Ο Μανώλης ή… ο καθρέφτης μας

Ο Μανώλης Καρέλης έχασε τη δουλειά του, έχασε τον ύπνο του, έχασε τη γυναίκα της ζωής του, έχασε την αισιοδοξία του μέχρι που κλείστηκε στο σπίτι και βούλιαξε στην πολυθρόνα του. Αποβλακωμένος μπροστά στην τηλεόρασή του. «Εγώ δεν ήμουν έτσι», κλαψουρίζει ενίοτε, αλλά δεν κάνει τίποτα για να το αλλάξει. Άλλωστε και μόνο το να σηκωθεί από την πολυθρόνα μοιάζει με πραγματικό άθλο.



Ο Μανώλης Καρέλης είναι ένας από εμάς. Βυθισμένος στην κατάθλιψή του, κλωθογυρίζει γύρω από το «ένδοξο» παρελθόν του παλεύοντας να βρει τι πήγε λάθος. Μέχρι να το βρει –αν το βρει ποτέ– δικαιούται να βουλιάζει στην πολυθρόνα του μασουλώντας διάφορα λιπαρά. Μέχρι που η απώλεια της μίας του παντόφλας τον «ξυπνάει» ελαφρά. Όχι, δεν είναι μόνος του. Έχει «παρέα». Μια φωνή, που λες και έχει σφηνωθεί στο μυαλό του και κάτι του λέει. Κάτι που τον ξεβολεύει. Κάτι που τον παρακινεί να δράσει παρά την εκπληκτική του ικανότητα να εφευρίσκει δικαιολογίες για να το αποφύγει. Κάτι που στο φινάλε ίσως τον κάνει να ξεσπάσει. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα του Μανώλη Καρέλη είναι ότι ακόμα δεν έχει ξεσπάσει…

Τον Μανώλη Καρέλη θα τον συναντήσετε κάθε Παρασκευή βράδυ στο θέατρο Vault. Κι έτσι όπως θα τον έχετε απέναντί σας να λέει τα δικά του θα δείτε κάτι από τον καθρέφτη σας. Αυτό που σας τρομάζει περισσότερο απ’ όλα. Η Χριστίνα Σαμπανίκου έγραψε μία ευφυέστατη μαύρη κωμωδία με τίτλο «Σκάσε ή Η χαμένη παντόφλα του Μανώλη Καρέλη». Επιστρατεύοντας ένα χιούμορ άγριο και βιτριολικό σκιαγράφησε δεξιοτεχνικά τον χτυπημένο από την κρίση και την κατάθλιψη μέσο Έλληνα. Και άφησε ένα φως αναμμένο στην άκρη του τούνελ… Γιατί το «Σκάσε ή Η χαμένη παντόφλα του Μανώλη Καρέλη» δεν είναι ένα έργο που θα σας ψυχοπλακώσει. Είναι μία κωμωδία. Απλά είναι μία σκεπτόμενη κωμωδία που μας αφορά.

Ίσως όμως όλα αυτά να έμεναν σκέψεις στο χαρτί αν η Σαμπανίκου και η σκηνοθέτης της παράστασης, Βίκυ Αδάμου, δεν είχαν στη διάθεσή τους έναν ηθοποιό σαν τον Στέφανο Κοσμίδη. Έναν ηθοποιό που δεν έχει μόνο ταλέντο, αλλά έχει και την εξυπνάδα να μην υπερβάλλει στο ελάχιστο. Παίζοντας με τη λεπτομέρεια και πατώντας γερά στον ρεαλισμό, αποφεύγει να φτιάξει μία καρικατούρα παραδίδοντάς μας έναν ήρωα, που μας μοιάζει ανατριχιαστικά. Και κάπου εκεί το γέλιο μας παγώνει…