Στον χορό του Ησαΐα (Ματιάμπα)

Αν ανήκεις σε εκείνη τη γενιά που ψάχνει στο σούπερ μάρκετ το κεράκι με το 3 για να βάλεις δίπλα στο ερωτηματικό (είπαμε, 30+) πάνω στην τούρτα γενεθλίων, τότε σίγουρα θυμάσαι τις οικογενειακές βραδιές βλέποντας στην τηλεόραση το «Να η ευκαιρία» (το μεταγενέστερο). Κοινές αναμνήσεις με τον Ησαΐα Ματιάμπα μοιράζεσαι. Απλά, ένα καθ’ όλα συνηθισμένο βράδυ εκείνος πήρε τηλέφωνο και δήλωσε συμμετοχή. «Πήγαινα στην Γ’ Λυκείου, 2001 ήταν, και βλέπαμε με την οικογένειά μου την πρώτη εκπομπή. Μόλις τελείωσε, πήρα τηλέφωνο στα κρυφά και δήλωσα συμμετοχή. Φυσικά και ήμουν ντροπαλός, απλώς ένιωσα ότι βρήκα πού ανήκω. Με θυμάμαι έφηβο στις διακοπές, στην Αμφιλοχία, να συμμετέχω στο συγκρότημα Νεφέλωμα -αυτή ήταν η μοναδική μου επαφή μέχρι τότε- όπου τραγουδούσα ροκ ελληνικό. Ενα μεσημέρι κοιμόμουν και μπαίνει η μητέρα μου με βλέμμα απορίας και το τηλέφωνο στο χέρι. “Μα, τι σε θέλουν από το Να η Ευκαιρία;’’ μου λέει. Πήγα και τραγούδησα το “Δεν έχω χρόνο” και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι στο τραγούδι», θυμάται.

Επαναλαμβάνει συνεχώς τις λέξεις «μεγαλώνεις», «ωριμάζεις», «προσαρμόζεσαι», «δοκιμάζεις εμπειρίες», «δημιουργείς τη μουσική σου ταυτότητα» και προς το τέλος της κουβέντας αντιλαμβάνομαι τι εννοεί. Ο Ησαΐας εδώ και έντεκα χρόνια δουλεύει ασταμάτητα, μπήκε στον χώρο 19-20 ετών και μεγάλωσε μπροστά στα μάτια μας, πάνω σε πίστες, θεατρικές σκηνές και τηλεοπτικά σόου. Διαβάζοντας το βιογραφικό του βλέπεις ότι έχει συνεργαστεί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, έχει συμμετάσχει στο «Rent» και το «Fame». Μα, δεν πρέπει ένας καλλιτέχνης να δηλώσει μουσικός ή ηθοποιός, ποιοτικός ή έντεχνος; «Δεν είμαι υπέρ της ταμπέλας. Ο καλός ή κακός τραγουδιστής κρίνεται από τη φωνή του, από τα τραγούδια που επιλέγει στα live, από τη δισκογραφία του. Ουσιαστικά σε κάθε χώρο, είτε λαϊκό είτε ποπ, μόνο με τη δουλειά μπορείς να ξεχωρίσεις. Κάνω χρόνια ασκήσεις φωνητικής, έβλεπα πώς η Ελευθερία Αρβανιτάκη ή ο Γιώργος Μαζωνάκης συμπεριφερόταν στο κοινό. Επαιρνα τα καλά στοιχεία τους. Βελτιώνομαι διαρκώς. Στο ‘‘Rent’’ βρέθηκα τυχαία, όμως δέχτηκα με χαρά - λατρεύω τα μιούζικαλ. Θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική. Δεν δηλώνω ούτε ηθοποιός, ούτε τραγουδιστής, μακάρι να μπορούσα να πω ότι είμαι μουσικός. Στην Εφορία πάντως βάζω ως επάγγελμα “τραγουδιστής”».



Συνεπέστατος στα λεγόμενά του, δηλώνει ότι η μουσική σκηνή είναι το σπίτι του. Αν έχετε όμως στον νου σας την εικόνα του διαρκώς χαμογελαστού και θορυβώδους Ησαΐα, ίσως αγνοείτε το πόσο ντροπαλός υπήρξε στο ξεκίνημά του. «Στην πρώτη μου εμφάνιση στο ‘‘Vox’’ στο σχήμα Αρβανιτάκη - Μαχαιρίτσα στεκόμουν ακίνητος. Εντελώς. Τραγουδούσα σαν άγαλμα. Κινησιολογικά και ερμηνευτικά έχω βελτιωθεί. Ακόμη και σήμερα, αν βρεθώ σε παρέες που δεν ξέρω καλά, κάθομαι σιωπηλός σε μια γωνίτσα». Αλλαξε κάτι στη συμπεριφορά του με την αναγνωρισιμότητα; «Δεν μου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό. Το αντιμετωπίζω φυσιολογικά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν ήταν στόχος μου να γίνω διάσημος. Δεν με απασχολεί. Οι γονείς μου, η μητέρα μου αρχικά και ο πατέρας μου μετά (σ.σ.: ο πατέρας του επί χρόνια ήταν φυλακισμένος στο Κονγκό λόγω πολιτικών φρονημάτων), με μεγάλωσαν με τέτοιον τρόπο ώστε είναι αδύνατον να ψωνιστώ. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός, να συμπεριφέρομαι σωστά. Την καλύτερη συμβουλή μού την έδωσαν στο ξεκίνημά μου: “Να συμπεριφέρεσαι στην καθαρίστρια, στον σερβιτόρο, στον θεατή και στο πρώτο όνομα με τον ίδιο τρόπο. Να μην έχεις ψηλά τη μύτη”».

Κάνοντας αυτοκριτική παραδέχεται πως δεν βάζει εύκολα όρια. «Δεν έχω μέτρο, ούτε στη χαρά ούτε στη λύπη μου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στο ‘‘Dancing’’, όπου είμαι στον κόσμο μου, φωνάζω από χαρά, αλλά και με τους φίλους μου όταν βγαίνουμε αντροπαρέα σίγουρα θα κάνουμε καφρίλες. Πλέον κάνω και με τις γυναίκες. Κατάλαβες τι εννοώ; Δεν έχω όρια. Τη λύπη μου μπορεί να μην τη μοιραστώ με ψυχή. Αλλά θα με πιάσουν κλεισούρες, θα κλαίω, θα ακούω μουσική. Είμαι υπερβολικός». 

Γιατί έλαβε μέρος στο «Dancing with the stars»; Αν μιλήσεις πέντε λεπτά μαζί του, αντιλαμβάνεσαι ότι ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που σκέφτονται «γιατί όχι;» όταν τους παρουσιάζεται μια πρόκληση, μια νέα εμπειρία. «Εγώ λέω “ναι” μόνο σε πράγματα και δουλειές που με κάνουν να περνάω καλά, να λειτουργούν ως εμπειρίες, να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Σίγουρα θα μου δώσει κάτι παραπάνω το ‘‘Dancing’’. Ηταν η κατάλληλη χρονική στιγμή. Πιστεύω πως ό,τι και να κάνεις, αν το κάνεις σωστά, θα σου βγει σε καλό. Ποτέ δεν θα έκανα τον καραγκιόζη κάπου. Δεν θέλω να γίνομαι ρεζίλι. Από τις 10 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι είμαι σε προπονήσεις και μετά τρέχω στις πρόβες. Θα ξεκινήσω πλέον και βραδινές προπονήσεις. Οι χορογραφίες γίνονται πιο απαιτητικές. Δεν έχω ωστόσο την παιδεία του αθλητή. Δεν μπορώ να κοιμηθώ νωρίς. Οχι, δεν βγαίνω. Φαντάσου ότι από τότε που ξεκίνησε το σόου ξενύχτησα δύο φορές. Μόνο. Κάθομαι και βλέπω ταινίες και σειρές. Κοιμάμαι όπου βρω πλέον».

Κάποτε υπήρξε αθεράπευτα ρομαντικός. Είναι ακόμα; «Λιγότερο. Οταν έχεις λογαριασμούς, ενοίκια και γεμάτο πρόγραμμα, πώς να σκέφτεσαι αγάπες και έρωτες; Πάντα όμως υπάρχει χρόνος αν θέλεις κάτι». Πώς αντιμετωπίζει ένας τόσο ρομαντικός άνδρας την ξενοφοβία των Ελλήνων; «Λοιπόν, άκου μια ιστορία. Στη δουλειά μου υπήρξε ένας πελάτης που καθόταν σχεδόν μπροστά μου και έκανε ρατσιστικά σχόλια. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να τον χτυπήσω. Δεν το έκανα όμως. Αντιθέτως, έκανα πως δεν καταλάβαινα τίποτα και συνέχισα να τραγουδάω».

Με τον ρατσισμό που συνοδεύει τον κόσμο του θεάματος, τον άγραφο κανόνα που απαιτεί τους καλλιτέχνες να είναι πάντα νέοι, ωραίοι και λαμπεροί, τι κάνει; «Πώς αντέδρασα όταν με είπαν χοντρό; Χαίρομαι που υπάρχουν χοντροί σαν και μένα. Δεν με απασχολεί καθόλου είτε έχω εκατό κιλά είτε ζυγίζω εβδομήντα. Τη δουλειά μου θέλω να κάνω». Τον ενοχλεί που τα μίντια μπορεί να εισβάλουν στην προσωπική του ζωή; «Προφανώς, μπορείς να αποφύγεις την έκθεση. Εσκεμμένα μαθαίνει ο κόσμος τι κάνεις εσύ σπίτι σου. Από την άλλη, ο καθείς μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά οι επιλογές πάντοτε κουβαλούν συνέπειες. Δεν θέλω το όνομά μου να ταυτιστεί με σκάνδαλα. Αν μαθευτεί ότι βγαίνω με κάποια, δεν θα τρελαθώ. Δεν επιβεβαιώνω τίποτα. Αν θέλουν οι “δημοσιογράφοι” να ασχολούνται μαζί σου, θα το καταφέρουν. Μου είπαν κάποτε πες ένα “ναι” όταν σε ρωτούν αν τα έχεις με κάποια γνωστή, επώνυμη. Μετά όμως θα ξεκινήσει ένας φαύλος κύκλος. Δεν ασχολούμαι λοιπόν».
Ο Ησαΐας θα δουλεύει στις γιορτές. Δουλεύει τα τελευταία δέκα χρόνια. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που τον στενοχωρεί στη δουλειά του: «Τα τελευταία δέκα χρόνια χάνω τα Χριστούγεννα στο χωριό με τους συγγενείς. Τι θέλω από το 2014; Υγεία, να είναι καλά η οικογένειά μου, να μου φέρει πάρα, μα πάρα πολλή αγάπη». Αμήν.