητων αρχών, που υποκαθιστούν το έργο της συντεταγμένης πολιτείας είτε με την υποβάθμιση του έργου της νομοθετικής εξουσίας, που την ονομάζουν αναβάθμιση.
Ποιος είναι λοιπόν χρήσιμος, ποιος μη χρήσιμος και ποιος τους κρίνει αν είναι έτσι η αλλιώς. Ποια είναι τα κριτήρια τους και ποια άραγε χαρακτηριστικά έχουν. Αυτά διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία, κι από άνθρωπο σ άνθρωπο. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως τον πολιτισμικό του αλλά ασφαλώς και τον προσωπικό, το θέμα της επιβίωσης και τον τρόπο σκέψεως όπως αυτός έχει διαμορφωθεί χρόνια τώρα και κατέστη δευτέρα φύση.
Χριστούγεννα ήταν όταν πείστηκε ο φίλος μου ο Νίκος να μου χαρίσει μία φωτογραφία του Μίμη Δομάζου με ιδιόχειρη αφιέρωση!
Πόσα όνειρα, πόσοι καημοί και πόση απογοήτευση. Χαρά και ελπίδα γεννιούνται μέσα μας για κάτι νέο.
Η σπουδαία αυτή γυναίκα, η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, υπήρξε δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. επί 27 ολόκληρα χρόνια.
