Οι στιγμές μετράνε…

«Από εδώ και μπρός οι στιγμές μετράνε», γράφει η ‘Αλκη Ζέη. Η γιαγιά με τη φοβερή ατάκα. Μια γιαγιά 90 κάτι Μάιων που αναμετριέται και με τις υποσχέσεις – προσδοκίες των εγγονιών της, της Άννας και του Αντουάν. Η βασική υπόσχεση ήταν τα χρόνια που θα ζήσει… «Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;», ρώτησε η εγγονή Άννα εκεί κάπου στις αρχές του ΄90. Η γιαγιά μίλησε για 10 χρόνια, η εγγονή πρόσθεσε και άλλα 5 και τελικά, τα βρήκαν στα 13 χρόνια. 

Η Ζέη το 2017 μας παρέδωσε ένα ακριβό (πλούσιο) βιβλίο που έχει ως τίτλο του, την ερώτηση της εγγονής για τα χρόνια της ζωής της αγαπημένης γιαγιάς όλων των παιδιών, από την Μεταπολίτευση και εδώ (Αλκη Ζέη – Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;- εκδόσεις Μεταίχμιο, Οκτώβριος 2017). 



Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζω:  

«- Σου έφερα την εφημερίδα.

Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα. Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο;

- Απόψε έχει πανσέληνο, λέει.

Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω. Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα; 

Κοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Μηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Τα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ - χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ' αυτό που πρέπει. Είναι η εγγονή μου, η Άννα».