Αχιλλέας Χαρίτος: «Η Ζωή Λάσκαρη μου άνοιξε πολλές πόρτες» εξομολογείται ο make-up artist των διασήμων

Οταν ήταν μικρός θαύμαζε τον Θεοτοκόπουλο, τον Νικόλαο Γύζη, τον Πικάσο, τον Αντι Γουόρχολ. Δεν ήθελε, όμως, να γίνει ζωγράφος. Οχι, τουλάχιστον, σε καμβά. Ο Αχιλλέας Χαρίτος, τελικά, έπιασε πινέλα στα χέρια του, έπαιξε με τα χρώματα, αλλά για να ομορφύνει τις γυναίκες. Πολύ συχνά και για να τις μεταμορφώσει ολοκληρωτικά.

Από το 1986 μέχρι σήμερα παρέμεινε πιστός στην τέχνη του, αλλά όχι στάσιμος. «Σε αυτή τη δουλειά επίσημα είμαι περίπου 30 χρόνια. Υπήρξαν αρκετές στιγμές που οι επικρατούσες συνθήκες θα μπορούσαν να με κάνουν να μεταπηδήσω κάπου αλλού: είτε στη φωτογραφία είτε στο να ανοίξω μια σχολή μακιγιάζ. Δεν ήθελα όμως. Μου αρέσει πιο πολύ αυτό που κάνω. Δεν φοβήθηκα ποτέ κάτι τόσο ώστε να με αποτρέψει από το να το κάνω. «Οταν βρέθηκα μπροστά στην προοπτική να ανοίξω μια σχολή και μάλιστα αρκετά εύκολα εφόσον υπήρχαν οι προϋποθέσεις, κατάλαβα ότι αυτό που έπρεπε να κάνω εκεί δεν θα ήμουν εγώ.

Στην ουσία ο σκοπός μιας σχολής είναι να πάρεις είκοσι άτομα τα οποία θα εκπαιδεύσεις και θα τα βγάλεις στην αγορά. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ευθύνης και δεν ήμουν σε θέση να το αναλάβω. Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι ενδεχομένως με κάποια διαχείριση θα μπορούσα να το κάνω, δεν θα μπορούσα με τίποτα να ασχολούμαι με κτιριακές εγκαταστάσεις, με υπαλλήλους, με διαφήμιση, με λογιστήρια...

Με τίποτα, δεν είμαι εγώ αυτό. Αυτό που κάνω μου αρέσει πολύ περισσότερο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη φωτογραφία. Οι φωτογραφίες μου αρέσουν και πάντα μου άρεσαν.

Οταν όμως έρχεται η στιγμή της επεξεργασίας και το ερασιτεχνικό φεύγει για να έρθει το επαγγελματικό, αρχίζει και δεν με ενδιαφέρει. Δεν παρέμεινα σε αυτό που ξέρω να κάνω από φόβο για το καινούριο. Παρέμεινα γιατί μου αρέσει».



Η Λάσκαρη, ο Διαμαντόπουλος και οι «Μάγισσες της Σμύρνης»

Από τα μαγικά χέρια του έχουν περάσει τα μεγαλύτερα ονόματα της αθηναϊκής -και όχι μόνο- κοινωνίας, όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα. Ομως σε κάθε μεγάλη καριέρα υπάρχουν και κάποιοι σταθμοί. «Οι συνεργασίες που έχω ξεχωρίσει όλα αυτά τα χρόνια είναι πολλές. Είτε με θετικό, είτε με αρνητικό πρόσημο. Εχω μακιγιάρει σχεδόν όλες τις διάσημες Ελληνίδες. Μία συνεργασία που σημάδεψε την καριέρα μου ήταν η δουλειά μου στην παράσταση “Συμφορά από το πολύ μυαλό” με τον Λευτέρη Βογιατζή.

Μου άνοιξε δρόμους στο εξωτερικό και βρέθηκα να δουλεύω στο θέατρο στη Βιέννη για πέντε χρόνια. Η δεύτερη συνεργασία που με σημάδεψε ήταν αυτή με τον Ντίνο Διαμαντόπουλο. Κάναμε αρχικά κάποια books για μοντέλα και καταλήξαμε καλλιτεχνικό ζευγάρι που έκανε θραύση. Κάναμε πολύ μεγάλη επιτυχία. Στην τηλεόραση δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι κομβικό γιατί όλα γίνονταν... by the way. Υπήρχαν, όμως, ωραίες στιγμές.

Για δώδεκα συνεχόμενα χρόνια έβαφα τις μεγάλες κυρίες των ειδήσεων, την Ολγα Τρέμη και την Ελλη Στάη. Αν κάπου θέλω να σταθώ, όμως, είναι σε μία Ελληνίδα η οποία άλλαξε την πορεία της καριέρας μου, στη Ζωή Λάσκαρη. Η Ζωή μού άνοιξε πολλές πόρτες με τη δουλειά που κάναμε μαζί. Δεν ήταν δύσκολος άνθρωπος, ήταν μία πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που δουλέψαμε μαζί». Και σήμερα ο Χαρίτος συνεργάζεται με όλες τις σημαντικές πρωταγωνίστριες. Αλλωστε, το θέατρο είναι ένας χώρος που τον ενδιαφέρει πολύ. «Πρόσφατα έκανα τη Μαρία Ναυπλιώτου η οποία είναι ένα όμορφο κορίτσι. Κάναμε το μακιγιάζ για το “Masterclass” και αυτό που προέκυψε ήταν η Μαρία, όχι η Κάλλας. Στις “Μάγισσες της Σμύρνης” έπρεπε να μεταμορφώσω τη Σμαράγδα και τη Μίρκα.

Η Σμαράγδα είναι μία ωραία γυναίκα που έπρεπε να τη μεταμορφώσω σε επικίνδυνη γυναίκα. Δεν ήταν πολύ δύσκολο. Η Μίρκα ήταν δύσκολο στοίχημα. Εχει ευχάριστο και αθώο πρόσωπο, το οποίο δεν έχει τίποτα το μυστηριώδες... Τελικά, τα καταφέραμε. Εκανε θραύση και συζητήθηκε πάρα πολύ στα social media κι ας μην έχει καν λογαριασμό η Μίρκα».



Η μόδα και ο τζίρος

Οπως συμβαίνει με τη μόδα έτσι και στο μακιγιάζ οι τάσεις εξελίσσονται. «Οταν έκανα την πολύ μεγάλη επιτυχία και το στυλ μου ξεχώρισε μου έλεγαν κάποιοι ότι δίχως να δουν το όνομά μου, ήξεραν ότι πρόκειται για δική μου δουλειά. Αυτό ήταν το σημαντικότερο που μπορούσε να μου συμβεί. Ωστόσο, κάποια στιγμή το βαρέθηκα και το άλλαξα μόνος μου και άρχισα να πειραματίζομαι σε διάφορους δρόμους που δεν ήξερα μέχρι τότε. Επίσης, η συγκεκριμένη δουλειά αν δεν ενημερώνεσαι, δεν έχει κανένα νόημα. Τα στυλ που χρησιμοποιούμε αλλάζουν συνέχεια, γιατί είναι μια δουλειά που έχει να κάνει με τη μόδα».

Στην κουβέντα μας έρχεται ένα παράδειγμα για να επιβεβαιώσει ότι τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία όταν αφορά τη μόδα. «Στην ταινία “Ο διάβολος φορούσε Prada” η Μέριλ Στριπ λέει κάποια στιγμή στην Αν Χάθαγουεϊ, η οποία φοράει ένα ασήμαντο μπλε πουλόβερ και μοιάζει να νιώθει ανώτερη καθώς οι υπόλοιποι επιλέγουν ρούχα για φωτογράφηση: “Επειδή νομίζεις πως δεν σε αφορά η μόδα, έλα να σου εξηγήσω γιατί φοράς αυτό το πουλόβερ τώρα”. Και δεν έχει άδικο στην ανάλυση που ακολουθεί. Πίσω από κάθε πράγμα που είναι στη μόδα υπάρχουν οικονομικοί κολοσσοί οι οποίοι τζιράρουν και κερδίζουν απίστευτα χρήματα.

Οι εταιρείες που όλοι γνωρίζουμε, οι σχεδιαστές, είναι οικονομικοί κολοσσοί οι οποίοι εκεί που πίνουν τον καφέ τους δεν λένε: “Ας ασχοληθούμε με το ισπανικό έθνικ φέτος”.

Αν κάποιος φαντάζεται κάτι τέτοιο, πλανάται πλάνην οικτράν. Η πραγματικότητα είναι ότι γίνονται πάρα πολύ σοβαρές οικονομικές μελέτες σε σχέση με την παγκοσμιότητα των θεμάτων και τα αποτελέσματα έχουν πάντοτε πολύ χρήμα. Καμιά δεκαριά χρόνια πριν ξεκίνησε να είναι μόδα να μη φορούν καλσόν οι γυναίκες και να βγαίνουν με πέδιλα, ακόμα και τον χειμώνα. Τρεις είναι οι οικονομικές συνέπειες αυτής της τάσης. Πρώτον, οι γυναίκες κάνουν αποτρίχωση, δεύτερον κάνουν πεντικιούρ και τρίτον αγοράζουν πέδιλα μέσα στο καταχείμωνο, ενώ κάποιες κάνουν και σολάριουμ. Ολα αυτά τα κέρδη είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα απέφερε το καλσόν...».

Και στο μακιγιάζ υπάρχει ανάλογη λογική. Ολα γίνονται προγραμματισμένα και διόλου αθώα: «Οταν λοιπόν η αμερικανική “Vogue” βγάζει άρθρο ότι η μπλε σκιά είναι το καινούριο γήινο, δεν μπορείς να το αγνοήσεις, καθώς εκεί θα κινηθεί το χρηματιστήριο. Και τότε θα πρέπει να έχεις στην τσάντα σου το σωστό μπλε». Και αν το μπλε δεν είναι το χρώμα σου; Αν δεν σου ταιριάζει κάτι που είναι στη μόδα; «Το τι πάει σε κάθε γυναίκα έχει να κάνει με την τεχνική. Από κει και πέρα αν παραμείνω στην τεχνική μου και στα γήινα χρώματα στα οποία ήδη έχω επιμείνει πολύ, θα καταντήσω πολύ μονότονος. Χρειάζεται συνέχεια φρεσκάρισμα και να ξέρεις τι θα γίνει τις επόμενες σεζόν».



Η ερωτική αδράνεια βλάπτει σοβαρά το μακιγιάζ

Τελικά είμαστε τολμηρές στην Ελλάδα ή ακολουθούμε πιο παραδοσιακά μοντέλα; «Η Ελληνίδα είναι ανοιχτή στο να δοκιμάζει νέες τάσεις. Πιο τολμηρές είναι όσες ανήκουν στη μεσαία τάξη και οι λαϊκές γυναίκες. Αυτές είναι η χαρά του μακιγιάζ. Είναι πιο κοντά στην υπερβολή. Μία γυναίκα μακιγιαρισμένη είναι πολύ πιο όμορφη από μία άλλη εντελώς αμακιγιάριστη. Για να μη μακιγιαριστεί θα πρέπει να πληροί πολλές προϋποθέσεις. Καταρχάς, θα πρέπει να έχει αψεγάδιαστο δέρμα, κι αν δεν έχει, θα πρέπει να το βοηθήσει να γίνει. Στη συνέχεια θα πρέπει να μην έχει την τάση να αποδομεί την έννοια του μακιγιάζ».

Εχθρός της ομορφιάς είναι η ερωτική αδράνεια. Η οποία, δυστυχώς, οδηγεί σε μία παραίτηση από κάθε προσπάθεια καλλωπισμού. Ο Αχιλλέας Χαρίτος συνδέει απόλυτα τον έρωτα με τη γυναικεία ομορφιά με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. «Πολλές γυναίκες, από μια ηλικία και μετά, αδρανούν ερωτικά. Τότε, λοιπόν, αρχίζουν να παραμελούν τον εαυτό τους και την εικόνα τους. Τα μαλλιά τους, το μακιγιάζ τους, όλα αρχίζουν να δείχνουν παραίτηση. Μετά τα πενήντα, μάλιστα, έχουν πολλές δικαιολογίες για να μην κάνουν πράγματα, όπως οι πολλές ευθύνες της καθημερινότητας.

Ολα αυτά είναι δικαιολογίες και εγώ δεν τα πιστεύω και δεν τα δέχομαι. Οπως και τον “κανόνα” ότι η γυναίκα όσο μεγαλώνει πρέπει να κονταίνει τα μαλλιά της. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό, ποιος το λέει και πού είναι γραμμένο ως νόμος ότι πρέπει να συμβαίνει; Σίγουρα δεν βάφεσαι στα πενήντα όπως στα είκοσι, αλλά ενημερώσου και άλλαξε...».

Στα πλεονεκτήματα του γυναικείου φύλου είναι το... «ελεύθερον». «Οι γυναίκες έχουν την τεράστια δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν, κάτι που δεν το έχουν οι άνδρες. Επίσης, έχουν τη δυνατότητα να είναι ενδιαφέρουσες όπως και να είναι, όσο κι αν ζυγίζουν. Η γυναίκα όταν έρχεται σε μένα μου ζητάει να την κάνω όμορφη. Οι γυναίκες έχουν προσλαμβάνουσες από παντού και μέσα τους έχουν έναν κρυφό πόθο, να μοιάζουν με αυτό που βλέπουν στα περιοδικά και την τηλεόραση». Ο ίδιος όταν ήταν μικρός, όπως εξομολογείται, είχε μεγάλη αγωνία να κάνει αυτό που είχε στο μυαλό του γιατί έτσι νόμιζε πως θα αποδείκνυε ότι αξίζει. «Από τη στιγμή που αυτό έχει γίνει και με το παραπάνω, πλέον με ενδιαφέρει να δω ποια είναι η εικόνα που εσύ μπορείς να υποστηρίξεις, να πιάσω από εκεί το νήμα και να σ’ το εξιδανικεύσω.

Οπότε, τώρα πια, πηγαίνω με τη χαρά του άλλου. Κάνω τα χατίρια με τον δικό μου τρόπο. Δεν έχω πια την αγωνία που είχα. Ελέγχω τα πάντα με έναν αυθόρμητο τρόπο, μου βγαίνουν όλα εύκολα προς διάφορες κατευθύνσεις. Οχι μόνο σε επίπεδο δουλειάς, όλα μαζί έχουν εξελιχθεί όμορφα. Ολα έχουν προχωρήσει ομορφότερα και έχει φύγει ο εγωισμός από τη μέση».

Οι πλαστικές και η Ελένη Μενεγάκη

Πόσο δύσκολο είναι τελικά για έναν μακιγιέρ να επέμβει και να μεταμορφώσει ένα πρόσωπο το οποίο έχει υποστεί πλαστικές επεμβάσεις; «Τα πολύ πειραγμένα πρόσωπα είναι από μόνα τους ψεύτικα και με το μακιγιάζ γίνονται ακόμη πιο ψεύτικα. Για μένα δεν έχει σημασία αν μια γυναίκα έχει κάνει πλαστικές. Αν με ρωτήσουν, θα δώσω συμβουλές. Είμαι υπέρ του να επεμβαίνει κάποιος στην εικόνα του όταν η φύση κάνει λάθος και τον αδικεί. Είμαι απολύτως υπέρ του να μεγαλώνουμε όμορφα. Η δουλειά δεν έχει να κάνει με το έξω, έχει να κάνει περισσότερο με το μέσα». Η εικόνα των παρουσιαστριών στην Ελλάδα είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του. Υπερβολές, αισθητική μάλλον απροσδιόριστη και η απόλυτη κυριαρχία του ξανθού.
«Στην τηλεόραση αυτό που έχω δει είναι ότι σε σύγκριση με τα ανατολικά πρότυπα είμαστε Ευρωπαίοι, ενώ σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά είμαστε ανατολή. Οι γυναίκες που λένε τις ειδήσεις στην Ελλάδα είναι πιο βαμμένες απ’ όσο χρειάζεται, ενώ όσες κάνουν ψυχαγωγία ακολουθούν όλες έναν κανόνα που φαίνεται πως πουλάει: να είναι σέξι με μακριά ξανθά μαλλιά, με ωραίο ντεκολτέ και καλλίγραμμα πόδια.

Η Ελένη Μενεγάκη είναι μια πολύ ωραία γυναίκα, σέξι και κορίτσι διπλανής πόρτας. Η Ελένη είναι φυσική, αυτό είναι και αυτό ήταν πάντα. Το κομμάτι της έλλειψης παιδείας έρχεται τη στιγμή που όλες οι άλλες προσπαθούν να γίνουν σαν αυτό. Πολλά κορίτσια προσπαθούν να της μοιάσουν. Δεν ξέρω πόση διάρκεια μπορεί να έχει κάτι τέτοιο σε επίπεδο επιτυχίας».Μετά από 32 χρόνια καριέρας ίσως κάποια στιγμή περνά από το μυαλό του το κλείσιμο του κύκλου. Ισχύει; Μάλλον όχι. «Θα συνεχίσω για όσο θέλω. Πάντως δεν είμαι ούτε στην αρχή ούτε στη μέση της καριέρας μου»

Πηγή: GALA