Βασίλης Στεφανακίδης

Τα λάθη, οι αστοχίες, τα φάλτσα, οι αβλεψίες, τα μειωμένα αντανακλαστικά, η κόπωση, τα φαινόμενα αλαζονείας, αλλά και τα σκάνδαλα που έσκασαν στα χέρια της έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα που δύσκολα αντιστρέφεται ριζικά.

Τα ελλείμματά της καταγράφονται σε όλες τις μετρήσεις κοινής γνώμης στις οποίες, πέραν της προβληματικής λειτουργίας των θεσμών, καταγράφονται τα προβλήματα της καθημερινότητας, με προεξάρχοντα αυτά της ακρίβειας, των χαμηλών μισθών, της μειούμενης αγοραστικής δύναμης, της ανομίας, της ανασφάλειας και της απαισιοδοξίας για το μέλλον.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν βρει πλέον ευρύ πεδίο για να αναπτύξουν τον καταγγελτικό τους λόγο και ξιφουλκούν κατά πάντων με βαρείς χαρακτηρισμούς με στόχο να ρίξουν τον Μητσοτάκη μια ώρα αρχύτερα. Και πέρα από τις ακρότητες, καλά κάνουν και καταγγέλλουν. Αλλωστε, τι αντιπολίτευση θα ήταν αν δεν το έκαναν. Βέβαια υπάρχει μια μικρή ένσταση, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει και πολλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι ίδια η Ελλάδα του 2019 με αυτή του σήμερα. Επομένως, ο ισοπεδωτικός μηδενισμός ούτε δίκαιος είναι, ούτε ωφελεί τα κόμματα που αντιπολιτεύονται.

Ωστόσο, ένας πειστικός αντιπολιτευτικός λόγος δεν πρέπει να αρκείται στις διαπιστώσεις και τις καταγγελίες. Αυτό είναι το εύκολο και μπορούν να το κάνουν -και ίσως καλύτερα- κάποιοι αντικειμενικοί ρεπόρτερ που είναι ζυμωμένοι με την κοινωνία.
Από την αντιπολίτευση θα περιμέναμε επιχειρήματα και προτάσεις σοβαρές και κοστολογημένες για το πώς θα το έκαναν αυτοί καλύτερα.

Για παράδειγμα, έχουμε ακρίβεια, γιατί δεν μας λέει κανείς πώς θα την αντιμετωπίσει καλύτερα αν αναλάβει τις τύχες της χώρας;
Οι γενικόλογες και αόριστες κορόνες περί υπερφορολόγησης των μονοπωλίων, καρτέλ, μεγαλοεπιχειρηματιών, «καρχαριών», πάταξης των κερδοσκόπων και διάφορα τέτοια απλοϊκά προφανώς δεν πείθουν ότι υπάρχει κάποιο σοβαρό σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος. Εκθέσεις ιδεών για αδαείς χωρίς κανένα περιεχόμενο και κυρίως ανεφάρμοστες στο πεδίο.

Λένε για γενναίες αυξήσεις μισθών και κατώτατο μισθό στα 1.200 ευρώ και αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο. Με απόφαση- διαταγή;
Και αν ναι, γιατί 1.200 και όχι 1.500 ή 2.000 ευρώ ο κατώτατος; Αφού ούτως ή άλλως αυτά δεν θα βγουν από τα κρατικά ταμεία, αλλά από τις επιχειρήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν θα έπρεπε να εξετάσουν αν αντέχουν οι επιχειρήσεις -μεγάλες, μεσαίες, μικρές, πολύ μικρές- ένα τέτοιο κόστος;

Και αν όχι, πόσες από αυτές θα αναγκάζονταν να βάλουν λουκέτο ή να μετακομίσουν εκτός συνόρων;

Ζητούν διαρκώς προσλήψεις στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Πυροσβεστική και σε μια σειρά δημόσιων οργανισμών. Πριν το κάνουν, όμως, δεν θα έπρεπε να μελετήσουν τα δημόσια οικονομικά για να δουν αν αντέχει η οικονομία μας να ξαναγίνει οικονομία με 1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους όπως ήταν πριν από τη χρεοκοπία; Αν το αντέχει, να δούμε και τις σχετικές επιστημονικές μελέτες.

Ζητούν 13ο και 14ο μισθό στους δημοσίους υπαλλήλους και επαναφορά των 14 συντάξεων. Εχουν βρει τρόπο χρηματοδότησης από κάπου αλλού και δεν μας το λένε; Γιατί, διαφορετικά, με την απλή αριθμητική, αν υλοποιηθούν τέτοιου τύπου υποσχέσεις και ταξίματα, είναι θέμα ενός εξαμήνου να προσφύγουμε ξανά στο ΔΝΤ και να υπογράψουμε νέα μνημόνια.

Διότι αν δεν έχουν ανακαλύψει κάποιου νέου τύπου λεφτόδεντρα και μας το φυλάνε για έκπληξη, τότε μάλλον μας κοροϊδεύουν.
Ή απευθύνονται στη δεξαμενή του 60% που είπε όχι στο δημοψήφισμα για την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και ευτυχώς, για το υπόλοιπο 40%, που ο Τσίπρας τους έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια με τη σωτήρια για το μέλλον μας κωλοτούμπα.

Κατόπιν τούτων, καμία αντίρρηση. Να τον ρίξουν τον Μητσοτάκη. Μόνο να μας πουν τι έχουμε να περιμένουμε την επόμενη μέρα, αναλυτικά και πρακτικά, και κυρίως οι πολλοί του ιδιωτικού τομέα, διότι οι του Δημοσίου δεν ζημιώθηκαν όσο οι ιδιωτικοί στη δεκαετία της χρεοκοπίας.

Διαφορετικά θα ζούμε με την αγωνία αν θα ενισχυθεί έτι περαιτέρω η δεξαμενή του «60% όχι σε όλα», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του 100% του πληθυσμού.