Ο δρόμος με έφερε στον σταθμό Πελοποννήσου, σε αυτό το αγαπημένο σημείο της Αθήνας και σε ένα από τα ωραιότερα κτίρια της πόλης. Την τελευταία φορά, πριν από λίγα μόλις χρόνια, που είχα περάσει από εδώ, το είχα θαυμάσει όπως έλαμπαν οι τρούλοι του στον αττικό ήλιο, με όλες εκείνες τις μικρές και τόσο όμορφες λεπτομέρειες της κατασκευής του, τις μεγάλες πόρτες και τα παράθυρα, τα περίτεχνα σκίαστρα από πάνω τους. Για την ιστορία, χτίστηκε το 1884 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Αλφρέντ Ροντέλ και την ομάδα του και μεταποιήθηκε αργότερα από τον Ερνέστο Τσίλλερ. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, λοιπόν, πρόσεξα ότι ο σταθμός -το θαυμάσιο διατηρητέο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον γειτονικό του σταθμό Λαρίσης-, έχει κι αυτός αφεθεί στη φθορά του χρόνου, με εμφανή τα αποτελέσματα από την ανθρώπινη αδιαφορία και την κρίση όπως και σε τόσα άλλα παλιά όμορφα κτίρια στην Αθήνα.
Οι τοίχοι του γκρεμίζονται, οι ξύλινες πόρτες έχουν ξεφλουδίσει, τα σκίαστρα έχουν σκουριάσει και εκείνη η απόκοσμη ησυχία που το ντύνει φαίνεται να μεγενθύνει την παρακμή του. Τα ανούσια tags που γεμίζουν τους εξωτερικούς τοίχους του υπογραμμίζουν την τέλεια απουσία ενδιαφέροντος και σεβασμού από πολίτες και πολιτικούς. Μικρογραφία του Σιδηροδρομικού Σταθμού Σιρκετσί της Κωνσταντινούπολης, έχει πρωταγωνιστήσει για πάνω από 100 χρόνια στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, ενώ η εποχή της δόξας του, όταν έσφιζε από κίνηση, αποτυπώθηκε σε πολλές παλιές και νεότερες κινηματογραφικές ταινίες, σε ελληνικές και ξένες παραγωγές.
