Δημήτρης Παγαδάκης

Ανέσυρε από τη προπαγανδιστική της πραμάτεια αυθάδικες φοβέρες. Απείλησε πως η Ρωσία θα απαντήσει «κατάλληλα» στην Ελλάδα. Με αφορμή την απόφαση της τελευταίας να κατασκευάσει και να χρησιμοποιήσει θαλάσσια μη επανδρωμένα αεροσκάφη με την Ουκρανία.

Τσιμουδιά, βέβαια, δεν έβγαλε η ίδια σε πολύ πιο κρίσιμη φάση της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όταν η επίσης Νατοϊκή Τουρκιά προμήθευε τους αμυνόμενους Ουκρανούς με τα δικά της ντρόουνς Μπαϊρακτάρ, διόλου δεν «χαλάστηκε». Στραβώνει μεροληπτικά αποκλειστικά κατά των «εχθρικών κινήσεων» της Ελλάδας.

Στη πραγματικότητα ο εκφοβισμός της απηχεί την ενόχληση του διεφθαρμένου στενού κύκλου του Πούτιν. Μαφιόζοι και ολιγαρχίες που τον απαρτίζουν ξινίστηκαν με ρόλο διαδραματίζει και η ελληνική πλευρά στους σχεδιασμούς για την πλήρη ενεργειακή απεξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία. Κρίνουν ότι θίγονται τα συμφέροντα τους.

Έτσι κι αλλιώς οι ρωσικές ενεργειακές εταιρείες δεν λειτουργούν διεθνώς ως ανταγωνιστικές οικονομικές επιχειρήσεις, αλλά ως όργανα γεωπολιτικού ελέγχου και υποταγής. Αναπόδραστα, όταν αυτές ζορίζονται το Κρεμλίνο βρυχάται. Επιβεβαιώνοντας ότι μια λεκτική απειλή αποτελεί το πιο γνήσιο πιστοποιητικό ανικανότητας.

Τίποτε, ωστόσο, το πρωτότυπο ή το καινοφανές από μεριάς του. Πέρυσι τέτοια εποχή η αλαζονική ρωσική κυβέρνηση εξέδωσε λίστα με τις χώρες των οποίων « οι καταστροφικές συμπεριφορές είναι αντίθετες με τις ρωσικές πνευματικές και ηθικές αξίες». Ανάμεσα τους φιγουράρουν οι ορθόδοξες Ελλάδα και Κύπρος.

Προφανώς επιθυμούσε να συμμεριστούν την υποτιθέμενη βαθιά πνευματικότητα που τη συνδέει με τη Βόρεια Κορέα, η οποία στέλνει φαντάρους να πολεμήσουν μαζί της στο μέτωπο. Εποφθαλμιούσε, εν ονόματι των άρρηκτων θρησκευτικών δεσμών που σκόπιμα πλασάρει, και οι δυο ομόδοξες της χώρες να κάνουν υπάκουα το ίδιο.

Θα καλοβλέπετε να συνταυτιστούν με τη δήθεν χρηστοήθεια και αξιακή συμπεριφορά της που εκδηλώνεται με βομβαρδισμούς αμάχων, θηριωδίες και παιδομάζωμα στα κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη. Να συμμετάσχουν πρόθυμα στο ιστορικό μεγαλείο της ρωσικής βαναυσότητας οι εγχώριοι θαυμαστές των τσάρων, οι υμνητές των μπολσεβίκων, οι ζηλωτές του ξανθού γένους.

Για τη στριμωγμένη, όμως, στον αμοραλιστικό παραλογισμό της Ρωσία, όποιος ορθώνει ανάστημα απέναντι στη βαρβαρότητα καταχωρίζεται αυτομάτως σε εχθρό της. Για να εισπράξει από εκ μέρους της μια προειδοποιητική αγριάδα. Σαν αυτή που ξεστόμισε σε ύφος αντίποινων «δεν ξέρετε τι σας περιμένει» προς την Ελλάδα η εκπρόσωπος του Ρώσικου υπουργείου Εξωτερικών.

Ελάχιστοι, πάντως από το ντόπιο δεξιό -αριστερό αχταρμά των ρωσόψεκ και Πουτινολατρών γνωρίζει ότι η χώρα είχε βρεθεί και στο παρελθόν στο στόχαστρο του θρασύτατα τρομοκρατικού ρωσικού εκφοβισμού.

Το καλοκαίρι του 1961, στη κορύφωση του ψυχρού πολέμου, ο κομμουνιστής Σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ είχε απειλήσει ανοιχτά την Νατοϊκή Ελλάδα με πυρηνικό βομβαρδισμό. Δηλώνοντας νταηλίδικα πως δεν θα λογαριάσει τους ελαιώνες, την Ακρόπολη και άλλα ιστορικά μνημεία της.

Απέναντι στο προκλητικό bullying να γίνει η χώρα μια Χιροσίμα της Μεσόγειου, η τότε κυβέρνηση καθώς και η αξιωματική αντιπολίτευση τοποθετηθήκαν με εθνική αξιοπρέπεια σταθερότητα και ψυχραιμία. Δίχως αμφισημίες και κατευνασμούς των μουγκρητών της ρωσικής αρκούδας.

Χάρη στην έντιμη και υπεύθυνη ως προς τις αμυντικές δεσμεύσεις της στάση εκείνης της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, το κλίμα σταδιακά αποφορτίστηκε. Με το πατατοκέφαλο Χρουστσόφ να στέλνει λίγους μήνες μετά «πεσκέσι» στη χώρα το διάσημο κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν για να σηματοδοτήσει την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων.

Κίνηση που κρίνεται προσεχώς αμφίβολη έως αδιανόητη για το μοχθηρό Πούτιν προκειμένου προοπτικά να διευθετηθεί η εχθρότητα που επιρρίπτει η Μόσχα στην Αθήνα. Το σημερινό αφεντικό του Κρεμλίνου δεν δείχνει διάθεση αποκατάστασης της όποιας κανονικότητας στις επαφές των δυο χωρών, ακόμη κι αν τερματιστεί ο πόλεμος που ανέντιμα εξαπέλυσε στη Ουκρανία.

Μοιάζει να αρκείται στο εντός των ελληνικών συνόρων συνονθύλευμα αντιδυτικών λαϊκιστών, έξαλλων τάχα αντισυστημικών αριστερών και ακροδεξιών αυτοαποκαλούμενων υπερπατριωτών που απροκάλυπτα τον υποστηρίζει. Ένα ρωσολάγνο, αν ο όχι ρουβλιοβίωτο, συνάφι που σιγοντάρει τις επιθετικές του ενέργειες σαν ξεκούρδιστη μπαλαλάικα.